Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Πριν από μερικές μέρες, στις 4 Απριλίου, ο Ντόναλντ Τραμπ έγραψε στο διαδικτυακό ακάουντ «Truthsocial» που συνήθως χρησιμοποιεί «Απελευθερώστε τη Μαρίν Λεπέν».
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Μόνο που η Λεπέν δεν είναι φυλακισμένη κάπου ώστε να χρειάζεται απελευθέρωση. Στο σπίτι της μπαινοβγαίνει η γυναίκα και όποτε γουστάρει.
Ενδεχομένως ο πρόεδρος Τραμπ να νομίζει ότι έχουμε να κάνουμε με κάποιου είδους Νέλσον Μαντέλα reloaded που χρειάζεται να αναπνεύσει ξανά τον ελεύθερο αέρα.
Αλλά ευτυχώς στις μέρες μας δεν έχουμε τέτοια κρούσματα – τουλάχιστον έως ότου η Κωνσταντοπούλου φυλακίσει τον Μητσοτάκη με τα χεράκια της.
Μόνο ο Ιμάμογλου αναφέρεται ως περίπτωση διωκόμενου πολιτικού αλλά μάλλον στο λιγότερο μακροχρόνιο και βάναυσο.
Γι’ αυτό λοιπόν είναι πάντα χρήσιμο στη ζωή να ξέρουμε τι υποστηρίζουμε και για ποιον λόγο. Τα παραμύθια έχουν το χάρισμα να συναρπάζουν, ακόμη και να ενθουσιάζουν. Αλλά και να απογοητεύουν.
Τι ωραία θα ήταν αν το ξυλόλιο είχε περάσει τον Προμαχώνα πριν πουληθεί σε μια βιοτεχνία βερνικιών στη Θεσσαλονίκη για να το φορτώσει μετά ο λαθρέμπορος σε τρία βαγόνια που «εξαϋλώθηκαν» στα Τέμπη αλλά βρέθηκαν τα δύο και μόνο το τρίτο είχε πετάξει στους ουρανούς.
Αν προσθέσεις τα «στρατιωτικά καύσιμα» από «τη βάση του ΝΑΤΟ στη Λάρισα» παίζει και για σειρά στο Netflix.
Γιατί δηλαδή είναι καλύτερο το παραμύθι με τη Χιονάτη που συζούσε με επτά νάνους εργαζόμενους σε ανθρακωρυχείο και πιθανώς αριστερούς που τσακωνόντουσαν μεταξύ τους αν θα πάνε με τον Χαρίτση ή τον Φάμελλο;
Δεν είναι. Αλλά με μία διαφορά.
Γενιές παππούδων και γιαγιάδων διηγούνται τη Χιονάτη στα εγγόνια τους και ποτέ δεν πετάχτηκε ένας «εμπειρογνώμονας» να «σηκώσει κεφάλι με τον λαό» για την ανατροπή μιας «άρχουσας τάξης» που μας έχει βγάλει το λάδι «από το 1945».
Τέτοιες αρλούμπες κανένα παραμύθι δεν έχει διανοηθεί να αραδιάσει.
Κι αυτό είναι το κρίσιμο σημείο. Τα παραμύθια είναι σοβαρή υπόθεση. Απλώς η πραγματικότητα ξεπερνάει μερικές φορές και τα πιο συναρπαστικά παραμύθια.
Αν είμαστε εύπιστοι. Διότι αν δεν είμαστε, τότε κάτι άλλο έχει συμβεί. Με τα παραμύθια ή κυρίως με την πραγματικότητα.
Μπορεί δηλαδή κάποιος να κάθισε σε ένα γραφείο και να εξάντλησε την έμπνευσή του με τη Γάνδη, την Πίζα, την πυρόσφαιρα, το «μπάζωμα» και το «άγνωστο καύσιμο».
Αλλά μπορεί και κάποιοι να τον βοήθησαν. Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, παρουσιαστές, δικηγόροι, παρατρεχάμενοι… Να του κράτησαν το χέρι, που λέει ο λόγος.
Και τότε;
«Λευτεριά στη Μαρίν Λεπέν!»
Πηγή: tovima.gr
