Γράφει ο Δημήτρης Παγαδάκης
Σταγόνες κοινότοπων ερωτηματικών σε μια θάλασσα πολιτικής ασημαντότητας. Υπάρχει άραγε παλιός και νέος Αλέξης Τσίπρας; Έχει αλλάξει υπεύθυνα και με ωριμότητα σελίδα ή πορεύεται ιδεοληπτικά αμετανόητος, κολλημένος σε φθαρμένα ριζοσπαστικά κιτάπια;
Το σίγουρο είναι ότι δεν κραδαίνει πλέον νταούλια, ούτε εφορμά δονκιχωτικά στους ανεμόμυλους του νεοφιλελευθερισμού. Παριστάνει τον ρεαλιστή, ευπροσάρμοστο και μετριοπαθή κεντροαριστερό.
Επαγγέλλεται ψελλίζοντας κάποιον «δημοκρατικό καπιταλισμό». Αποπειράται καχεκτικά να πάρει κάποιες αποστάσεις από το διχαστικό του δημοψήφισμα. Εξωραΐζει με αποσιωπήσεις το αντιμνημονιακό του εγχείρημα. Καλλωπίζει, αν δεν εξιδανικεύει την «κωλοτούμπα» του.
Πλασάρεται ως ευπροσάρμοστος και διαλλακτικός προσχωρώντας αμήχανα στις διαπιστώσεις των τροϊκανών για τα αίτια της ελληνικής χρεοκοπίας. Προαναγγέλλει, τέλος το βιβλίο του για να «διορθώσει», όπως ισχυρίζεται, τους «μύθους» για το 2015.
Είτε πρόκειται για ειλικρινή μεταμέλεια είτε για πολιτικό χαμαιλεοντισμό , το καινούργιο του αφήγημα μάλλον δεν αρκεί για τον καταστήσει, ύστερα από αλλεπάλληλες εκλογικές συντριβές , εκ νέου πρωταγωνιστή μιας πειστικής και ελκυστικής εναλλακτικής πρότασης εξουσίας.
Πόσο μάλλον να του εξασφαλίσει το αναγκαίο και ικανό ρεύμα επαναφοράς του στην κεντρική πολιτική σκηνή ως χρήσιμου υπηρέτη του δημοσίου συμφέροντος. Εμπόδιο στη δρομολόγηση του δικού του κομματικού πόλου δεν αποτελούν μόνο τα πεπραγμένα του και οι τραυματικές επιπτώσεις τους στη κοινωνία κατά τη διάρκεια της θητείας του ως πρώην πρωθυπουργού και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Προβάλλοντας την νέα ιδεολογική του πλατφόρμα, η προσπάθεια του να αποκτήσει φρέσκο ακροατήριο σκαλώνει αποκλειστικά στον ίδιο. Στη στάση, την ρητορική, την πόζα του.
Σκοντάφτει κυρίως στην αξίωση του να του αναγνωριστεί στο δημόσιο χώρο, έστω και ως αυτοπαρηγοριά, ότι είχε πάντα δίκιο. Ότι τα έκανε όλα σωστά από την αρχή ως το τέλος και έπεσε θύμα των δυσμενών περιστάσεων.
Στη πρόσφατη συνέντευξη του στην γαλλική εφημερίδα Le Monde με αφορμή τη συμπλήρωση 7 χρόνων από την έξοδο από τα μνημόνια, υιοθέτησε σχεδόν μοιραία αυτή τη προσέγγισή του. Επέμεινε στο κομματικό ιδεολόγημα της επιτυχούς εξόδου από τα μνημόνια «με το λαό όρθιο».
Κατέφυγε συμβολικά στις ασαφείς παρομοιώσεις της ελληνικής περιπέτειας με την Οδύσσεια και την επιστροφή στην Ιθάκη. Κατέθεσε τελικά τη νόμιμη φιλοδοξία και τη σεβαστή προσδοκία του στη προοπτική μιας νέας ευκαιρίας. Κάνεις, άλλωστε, δεν μπορεί να του στερήσει την ελπίδα ούτε να του απαγορεύσει το στοίχημα που ποντάρει στη μερική αμνησία του εκλογικού σώματος.
Μονός του όμως υπονόμευσε τις προθέσεις του δηλώνοντας πως ήρθε η ώρα να πει “τη δική του αλήθεια”. Να υποβάλει δηλαδή στην κοινή γνώμη την υποκειμενική ερμηνεία της πραγματικότητας φιλτράροντας την μέσω προσωπικών πεποιθήσεων, εσωτερικών βιωμάτων και εμπειριών.
Άγνωστο αν η ανάγκη του να εκφράσει τα εσώψυχα του συνιστούν πολιτική συμβολή. Δεδομένου ότι μέχρι σήμερα δεν προχώρησε δημοσίως σε μια στάλα αυτοκριτικής και αν στοχασμού επιτείνοντάς την αναξιοπιστία του. Χώρια που η προσωπική αλήθεια ενέχει χαρακτήρα αυθαιρεσίας παρά αποδεκτή τεκμηρίωση ιστορικού ντοκουμέντου.
Στην ίδια συνέντευξη ισχυρίστηκε ότι ποτέ δεν διψούσε για εξουσία. , εγείροντας εύλογες απορίες γιατί διακατέχεται από πρεμούρα δημιουργίας δικού του κόμματος που αποσκοπεί στην δυνάμει ηγετική επαναφορά του στην πολιτική.
Πρόσθεσε επίσης ότι του λείπει η ενεργός πολιτική και η επαφή με τους ψηφοφόρους –όχι τους πολίτες. Λες και του εμποδίζουν απόκρυφες δυνάμεις τη πρόσβαση και την συναναστροφή μαζί τους.
Λες και δεν είναι εν ενεργεία βουλευτής της εκλογικής περιφέρειας Α’ Πειραιά και Νήσων του ΣΥΡΙΖΑ Με αυξημένα προνομία παρεμβάσεων ως πρώην πρωθυπουργός ο οποίος έπλεξε να κάνει τον άφωνο τουρίστα στη Βουλή αμειβόμενος από τη τσέπη των Ελλήνων φορολογουμένων;
Ενδεχομένως με τα Ιδρύματα, τα Χάρβαρντ, τα μεγαλοπιάσματα , την απομόνωση στο Σούνιο εκδηλώνει ψήγματα σνομπισμού που περιτυλίγει γυαλιστερά το τσαλακωμένο κύρος του. Το κυρίαρχο πάντως φαίνεται να είναι πως δεν έχει ολοκληρώσει την επανεφεύρεση του εαυτού του ως προτεινομένου παράγοντα πιθανής κυβερνητικής δυναμικής.
Ως εκ τούτου επιχειρεί να τσιμπολογήσει οπαδούς από τα λοιπά αντιπολιτευτικά κόμματα κορφολογώντας θεωρητικές κατασκευές. Επιστρατεύει παράλληλα δημαγωγική σαγήνη η οποία εντέχνως προωθείται από τους υποστηρικτές του ως απαράμιλλο επικοινωνιακό χάρισμα.
Αναγκαστικά μάταια έχει φουντώσει η κουβέντα περί ιδεολογικοπολιτικής μεταστροφής του. Στη πραγματικότητα ασκείται υποκριτικά στη συστροφή. Δηλαδή στη περιστροφή 360 μοιρών, όπως ο ίδιος διαπιστωμένα γνωρίζει, γύρω από τον υπαρξιακό εξουσιομανή του άξονα.
Πηγή: protothema.gr
