Γράφει ο Γιώργος Παπαχρήστος
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα, την Ελλάδα, όπου κυριαρχούσαν η ακραία υπερβολή και η άκρατη παραφιλολογία, καθιερώθηκε ένας όρος που αφορούσε τα πανεπιστήμιά της και λεγόταν «άσυλο». Τι ήταν το άσυλο; Η απαγόρευση της εισόδου στα πανεπιστήμια αστυνομικών δυνάμεων, είτε με στολές είτε με πολιτικά – όπερ και το χειρότερο κατ’ εκείνους που καθιέρωσαν τον όρο. Γιατί καθιερώθηκε το «άσυλο»; Για να προστατευθούν, υποτίθεται, η «ελεύθερη διακίνηση των ιδεών» και η «ζύμωση» των φοιτητών γύρω από αυτές, η οποία παρεμποδιζόταν από τις συνήθως αντιδημοκρατικές κυβερνήσεις της μετεμφυλιακής περιόδου. Διότι το κράτος της Δεξιάς ήθελε να γνωρίζει τι συμβαίνει στις συνελεύσεις των φοιτητών, τι διακινείται, τι ακούγεται και τι προετοιμάζεται.
Το πράγμα ξεχείλωσε άσχημα μετά τη δικτατορία και την εγκαθίδρυση της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Παρότι, λοιπόν, η Δημοκρατία αποκαταστάθηκε, καινούργιοι θεσμοί εγκαθιδρύθηκαν, το «άσυλο» μεταβλήθηκε σε «άβατο» και οι πανεπιστημιακοί χώροι, από τόποι ζύμωσης πολιτικών και κοινωνικών ιδεών, μεταβλήθηκαν, με την πάροδο του χρόνου, σε πεδίο δράσης κάθε αντιδημοκρατικής συλλογικότητας. Η οποία, υπό τον μανδύα της δημοκρατικής νομιμότητας, ουσιαστικά καταπάτησε, βάναυσα πολλές φορές, κάθε αντίθετη άποψη από την κυρίαρχη που επέβαλαν μικρές μειοψηφίες.
Τα αποτελέσματα αυτής της ζοφερής πραγματικότητας τα βλέπουμε καθημερινά. Δεν παρεμποδίζεται απλώς η «ελεύθερη διακίνηση των ιδεών», αλλά παρεμποδίζεται, και μάλιστα σοβαρά, το δικαίωμα στη μόρφωση και την εξέλιξη χιλιάδων φοιτητών. Στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, στο όνομα αυτού του «άβατου» που συνιστά το «άσυλο», έχει βρει καταφύγιο κάθε λογής ανομία. Από την πλέον «αθώα», που είναι ο βανδαλισμός των εγκαταστάσεων με άθλια γκράφιτι, έως τη βαριά παραβατικότητα, που είναι τα ναρκωτικά, το trafficking, το κοινό έγκλημα, οι εκβιασμοί, ακόμη και η λεγομένη «επαναστατική βία».
Η πρόσφατη ανακάλυψη μιας χειραποσκευής η οποία περιείχε εκρηκτικά, σφαίρες κ.ά. εντός της Πανεπιστημιούπολης στου Ζωγράφου ξαναθέτει με επιτακτικό τρόπο την αναγκαιότητα να «καθαρίσουν» επιτέλους τα πανεπιστήμια από την ανομία. Και επειδή οι κυβερνητικές απόπειρες έχουν καθαρά επικοινωνιακό χαρακτήρα, γίνονται δηλαδή μόνο για τα μάτια του κόσμου, καθώς δεν έχουν έρεισμα στην πανεπιστημιακή κοινότητα, αλλά ούτε και στην κοινωνία, είναι νομίζω η ώρα να πάρουν τα ίδια τα πανεπιστήμια την κατάσταση στα χέρια τους.
Υπάρχουν τρόποι να απομονωθούν οι μικρές μειοψηφίες που τα κρατούν σε αιχμαλωσία στο όνομα μιας προοδευτικότητας, η οποία υποτίθεται ότι βρίσκεται στον πυρήνα της «ελεύθερης διακίνησης των ιδεών». Στην εποχή της απόλυτης κυριαρχίας των social media, όπου τα πάντα, σκέψεις, ιδέες, θέσεις, απόψεις, προτάσεις, πρωτοβουλίες, διακινούνται ανεμπόδιστα, είναι πραγματικά γελοίο να υπερασπίζεται κάποιος το «άσυλο», το οποίο θα πληγεί αν τα πανεπιστήμια προχωρήσουν στις κινήσεις που απαιτούνται για να αποκαθαρθούν από την ανομία.
Βεβαίως, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Αλλά είναι απαραίτητο να παρθούν οι γενναίες αποφάσεις που απαιτούνται για να τελειώνει κάποτε αυτή η οπισθοδρομική αντίληψη του «μην αγγίζετε το άσυλο γιατί θα κατηγορηθούμε για αντιδραστικοί, αναχρονιστές ή παρακολούθημα της κυβέρνησης».
Οπως επίσης πρέπει να σταματήσει και μια δεύτερη ομηρεία των πανεπιστημίων. Αυτή από τα κόμματα και ειδικά εκείνα της αριστερής αντιπολίτευσης. Ομηρεία που εν πολλοίς έχει λειτουργήσει ανασχετικά στη βελτίωση των συνθηκών εκπαίδευσης, καθώς οι μειοψηφικές φοιτητικές νεολαίες, που συντηρούν τα κόμματα, διαγκωνίζονται σε έναν άτυπο αγώνα προοδευτικότητας, ο οποίος εν τέλει ευνοεί μόνο την ανομία και όσους παραβατικούς εκμεταλλεύονται το πανεπιστημιακό «άσυλο» για τη δράση τους.
Επαναλαμβάνω ότι η λύση στο τεράστιο πρόβλημα, που συνιστά πρόβλημα εθνικών διαστάσεων για τη χώρα, δεν είναι οι δίκην πυροτεχνημάτων, τύπου «πανεπιστημιακή αστυνομία», αποσπασματικές κυβερνητικές αποφάσεις. Η λύση βρίσκεται στην ολιστική συνειδητοποίηση της πολιτικής τάξης της χώρας για ό,τι έχει συμβεί. Οτι τα 50 χρόνια από τη Μεταπολίτευση, δυστυχώς για τα πανεπιστήμια, κατασπαταλήθηκαν σε ανέξοδους ανένδοτους κατά κάθε απόπειρας εκσυγχρονισμού. Η ίδια η Μεταπολίτευση δεν άγγιξε ποτέ τα πανεπιστήμια. Ετσι, αντί οι πέντε δεκαετίες που μεσολάβησαν έκτοτε να αποτελέσουν μια αναγεννητική περίοδο εκδημοκρατισμού και προοδευτικής ανασυγκρότησης, σημαδεύτηκαν από μια αδιάκοπη, εντεινόμενη, καταδικαστική για τους φοιτητές υποβάθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η πολιτική τάξη, λοιπόν, φέρει ακέραια την ευθύνη να σταματήσει τον κατήφορο. Τώρα, πριν να είναι αργά, να υπάρξει ένα μίνιμουμ πρόγραμμα για την αναβάθμιση των πανεπιστημίων σε όλα τα επίπεδα, στο οποίο να συμφωνήσουν όλα τα κόμματα. Ακριβώς όπως το έκανε το σύνολο σχεδόν της Βουλής το 2011 ψηφίζοντας τον «νόμο Διαμαντοπούλου» για τα ΑΕΙ. Δεν καταλαβαίνω τι είναι εκείνο που δεν τους επιτρέπει να συμφωνήσουν σε κάτι ανάλογο 14 χρόνια μετά…
Πηγή: tovima.gr
