Γράφει ο Πάνος Λουκάκος
Αν η πρώτη εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στον δημόσιο βίο σε ηγετικούς ρόλους αποτέλεσε τραγωδία για τον τόπο και τελικά για το ίδιο του το διαλυμένο πλέον κόμμα, η επανεμφάνισή του και η διεκδίκηση εκ νέου ηγετικού ρόλου αποτελεί φαρσοκωμωδία
Εμφανίζεται τώρα ως ένας νέος Τσίπρας αρνούμενος όμως να αποδεχτεί ότι ο προηγούμενος Τσίπρας φέρει βαρύτατες ευθύνες για τα πεπραγμένα του είτε στην αντιπολίτευση είτε στην κυβέρνηση.
Αρνούμενος να αποδεχτεί τις ευθύνες του για το γεγονός ότι μέσα στο πρώτο πεντάμηνο των αρχικών παρανοϊκών διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, το 2015, έκλεισαν οι τράπεζες, επιβλήθηκαν capital controls, επέστρεψε η οικονομία στην ύφεση, σαρώθηκαν ακόμη περισσότερες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, αυξήθηκε η ανεργία, οδηγήθηκε σε ασφυξία η αγορά, αφαιρέθηκαν με τον αναγκαστικό δανεισμό της κυβέρνησης αναγκαίοι πόροι από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τα ασφαλιστικά ταμεία και τους δημόσιους οργανισμούς, «έφυγαν» άλλα 35 δισ. από τις ελληνικές τράπεζες, χάθηκαν τα πρώτα μικρά δείγματα ανάκαμψης του 2014 και βεβαίως επανήλθε η απειλή του Grexit.
Αρνούμενος επίσης να αποδεχτεί ότι η πρώτη περίοδος της διακυβέρνησής του οδήγησε σε ένα τρίτο σκληρότερο και κατά πολλούς αχρείαστο τρίτο μνημόνιο. Στη δεύτερη αυτή περίοδο, κατά την οποία ο πρώην αντιμνημονιακός Τσίπρας μεταλλάχτηκε οβιδιακά στον συνεπέστερο και σκληρότερο διαχειριστή μνημονίου, κερδίζοντας έτσι την εύνοια της Ανγκελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, εφάρμοσε πολλά από αυτά που είχαν αποφύγει προκάτοχοί του:
Νέες περικοπές συντάξεων και κοινωνικών παροχών, αυξήσεις άμεσων και έμμεσων φόρων, του ΦΠΑ και της εισφοράς αλληλλεγγύης, αυξήσεις του ΕΝΦΙΑ, μειώσεις του αφορολογήτου, κατάργηση του ΕΚΑΣ, νέες καταργήσεις δικαιωμάτων των εργαζομένων και διευκολύνσεις των απολύσεων, των πλειστηριασμών στα κόκκινα δάνεια και των κατασχέσεων τραπεζικών λογαριασμών, νέες ζημιογόνες για το Δημόσιο αποκρατικοποιήσεις, ενεχυρίαση, μεταφορά και υπαγωγή όλης της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια στους δανειστές, μέσω του λεγόμενου Υπερταμείου, και πολλά άλλα σχετικά.
Για το τρίτο και σκληρότερο τρίτο «αριστερό» μνημόνιο είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Ολι Ρεν, επιτρόπου Οικονομικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης το 2010-2014, στα χρόνια των δύο πρώτων μνημονίων. Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Τα Νέα» τον Ιανουάριο του 2025 υπογράμμισε: «Είναι δύσκολο να αντιληφθώ ότι το τρίτο μνημόνιο ήταν απαραίτητο. Η διαφορά σε σχέση με τη περίοδο 2010-2012 ήταν ότι το 2015 η κατάσταση ήταν καθαρά πολιτική και αυτοπροκαλούμενη, ενώ στην προηγούμενη φάση οφειλόταν τόσο σε εξωτερικές οικονομικές συνθήκες της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης όσο και στα μακροχρόνια διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας».
Την άποψη του Ολι Ρεν ότι η κρίση του 2015 ήταν καθαρά πολιτική και αυτοπροκαλούμενη είχε επιβεβαιώσει ήδη από τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Δραγασάκης, σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ, υποστηρίζοντας: «Πιστεύαμε ότι αν απειλούσαμε με έξοδο, οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν. Αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση. Πριν από τρία χρόνια μπορεί αυτό να ίσχυε, αλλά στο μεταξύ κι εκείνοι πήραν τα μέτρα τους. Προς έκπληξή μας, ο κ. Σόιμπλε πρότεινε, αν θέλαμε, να βγούμε από το ευρώ να μας βοηθήσει κιόλας».
Παρά τα πρωτοφανή αυτά φορτία που φέρει στην πλάτη του ο Αλέξης Τσίπρας, επιχειρεί τώρα το «rebranding» του ιδίου αλλά και της κωλοτούμπας του μετά το δημοψήφισμα του 2015, κωλοτούμπας που μάλιστα έχει κατοχυρωθεί και διεθνώς με τον όρο «kolotoumba».
Ετσι, δικαιολογεί το δημοψήφισμα και την κωλοτούμπα ως απλώς ένα καλά προσχεδιασμένο Plan Β για την περίπτωση που θα αποτύγχανε το Plan Α, που ήταν να πάει σε έναν έντιμο συμβιβασμό. Το δημοψήφισμα μάλιστα, όπως υποστηρίζει ο Α. Τσίπρας, υπήρξε «η στιγμή της σωτηρίας της χώρας». Αλλωστε ο ίδιος είχε δηλώσει μετά τα πανηγύρια και τους καλαματιανούς χορούς των αφελών οπαδών του στο Σύνταγμα ότι «δεν μετανιώνω που επέλεξα τον συμβιβασμό έναντι του ηρωικού χορού του Ζαλόγγου».
Μπορεί κανείς να κατανοήσει αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό της επιχείρησης «rebranding Τσίπρας και kolotoumba» που στήνει ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός. Εκείνο όμως που αφήνει πολλά ερωτηματικά είναι το αληθές κίνητρο αυτών που σπεύδουν να τον συνδράμουν, αρχίζοντας από τη λεγόμενη καραμανλική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ και καταλήγοντας σε ισχυρά μέσα ενημέρωσης και σημαντικούς οικονομικούς παράγοντες. Καθόλου τυχαία ο πρωθυπουργός Κυριακός Μητσοτάκης δήλωσε ότι «κάποια γνωστά κέντρα σπεύδουν να γίνουν πρόθυμα πλυντήρια μιας από τις πιό μαύρες εποχές της πρόσφατης Ιστορίας μας. Η κυβέρνηση ενοχλεί κάποια συμφέροντα και ΜΜΕ που επιθυμούν έναν πρωθυπουργό όμηρο των δικών τους πιέσεων». Και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης ότι «η Ιστορία δεν ξαναγράφεται και αυτά που έγιναν δεν μπορεί να τα ξεβγάλει κανείς ούτε ισχυροί ούτε ΜΜΕ ούτε ο ίδιος ο Τσίπρας». Ισως η ταυτότητα και η διερεύνηση των προθέσεων αυτών που, κατά τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κρύβονται πίσω του είναι πολύ σημαντικότερη από τις μάλλον αδιάφορες κινήσεις του άλλωστε καθ’ έξιν αυταπατόμενου Αλέξη Τσίπρα.
Πηγή: protothema.gr
