Γράφει η Δήμητρα Κρουστάλλη
Είναι γουστόζικο να ζει κανείς στη χώρα του «να ‘ταν όλα Jumbo θα ‘ταν μαγεία», ειδικότερα όταν πρόκειται για την κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία έχει παραδεχθεί διά του Πρωθυπουργού τις αποτυχίες της σε κρίσιμους τομείς της λειτουργίας του κράτους και των θεσμών, αλλά επικαλείται συνεχώς τις ευθύνες της αντιπολίτευσης για τις αστοχίες και ανεπάρκειές της.
Στο σκάνδαλο των υποκλοπών ήταν ένοχος ο Νίκος Ανδρουλάκης που παρακολουθήθηκε για λόγους «εθνικής ασφάλειας» και ο Αλέξης Τσίπρας που «ενορχήστρωνε τις επιθέσεις κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Για να αμυνθεί το Μέγαρο Μαξίμου εμπόδισε με κάθε τρόπο τη διερεύνηση του σκανδάλου από τις ανεξάρτητες αρχές και αποδέχθηκε την άρνηση της ΕΥΠ να λογοδοτήσει. Στα Τέμπη εκτυλίχθηκε ολόκληρη συνωμοσία κατά της κυβέρνησης με συμμετοχή συγγενών των θυμάτων και κάποιων σκοτεινών κέντρων.
Για τις παράνομες επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ, στη διάρκεια της εξαετούς θητείας Μητσοτάκη, σε «γαλάζιους» αγρότες και παράγοντες της Κρήτης ευθύνονται το ΠαΣοΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμα και όταν στη δικογραφία της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας εντοπίζονται ενδείξεις ευθυνών δύο υπουργών της ΝΔ, κανένα πρόβλημα. Εμφανίζεται ο έγκριτος νομομαθής Αδωνις Γεωργιάδης και αποφαίνεται ότι η ΝΔ, που έχει την πλειοψηφία στη Βουλή, «αποφάσισε ότι δεν χρειάζεται να ελεγχθούν. Τελεία».
Οποιος έχει θέμα με αυτό να κοιτάξει τι γίνεται με το κράτος δικαίου στην Τουρκία και στην Ουγγαρία. Στην Ελλάδα το κράτος δικαίου χαίρει άκρας υγείας με πιστοποίηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Μαγεία…
Ωστόσο, υπάρχουν κάποια ερωτήματα. Το μέτρο σύγκρισης της Ελλάδας είναι αυταρχικά καθεστώτα που έχουν υποτάξει τη Δικαιοσύνη, τα μέσα ενημέρωσης και την ελευθερία έκφρασης;
Ή να πάρουμε τοις μετρητοίς τον Ακη Σκέρτσο που δηλώνει ότι ο στόχος είναι να βρίσκεται η Ελλάδα το 2030 στις 20 καλύτερες χώρες του κόσμου σε θέματα διαφάνειας, λογοδοσίας και καταπολέμησης της διαφθοράς;
Επειτα, αυτό το κράτος δικαίου έχει κάποιο νόημα ή είναι το ίδιο κούφιο όπως οι μεταρρυθμίσεις, ο πολυδύναμος εκσυγχρονισμός και το νέο αναπτυξιακό/παραγωγικό μοντέλο; Και γενικά με τα μοντέλα κάπου έχει μπλέξει η κατάσταση.
Σύμφωνα με το «μοντέλο Τριαντόπουλου» οι υπουργοί των Τεμπών, παρότι είναι αθώοι κατά την κυβερνητική πλειοψηφία, ωθήθηκαν από το Μέγαρο Μαξίμου να ζητήσουν την παραπομπή στον φυσικό τους δικαστή για να καθαρίσουν το όνομά τους, γράφοντας το Σύνταγμα στα παλιά τους τα παπούτσια.
Για τους υπουργούς του ΟΠΕΚΕΠΕ προκρίθηκε το «μοντέλο Αδωνη», δηλαδή η εφαρμογή του Συντάγματος, επειδή οι δύο εμπλεκόμενοι, βασικά ο Μάκης Βορίδης, αρνήθηκαν να πάνε στον φυσικό τους δικαστή ακριβώς επειδή δηλώνουν αθώοι.
Η ΝΔ, που, όπως λέει ο Γεωργιάδης, έχει από το Σύνταγμα την αρμοδιότητα να κρίνει αν θα πρέπει να ελεγχθούν, αποφάσισε ότι όχι μόνο δεν πρέπει να ελεγχθούν μέσω μιας προανακριτικής επιτροπής, αλλά και ότι μέσω μιας εξεταστικής επιτροπής θα συζητηθούν οι ευθύνες του ΟΠΕΚΕΠΕ από το 1998.
Με τέτοια αυστηρή προσήλωση στη λογοδοσία, στη διαφάνεια και στην καταπολέμηση της διαφθοράς, σεμνά κρατάει χαμηλά τον πήχη η κυβέρνηση στις 20 καλύτερες χώρες του κόσμου.
Γιατί όχι στις 3 καλύτερες, στην αφρόκρεμα, για να ρουμπώσουμε και τον Ερντογάν που μας την έφερε στη Λιβύη; Είναι εντυπωσιακό πώς διάφοροι πρωθυπουργοί πιστεύουν ότι μπορούν να ταΐζουν εσαεί τον κόσμο σανό. Αλλά στη χώρα τού Jumbo όλα έχουν άλλη αξία.
Πηγή: tovima.gr
