Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης
Τελωνειακοί στο Μαυρομμάτι Θεσπρωτίας κατηγορούνται για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Ζητούσαν «μπαξίσι» για να επιτρέπουν την απρόσκοπτη διέλευση από τα ελληνοαλβανικά σύνορα, παρακάμπτοντας τους ελέγχους. Όπως συνέβαινε στα ’80s, στα σύνορα με τη Γιουγκοσλαβία: περνούσες από τον σταθμό των Ευζώνων, σταματούσες στο άθλιο παράπηγμα με τα αφορολόγητα, γέμιζες μπλε σακούλα με τσιγάρα και ουίσκι και την πρόσφερες στον άνθρωπο που θα σου σφράγιζε το διαβατήριο.
Με όρους λαογραφίας, στο Μαυρομμάτι διατήρησαν ζωντανή τη μακρά βαλκανική τελωνειακή παράδοση. Ένα «φιλοδώρημα» αρκεί για να παρακαμφθούν έλεγχοι, να αποφευχθούν καθυστερήσεις. Η πρώτη ανάγνωση οδηγεί εύκολα στο συμπέρασμα περί επίορκων λειτουργών με ελαστική συνείδηση, που ενέδωσαν στον πειρασμό του εύκολου χρήματος.
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό. Δεν πρόκειται απλώς για χαμηλόμισθους υπαλλήλους που εκμεταλλεύονται μια ευκαιρία για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Είναι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται ότι γύρω τους εκτυλίσσεται καθημερινά ένα πάρτι διαφθοράς. Και εκείνοι απλώς ζητούν το δικό τους μερίδιο από τον μπουφέ.
Όταν ο τελωνειακός διαβάζει για την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ και την, ενορχηστρωμένη κυβερνητικά, παράνομη διανομή δημοσίου χρήματος, νιώθει ανόητος. Όταν βλέπει την ευρύτερη αποδοχή του εκμαυλισμού, από την κορυφή ως τη βάση της διοικητικής πυραμίδας, είναι μάλλον αναμενόμενο να κοιτάξει και ο ίδιος προς το «βαζάκι με το μέλι».
Και ποιος ακριβώς θα του κουνήσει το δάχτυλο; Ο πολιτικός που τηλεφωνεί για τα ρουσφέτια του; Ο υπουργός που ρυθμίζει το πλιάτσικο στις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις; Ή ο Πρωθυπουργός που ομολογεί πως απέτυχε να ελέγξει το όργιο διαφθοράς, επικαλούμενος άγνοια;
Ναι, μία υπόθεση σαν του ΟΠΕΚΕΠΕ προκαλεί οργή και αποστροφή. Αλλά δημιουργεί και κάτι πιο ύπουλο: Ηθικά ερείσματα για ανομία. Είναι σαν το ίδιο το κράτος να σου κλείνει το μάτι, να σου ψιθυρίζει ότι ήρθε και η δική σου σειρά να βγεις από το κοπάδι με τους «μαλάκες».
Γι’ αυτό και η ευθύνη της ηγεσίας είναι διπλή. Δεν ελέγχεται μόνο για τις πράξεις της, αλλά και για τη νοοτροπία που διαχέεται στην κοινωνία. Η ηγεσία οφείλει να παραδειγματίζει. Όταν δεν το κάνει, το σκάνδαλο δεν είναι πια η διαφθορά του τελωνειακού. Είναι ότι νιώθει ηλίθιος που άργησε να διαφθαρεί.
Πηγή: news247.gr
