Γράφει η Δήμητρα Κρουστάλλη
Δεν έχουν άδικο όσοι διαπιστώνουν ότι στη χώρα μας, εκτός από την εκλεγμένη κυβέρνηση, λειτουργεί και μια άλλη παράλληλη μη εκλεγμένη «κυβέρνηση», υπόγεια, σκοτεινή και εγκληματική. Ποια είναι πιο αποτελεσματική, είναι θέμα προσέγγισης – όταν θέλει η νόμιμη εξουσία, έχει τα μέσα να επιβληθεί στην παράνομη, όπως αποδεικνύουν οι πρόσφατες περιπτώσεις εξάρθρωσης διάφορων κυκλωμάτων. Το ζήτημα είναι τι γίνεται όταν κάνει τα στραβά μάτια ή ακόμα χειρότερα όταν ανέχεται την κατάσταση για να μη διαταράξει την εκλογική πελατεία της.
Αυτή η επίμονη εστία υποανάπτυξης εντός της ελληνικής κοινωνίας κάτι έχει να μας πει για την ποιότητα της δημοκρατίας μας και για τους εμφανιζόμενους ως καθοδηγητές της μεταρρυθμιστικής ατζέντας. Για την επαναλαμβανόμενη ακύρωση των όρων «αξιοκρατία», «διαφάνεια», «αριστεία». Το τρίπτυχο της προσδοκίας που συνένωσε διαφορετικές δυνάμεις γύρω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη το 2019 και οι οποίες τώρα φυγοκεντρίζονται στη μεθόριο της πολιτικής συμμετοχής και του καναπέ τους ή βρίσκονται πλέον απέναντί της. Και παρατηρούν την κυβέρνηση να μην παράγει πολιτική, αλλά να ασχολείται με την επιχείρηση διάσωσης της εξουσίας της, στην οποία έχει προσδώσει ταξικά χαρακτηριστικά. Στο όνομα της φορολογικής μεταρρύθμισης εγκαταλείπει όσους έχουν αποστασιοποιηθεί από εκείνη, όπως είναι οι νέοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, πλην των Σωμάτων Ασφαλείας, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, και επενδύει στο προνομιακό ακροατήριό της, που είναι τα ανώτερα μεσαία εισοδήματα, ο ιδιωτικός τομέας και οι συνταξιούχοι. Μεταδίδει ότι έχει στον πυρήνα της πολιτικής της την υπαρξιακή απειλή του Δημογραφικού και γι’ αυτό ενισχύει τις οικογένειες με παιδιά, αλλά ταυτόχρονα εμποδίζει την ομαλή ενσωμάτωση των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Υπάρχει η χρήση του Δημογραφικού και όχι η απόφαση αντιμετώπισής του.
Με αυτά τα περιορισμένης διασποράς και αντιφατικά μηνύματα, τα οποία στέλνει σε μια οιονεί προεκλογική περίοδο, στενεύοντας από μόνος του την επιρροή του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης διεκδικεί, όπως δηλώνει, τρίτη θητεία. Ακόμα και αν αφήσουμε έξω τα σκάνδαλα και την αίσθηση εκτεταμένης διαφθοράς – ένα στίγμα που γονάτισε εξίσου ισχυρές κυβερνήσεις στο παρελθόν – ο απολογισμός του επιτελικού κράτους έχει αρχίσει να εξισώνεται με ανέκδοτο – ό,τι χειρότερο μπορεί να τύχει σε έναν πολιτικό. Οι υπουργοί, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, απλώς διαχειρίζονται το χαρτοφυλάκιό τους με στόχο να μη γίνει καμιά στραβή στη βάρδιά τους, η Κοινοβουλευτική Ομάδα βράζει γιατί αντιλαμβάνεται τι έρχεται και στο Μέγαρο Μαξίμου, είτε επειδή κατανοούν την κατάσταση είτε επειδή δεν την κατανοούν καθόλου, προσπαθούν με επικοινωνιακούς επιδέσμους να καλύψουν τις, φανερές πλέον, πληγές. Η απόσταση και η δυσαρμονία ανάμεσα στους τρεις πυλώνες της εξουσίας, στο επιτελικό κέντρο του Μεγάρου Μαξίμου, στο Υπουργικό Συμβούλιο και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ, δεν είναι πρωτόγνωρη, αλλά είναι καταστροφική. Οταν αυτοί δεν καταφέρνουν να βρουν κοινό βηματισμό, πώς θα πείσουν την κοινωνία να τους ακολουθήσει; Και μάλιστα σε μια εποχή που οι πολιτικές ταυτότητες έχουν χαθεί και η «πατενταρισμένη» μέθοδος των πολιτικών για να ομογενοποιήσουν τα εκλογικά τους ακροατήρια είναι η καταφυγή στον φόβο, στον θυμό, στην πόλωση, δηλαδή στην αναμόχλευση των κατώτερων ενστίκτων της κοινωνίας. Το περιβάλλον γίνεται ευνοϊκό για να μετατραπεί η ανομία σε δεύτερη κυβέρνηση, για την οποία η πραγματική κυβέρνηση ουσιαστικά αδιαφορεί, αλλά μπορεί και να μην την αξιολογεί σωστά εξαιτίας της πολιτικής ασφάλειας στην οποία βρέθηκε το προηγούμενο διάστημα. Υπάρχει γυρισμός από αυτό;
Πηγή: tovima.gr
