Γράφει η Ιωάννα Μάνδρου
Το Συμβούλιο της Επικρατείας, που κατά καιρούς έχει προσπαθήσει να επιβάλει κάποιους λογικούς και αναγκαίους κανόνες δόμησης, έτσι ώστε να περιοριστεί η οικιστική ασυδοσία, που έχει καταστροφικές συνέπειες στο σύνολο σχεδόν της επικράτειας, επιχείρησε για μία ακόμη φορά να πράξει το ίδιο.
Κατά τη διάρκεια επεξεργασίας σχετικών προεδρικών διαταγμάτων έκρινε ότι για οικισμούς μικρούς, ως δύο χιλιάδες κατοίκους, δηλαδή για χωριά και κωμοπόλεις, δεν μπορεί κανείς να χτίζει εκτός οικισμού, όπου θέλει και όπου μπορεί.
Η εικόνα που συναντάμε κυρίως στα νησιά – οι Κυκλάδες είναι εμβληματική περίπτωση – όπου βλέπουμε σπίτια χτισμένα στο πουθενά, σε κορυφογραμμές, μακριά από χωριά, σε γκρεμούς και σε όρη, είναι μια εικόνα χαρακτηριστική της νεοελληνικής οικιστικής τσαπατσουλιάς, που έχει αγγίξει από πολλές δεκαετίες – σε πολλές περιπτώσεις τα έχει και ξεπεράσει – τα όρια μιας βαριάς εγκληματικής συμπεριφοράς σε βάρος του περιβάλλοντος και του τόπου.
Ακόμα και προστατευόμενες περιοχές, περιοχές φυσικού κάλλους, έχουν αλλοιωθεί και πολλές οικιστικά έχουν πλέον καταρρεύσει, γιατί η δόμηση για δεκαετίες αποτέλεσε ό,τι πιο αυθαίρετο μπορεί να φανταστεί κανείς σε χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οι ευθύνες των κομμάτων που μεταπολιτευτικά κυβέρνησαν – για να μην πάμε πιο πίσω – για την εικόνα της σημερινής Ελλάδας είναι δεδομένες και τεράστιες. Από τη δεκαετία κιόλας του 1980, όταν άρχισε το οικιστικό πάρτι, το Συμβούλιο της Επικρατείας με εμβληματικές δικαστικές μορφές, όπως ο Μιχάλης Δεκλερής, ο Κώστας Μενουδάκος και άλλους, επιχείρησε να βάλει κάποιο φρένο στη συνεχιζόμενη και εντεινόμενη ασυδοσία.
Με τα χρόνια, και οι κυβερνήσεις άρχισαν σιγά-σιγά να μαζεύονται και να ακολουθούν κάποιους κανόνες, να ψηφίζουν νόμους που είναι πιο προστατευτικοί για το περιβάλλον, που βάζουν κάποια όρια, ώστε να μη χτίζει ο καθένας όπου θέλει, κάτι που έχει πέραν του κόστους για το περιβάλλον, τεράστιο κόστος οικονομικά για τις υποδομές που υποχρεωτικά στη συνέχεια γίνονται και πολλά άλλα.
Και πάμε στα σημερινά. Το Συμβούλιο της Επικρατείας, λοιπόν, έκρινε ότι στους μικρούς οικισμούς, χωριά και κωμοπόλεις, δεν μπορείς να χτίζεις όπου θέλεις. Οφείλει κάποιος να χτίζει μέσα στα όρια του οικισμού με ορισμένες προϋποθέσεις και αν η πολιτεία θέλει να οργανώσει πολεοδομικά νέες περιοχές, μπορεί να το κάνει τηρώντας τις αναγκαίες νομικές προϋποθέσεις. Δηλαδή πολεοδομικό σχεδιασμό.
Μετά τις αποφάσεις του ΣτΕ το αρμόδιο υπουργείο – ο νέος υπουργός Σταύρος Παπασταύρου ξέρει καλά και νομικά – επιχείρησε να συμμορφωθεί, ως έχει υποχρέωση, με τις αποφάσεις του ΣτΕ.
Αμ δε! Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δει κανείς τι θα κάνει η κυβέρνηση. Θα τηρήσει τη νομιμότητα με γνώμονα την προστασία του τόπου μας, με ρυθμίσεις στη λογική των αποφάσεων του ΣτΕ, ή θα συνταχθεί με τη λογική του οικιστικού λαϊκισμού;
Πηγή: tovima.gr
