Γράφει η Μία Κόλλια
Οχι ότι δεν το ξέραμε, αλλά να, όταν βλέπεις και τόσα στοιχεία κάπως σοκάρεσαι βρε παιδάκι μου. Αν ακούσεις δε τους διαλόγους είναι τόσο το θράσος που πραγματικά αναρωτιέσαι πόσα χρόνια σαπίλας έχουν κάνει αυτού του είδους τους πολίτες της χώρας να έχουν πιάσει τόση μούχλα που αυτή να σκεπάζει σαν πάχνη κάθε τομέα σε μόνιμη βάση.
Διότι από όσα λένε, αντιλαμβάνεσαι πως ΔΕΝ φοβούνται. Και αυτό είναι το χειρότερο – χειρότερο και από το άηθες που τους χαρακτηρίζει. Δεν θεωρούν πως θα πιαστούν. ΠΟΤΕ. Δεν θεωρούν πως πρέπει να προσέξουν περισσότερο, να ζητήσουν λιγότερο, να μην εφεύρουν τέτοια μυθεύματα για χρήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αν δηλαδή αναλογιστείς πως έκαναν τα ζώα ελιές και τις ελιές μηχανήματα και τα οικόπεδα με άσφαλτο βοσκοτόπια, τρίβεις τα αυτιά σου.
Πόσους κρίκους πρέπει να έχει ένας τέτοιος μηχανισμός; Πόσα χρόνια προστίθενται και άλλοι κρίκοι; Από το 1821; Μα καλά, ένας άνθρωπος δεν βρέθηκε να πει “ώπα ρε μάγκες, μήπως το παρακάνουμε;”.
Και μετά σκέφτεσαι
Τι άλλο πρέπει να γίνει ας πούμε για να παραιτηθεί μία κυβέρνηση;
Οχι ότι είναι το πιο σοβαρό πράγμα του κόσμου, απλώς νιώθω από όσα ακούω, πρώτον ότι έχει πολλά ακόμη πλοκάμια αυτή η υπόθεση και ότι τέλος πάντων, για αυτή τη σαπίλα ήταν ενήμεροι αρκετοί υψηλά ιστάμενοι. Ισως όχι άμεσα εμπλεκόμενοι αλλά σίγουρα ψυλλιασμένοι. Και αυτό, για έναν πρωθυπουργό που υποσχέθηκε κάθαρση και αξιοκρατία, για έναν μάλλον τεχνοκράτη άνθρωπο, όλα τούτα είναι απαράδεκτο να συμβαίνουν κάτω από τη μύτη του. Οταν εξελέγη για πρώτη φορά, ειλικρινά είχα πιστέψει πως κάπως αλλιώς θα λειτουργούσε αυτός και η ομάδα του. Μπα… Ακόμη και αν δεν ξέρει, δεν μπορεί να μην έχει τίποτα ακούσει ποτέ. Και αν δεν έχει τίποτα ακούσει ποτέ, τότε είναι στην κοσμάρα του.
Τι άλλο πρέπει να γίνει για “ανέβει” η πράσινη αντιπολίτευση;
Θα σου πω εγώ: να φύγει ο Ανδρουλάκης. Ειλικρινά δεν έχω ξαναδεί αρχηγό κόμματος, εν δυνάμει δυνατού και νικητή, να καταφέρνει σε μια τόσο ευνοϊκή συνθήκη για αντιπολίτευση, να μην μπορεί να πάρει μισή μονάδα πάνω του. Εν τω μεταξύ είναι τόσοι εκείνοι που περιμένουν κάτι από το ΠΑΣΟΚ για να μην ξαναψηφίσουν ΝΔ – κάτι εννοούμε κάποιον Γερουλάνο ή τύπου τέλος πάντων – που νομίζω και αυτοί εκεί στην κοσμάρα του πράσινου ήλιου ζουν. Μόνο οι ίδιοι θέλουν τον Ανδρουλάκη. Ολοι οι άλλοι κάποιον άλλον θέλουν.
Η έρευνα χθες έλεγε πως η πρόθεση θυμωμένης ψήφου πάει στη Ζωή και την Ελληνική Λύση.
Αυτό δεν πρέπει να το δει η δημοκράτισσα κυρία; Χαίρεται δηλαδή; Και δεν πρέπει να το ξανασκεφτούν και οι οπαδοί της; Πόσο ακόμη θα ψηφίζουμε κάποιον που δεν έχει κάτι να προτείνει και απλώς βγάζει κραυγές – ενίοτε και άναρθρες.
-Μετά μην απορείτε που στην ερώτηση πρόθεσης ψήφου και κινήτρου, η ΝΔ εμφανίζεται σαν κόμμα που προσφέρει ασφάλεια. H αλήθεια είναι πως τέτοια συνθήκη σε πολιτικό σκηνικό δεν έχουμε ξαναζήσει. Η μη εναλλακτική είναι πρωτοφανής υπόθεση.
Παραιτήσεις ώρα μηδέν
Αλήθεια, γιατί μόνο παραιτήσεις και όχι καθαιρέσεις καθέτως και οριζοντίως; Ενας υπουργός και ένας υφυπουργός αρκούν; Ή αν την πληρώσουν εκείνοι θα γλυτώσουν δεκάδες άλλοι; Θέλω να πω ότι, προφανώς είναι τόσοι πολλοί μπλεγμένοι που θα έπρεπε να ξηλωθούν χιλιάδες μέτρα στριφώματος για να καθαρίσει το τοπίο. Οπότε, καλό θα ήταν κάποτε να αλλάξουν και οι ίδιες οι διαδικασίες και η μεθοδολογία. Αντε μια προκαταρκτική, άντε μια εξεταστική, άντε θα περάσει το καλοκαίρι, θα καεί ο κόσμος και θα ξεχαστούμε. Γιατί δεν βρίσκεται τρόπος να γίνονται αυτά πιο άμεσα και γρήγορα; Πιο αποτελεσματικά δηλαδή.
Ντρέπομαι συχνά που είμαι Ελληνίδα και δεν κάνω καθόλου πλάκα. Καθόλου υπερήφανη δεν είμαι και καθόλου δεν κοιτάζω με συγκίνηση τη σημαία. Οσα με κάνουν υπερήφανη είναι τα φυσιολογικά, τα ανθρώπινα, τα κανονικά. Τα αυτονόητα – για τα οποία δεν χρειάζεται και περηφάνεια δα. Τα άλλα, μόνο ντροπή μου προκαλούν.
Πηγή: news247.gr
