Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Κατ’ αρχήν, τα βασικά. Υπάρχει «σωστή πλευρά της Ιστορίας»; Ασφαλώς υπάρχει. Ακόμη κι όταν δεν την αναγνωρίζει κανείς με βεβαιότητα ή με την πρώτη ματιά τη στιγμή που η Ιστορία συμβαίνει.
Σε αυτήν δεν ανήκουν φυσικά ο Πούτιν με τον Τραμπ. Εως τώρα τουλάχιστον…
Πώς θα ξέρουμε όμως ποιος βρίσκεται στη «σωστή πλευρά»; Χρειάζεται λίγο μυαλό.
Πρώτα αποκλείουμε τα καθάρματα και τις παρέες τους. Από τον Λένιν και τον Στάλιν έως τον Χίτλερ, τον Μάο και τον Πολ Ποτ.
Ακολουθούν οι ηλίθιοι, «χρήσιμοι» και μη. Συνήθως είναι διάφορες ορντινάντσες των φασιστικών και κομμουνιστικών καθεστώτων, οι wannabe δικτάτορες, οι σκοταδιστές, οι αντιεξουσιαστές, οι τρομοκράτες, οι μισθοφόροι…
Τη λαμπρή παρέλαση κλείνουν τα παρατράγουδα. Ψεκασμένοι, άσχετοι, παρλαπίπες, ξερόλες που «έχουν κάτι να πουν για τα πάντα». Και φυσικά τα ψώνια.
Τελειώσαμε; Οχι. Υπάρχει μια μεγάλη ομάδα αδιευκρίνιστων, εν αναμονή ή δίβουλων υποψηφίων.
Διότι, ούτως ή άλλως, η σωστή πλευρά δεν είναι ποτέ αμετακίνητη, ούτε αμετάβλητη.
Δύο παραδείγματα.
Πρώτο. Το 1938 – 1939 ο Νέβιλ Τσάμπερλεν ακολουθούσε μια πολιτική κατευνασμού του Χίτλερ. Ηταν δημοφιλής πρωθυπουργός και έχαιρε μεγάλης αποδοχής στη Μεγάλη Βρετανία.
Κατανοητό. Ο κόσμος δεν ήθελε έναν νέο πόλεμο μετά το σφαγείο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ αντιθέτως δεν μετείχε καν στην κυβέρνηση. Πολέμιος του κατευνασμού, ήταν πολιτικά απομονωμένος, εκνευριστικός κι ενοχλητικός. Μια ξεροκέφαλη και φιλοπόλεμη Κασσάνδρα.
Ποιος όμως από τους δύο βάδιζε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας; Η απάντηση έχει δοθεί από το 1940 και νομίζω πως είναι γνωστή.
Δεύτερο. Το 1946 – 1949 ο «αλύγιστος» Νίκος Ζαχαριάδης πόνταρε στις αντιστασιακές περγαμηνές της Αριστεράς και τη μεταπολεμική αίγλη της Σοβιετικής Ενωσης για να σύρει την Ελλάδα στον Εμφύλιο.
«Το μέλλον είναι κόκκινο» φώναζε με τον συνηθισμένο στόμφο του ο Αραγκόν.
Αντιθέτως οι ηγεσίες των αστικών κομμάτων δεν μετρούσαν «αλύγιστους» αγωνιστές, ούτε είχαν καμία ιδιαίτερη αίγλη.
Ηταν συνήθως κάτι αξιοπρεπείς άνθρωποι παλαιάς κοπής. Με τις αδυναμίες και τις αμαρτίες τους. Σήκωσαν όμως το γάντι με τη βοήθεια των Βρετανών και των Αμερικανών. Και οι πατεράδες μας κέρδισαν τον Εμφύλιο.
Ετσι οι «αλύγιστοι» αγωνιστές κατέληξαν στη Μακρόνησο ή την Τασκένδη. Ενώ η Ελλάδα έμεινε στον δυτικό κόσμο όπου ανήκε και το μέλλον της (ευτυχώς) δεν κοκκίνισε.
Ποιος βάδιζε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας; Η απάντηση έχει δοθεί από τη δεκαετία του ’40.
Αν θέλουμε λοιπόν να συνοψίσουμε τον τελευταίο αιώνα, «σωστή πλευρά της Ιστορίας» ήταν σταθερά η δημοκρατία κι ο πολιτισμός της, το δίκαιο και ο πλουραλισμός, η αιρετή και κοινοβουλευτική διακυβέρνηση, τα δικαιώματα και οι ελευθερίες, η τάξη και η δικαιοσύνη.
Στην αντίπερα όχθη ανήκαν η ρωσική επανάσταση και διάφορες τριτοκοσμικές επαναστάσεις, η Σοβιετική Ενωση και το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Ο «υπαρκτός σοσιαλισμός», ο φασισμός και ο ναζισμός. Οι ολοκληρωτισμοί και η ανελευθερία. Οι χούντες και οι εθνικισμοί. Η τρομοκρατία, η βία και οι αποικιοκρατίες.
Αυτά βέβαια ενίοτε αλλάζουν και οι ρόλοι μεταβάλλονται. Αναμάρτητοι δεν υπάρχουν.
Η Σοβιετική Ενωση του Στάλιν ξεκίνησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σύμμαχος του Χίτλερ (Σεπτέμβριος 1939). Και στράφηκε στους δυτικούς Συμμάχους μόνο όταν ο Χίτλερ τής επιτέθηκε απρόκλητα, δύο χρόνια αργότερα (Ιούνιος 1941).
Δεν ήταν άλλωστε στη «σωστή πλευρά» ούτε η δημοκρατική Αμερική όταν πολεμούσε στο Βιετνάμ, ούτε η Γαλλία στην Αλγερία, ούτε η Μεγάλη Βρετανία στην Κύπρο και την Αφρική.
Ολα αυτά δεκτά. Η «σωστή πλευρά» όμως σήμερα είναι αναντίρρητα η Ουκρανία και αυτό επιβάλλει την αντίθεση στη ρωσική βαρβαρότητα.
Δεν τίθεται καν ζήτημα επιλογής, μόνο οι ακροδεξιοί κι οι ακροαριστεροί δυσκολεύονται να το διακρίνουν («Στη λάθος πλευρά της Ιστορίας», Δημοκρατία, 18/8 – «Ζητωκραυγάζει που η χώρα είναι πιστός σύμμαχος του Ζελένσκι», Εφημερίδα των Συντακτών, 24/8).
Ούτε φυσικά είναι τυχαίο ότι τα παιδαριώδη επιχειρήματα των Ρώσων ανακυκλώνονται μόνο από πράκτορες και ανισόρροπους – που αν το κάνουν δωρεάν είναι απλώς ανισόρροποι πράκτορες…
Διότι εκείνο που προσδιορίζει τις δύο πλευρές της Ιστορίας, τη σωστή και τη λάθος, δεν είναι οι μεγαλόστομες διακηρύξεις ή επικλήσεις, ούτε τα γεωπολιτικά φούμαρα, ούτε το «δεξί» και το «αριστερό» φρόνημα. Δεν είναι καν η ισχύς του ενός και του άλλου.
Είναι η πορεία των γεγονότων και το αξιακό σύστημα που υπηρετεί η μία και η άλλη πλευρά.
Και το βασικό αξιακό σύστημα που καλείται να υπηρετήσει στην εποχή μας η ανθρωπότητα είναι ο αυτοπροσδιορισμός των εθνών, η συνύπαρξη και η ειρηνική επίλυση των διαφορών τους, η δημοκρατία και η ελευθερία.
Καμία χώρα δηλαδή δεν δικαιούται να μπουκάρει στη διπλανή για να λύσει τις (όποιες) διαφορές τους. Τελεία.
Πρέπει να είμαστε ευτυχείς που από τις αρχές του 20ού αιώνα η Ελλάδα, ακόμη και με δισταγμούς, ακόμη και με ολιγωρίες ή λάθη, βάδισε σταθερά στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας». Με τις δημοκρατίες το 1914-18, με τους Συμμάχους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη δυτική συμπαράταξη στον Ψυχρό Πόλεμο…
Αλλά οι παλαιότερες επιδόσεις δεν διασφαλίζουν τις επόμενες. Πρέπει κάθε φορά να επιβεβαιώνεται ότι η Ελλαδίτσα μας βαδίζει τον δρόμο τον ορθό και τον λεβέντικο.
Με τη φωνίτσα της; Με τη φωνίτσα της, αυτήν έχει. Χωρίς μισόλογα και κουτοπονηριές.
Είμαστε λοιπόν με την Ευρώπη; Με την Ευρώπη. Με τη Δύση; Με τη Δύση. Με την Ουκρανία; Με την Ουκρανία.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος άλλωστε μας έχει διδάξει σε δύσκολους καιρούς πως η Ελλάδα είναι πολύ μικρή χώρα για να βάζει πλάτη σε μεγάλες ατιμίες.
Πηγή: tovima.gr
