Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Ο Πρωθυπουργός είπε μια σωστή κουβέντα. «Όποιος αρνείται να αξιολογηθεί, δεν πρέπει να έχει θέση στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα» (25/4).
Αρκεί να την εννοεί κιόλας.
Και έτσι οι χίλιοι τόσοι εκπαιδευτικοί που αρνούνται να αξιολογηθούν και τους οποίους οι προηγούμενοι υπουργοί Παιδείας έχουν στείλει στα Πειθαρχικά να κληθούν να αποφασίσουν αν θέλουν να εργάζονται στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα ή κάπου αλλού.
Δικαίωμά τους είναι να διαλέξουν δουλειά. Δεν έχουν δικαίωμα να αρνηθούν την αξιολόγηση της δουλειάς τους.
Αλλά τι καθόμαστε και συζητούμε;
Αν ο εκπαιδευτικός δικαιούται να μην αξιολογηθεί, τότε κι ο κάθε πολίτης δικαιούται να μην πληρώνει φόρους, ο κάθε οδηγός δικαιούται να μη σέβεται τα όρια ταχύτητας, ο κάθε φοιτητής δικαιούται να παίρνει πτυχίο χωρίς εξετάσεις κι ο κάθε δημόσιος υπάλληλος δικαιούται να πηγαίνει στη δουλειά όποτε γουστάρει.
Μόνο οι εκπαιδευτικοί θα έχουν δικαιώματα;
Και μια κι ο λόγος περί δικαιωμάτων, πληροφορούμαι τώρα πως ακόμη και η κατοικία «δεν είναι επένδυση, είναι δικαίωμα» («ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο», 26-27/4).
Προφανώς. Εχεις δικαίωμα να κατοικείς όπου θέλεις, αρκεί να σου ανήκει η κατοικία, να σου παρέχεται από τους ιδιοκτήτες ή να τη νοικιάζεις.
Αντε να σου δώσει και μια βοήθεια η πολιτεία.
Αλλά δεν έχεις δικαίωμα να διώξεις τον γείτονα για να μείνεις εσύ, ούτε να κάνεις κατάληψη στο σαλόνι του, ούτε να στήσεις τσαντίρι στον Εθνικό Κήπο, ούτε να εγκατασταθείς δωρεάν και με το έτσι θέλω σε ξένο σπίτι.
Ολα αυτά οδηγούν σε μια αφόρητη κοινωνική δυσλειτουργία. Σε έναν άναρχο υποκειμενισμό, όπου δεν βγάζεις άκρη με τον ετσιθελισμό όποιου αισθάνεται δικαιούχος κάποιου δικαιώματος.
Και συμβαίνουν ακριβώς επειδή έχουμε ανοίξει έναν στραβό λογαριασμό με τα δικαιώματα. Συγχέοντας κυρίως τα δικαιώματα με τις επιθυμίες.
Υπάρχει, λέει, δικαίωμα στη μετανάστευση. Οχι.
Υπάρχει ενδεχομένως επιθυμία μετανάστευσης. Αλλά κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να σε δεχτεί προκειμένου να ικανοποιήσεις δικαιωματικά την επιθυμία σου.
Γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε η μετανάστευση υπόκειται στους νόμους, τους κανόνες και τις προϋποθέσεις του κράτους στο οποίο θέλεις να μεταναστεύσεις.
Διαφορετικά, σε μπαγλαρώνει ο Τραμπ και σε στέλνει πίσω στο σπίτι σου.
Σκεφτείτε άλλωστε μια κοινωνία όπου οι εκπαιδευτικοί, οι ενοικιαστές, οι φορολογούμενοι, οι οδηγοί ή οι μετανάστες θα έκαναν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι στο όνομα υποτιθέμενων ή ανύπαρκτων δικαιωμάτων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα ήταν μια κοινωνία με πολλά δικαιώματα και γεμάτη δικαιούχους.
Αλλά καλύτερα να μην τη ζήσουμε.
Πηγή: tovima.gr
