Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς
Την ώρα που ο κόσμος κρατάει την ανάσα του για όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήγε χτες στη Βουλή και εκφώνησε μια ομιλία με καταφανώς ακραία επιχειρήματα, τα οποία δεν ταιριάζουν σε πρωθυπουργό αυτοδύναμης κυβέρνησης που δεν έχει απέναντί του υπολογίσιμη αντιπολίτευση. Και το ερώτημα που αυτομάτως τίθεται είναι γιατί το έκανε.
Αφορμή γι’ αυτήν την πολύ επιθετική ομιλία ήταν μια από τις προτάσεις παραπομπής για τον ίδιο, την οποία έκαναν τέσσερα μικρά κόμματα και οι αρχηγοί τους (Κωνσταντοπούλου, Βελόπουλος, Νατσιός, Κασσελάκης). Η κατηγορία που του απευθύνουν είναι «εσχάτη προδοσία». Όμως, κανένα άλλο κόμμα δεν την υποστήριξε. Και με δεδομένη την πλειοψηφία που έχει το κόμμα του, η κατηγορία αυτή δεν είχε καμιά τύχη. Γιατί, λοιπόν, «αγανάκτησε» τόσο πολύ ο πρωθυπουργός;
Πριν δώσουμε οποιαδήποτε απάντηση, ας δούμε πέντε κατά συνθήκη ψεύδη που ο κ. Μητσοτάκης είπε για τον εαυτό του και τη μια «αλήθεια» για τον υπό κατηγορίαν υπουργό του.
Είπε ο πρωθυπουργός ότι η σε βάρος του κατηγορία για «εσχάτη προδοσία»:
Είναι «άθλια πολιτική σκευωρία».
Είναι «αθλιότητα εναντίον ενός εκλεγμένου πρωθυπουργού με συντριπτική λαϊκή εντολή σε τρεις διαδοχικές αναμετρήσεις».
Είναι «μια εξέλιξη γελοία, αν δεν ήταν ταυτόχρονα και επικίνδυνη».
Είναι «κοινοβουλευτική εκτροπή».
Έχει στόχο «να πέσει η κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης».
Όλα αυτά γίνονται επειδή στην Ελλάδα οι πολιτικοί δεν έχουν την ίδια ποινική μεταχείριση με τους απλούς πολίτες. Οι ίδιοι «δικάζουν» τους εαυτούς τους, αφού αυτοί αποφασίζουν αν και πώς θα παραπεμφθεί σε δικαστήριο ένας πρώην υπουργός.
Πρώτον, δεν υπάρχει καμιά πολιτική σκευωρία. Τέσσερα μικρά κόμματα απευθύνουν μια ακραία κατηγορία στον πρωθυπουργό, η οποία δεν έχει καμία πιθανότητα να υιοθετηθεί. Για την ιστορία, πολιτική σκευωρία ήταν αυτό που έγινε το 1989 με πρωταγωνιστή έναν άλλο Μητσοτάκη.
Δεύτερον, οι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί, οποιαδήποτε λαϊκή εντολή κι αν έχουν πάρει, δεν είναι εκτός ελέγχου. Αν δεν το ξέρει ο σημερινός, ας ρωτήσει να του πουν τι έγινε το 1989 με πρωταγωνιστή έναν άλλον Μητσοτάκη.
Τρίτον, η εξέλιξη αυτή δεν είναι ούτε γελοία ούτε επικίνδυνη. Την επιτρέπει το Σύνταγμα. Και την έχει εφαρμόσει στο παρελθόν μια άλλη πλειοψηφία εναντίον ενός εκλεγμένου πρώην πρωθυπουργού, με ενορχηστρωτή έναν άλλον Μητσοτάκη.
Τέταρτον, δεν είναι κοινοβουλευτική εκτροπή. Είναι κοινοβουλευτική διαδικασία συνταγματικά προβλεπόμενη. Αλλιώς, ήταν εκτροπή και αυτό που έγινε το 1989 με πρωταγωνιστή έναν άλλον Μητσοτάκη.
Πέμπτον, δεν είχε στόχο να πέσει η κυβέρνηση και Μητσοτάκης. Διότι αυτή η πρόταση τεσσάρων μικρών, μάλλον περιθωριακών, κομμάτων δεν επρόκειτο να υιοθετηθεί από τη συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής. Επομένως, πώς θα πέσει η κυβέρνηση και ο σημερινός Μητσοτάκης;
Όλα αυτά που είπε χτες, σε ακραία επιθετικό τόνο, ο νυν πρωθυπουργός δεν αφορούν το σήμερα. Έγιναν, όμως, πράξη το 1989. Τότε παραπέμφθηκε ένας πρώην πρωθυπουργός, που είχε πάρει πολύ πιο συντριπτική εντολή από αυτήν που έχει πάρει ο σημερινός. Ο πρωθυπουργός εκείνος παραπέμφθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο και στη δίκη αποδείχθηκε ότι ήταν θύμα πολιτικής σκευωρίας. Το θύμα λεγόταν Ανδρέας Παπανδρέου. Και θύτης ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν τότε νέος, αλλά όχι ανήλικος. Αν με όσα είπε χτες έκανε ένας είδος οικογενειακής αυτοκριτικής, αυτή είναι καλοδεχούμενη.
Όμως, ο ακραία επιθετικός τόνος του για μια κατηγορία που δεν επρόκειτο ποτέ να του αποδοθεί, είχε άλλο στόχο: να ψηφιστεί η πρόταση τη ΝΔ για τον πρώην υπουργό Κώστα Αχ. Καραμανλή(παραπομπή για πλημμέλημα). Διότι, αν δεν ψηφιζόταν αυτή η πρόταση, εξαιτίας «ανταρσίας» κάποιων βουλευτών της πλειοψηφίας, όλο το κυβερνητικό αφήγημα θα κατέρρεε και ο ίδιος θα υφίστατο πρωτοφανές κάζο, αφού βουλευτές του θα αγνοούσαν την εντολή του.
Ο κ. Καραμανλής παραπέμφθηκε για πλημμέλημα(παράβαση καθήκοντος) και το χειρότερο που μπορεί να πάθει ο ίδιος είναι να καταδικαστεί σε λίγα χρόνια φυλάκιση και να επιστρέψει στα κοινοβουλευτικά έδρανα. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, όμως, θα είναι οι πιο κερδισμένοι: θα μπορούν να λένε: «Παραπέμψαμε έναν υπουργό μας και η δικαιοσύνη μίλησε».
Ο κ. Μητσοτάκης, λοιπόν, εμφανίστηκε «αγανακτισμένος» όχι γιατί ελάχιστοι βουλευτές θα ψήφιζαν την κατηγορία εναντίον του για «εσχάτη προδοσία». Αυτοί μάλλον καλό του έκαναν. Ο κ. Μητσοτάκης πέτυχε τον ουσιαστικό στόχο του, που ήταν να παραπεμφθεί ο κ. Καραμανλής και να πέσει στα μαλακά. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.
Τι θα μείνει, τελικά, από όλα αυτά; Θα παγιωθεί στην κοινή γνώμη η βεβαιότητα ότι για ένα έγκλημα με 57 νεκρούς η τιμωρία για τους πολιτικούς είναι ένα απλό πλημμέλημα…
Πηγή: news247.gr
