Γράφει ο Γιώργος Παπαχρήστος
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο, αν σήμερα, οκτώ ημέρες μετά τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες στο Βελλίδειο, υπάρχει πολίτης στη χώρα που θα θυμάται τι ακριβώς περιελάμβανε το ευμέγεθες «πακέτο Θεσσαλονίκης» και κατά πόσο αφορά τον ίδιο και την τσέπη του. Είναι στη μοίρα αυτού του είδους των εξαγγελιών οι εντυπώσεις να διαρκούν όσο και ένα θαύμα – τρεις ημέρες και το μεγάλο τέσσερις!
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση, για πρώτη φορά ίσως, απέφυγε τον εύκολο δρόμο των σκόρπιων παροχών που να ικανοποιούν μεμονωμένα αιτήματα κοινωνικών ομάδων ή φορέων και προσπάθησε σοβαρά να παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα, το οποίο να έχει αρχή, μέση και τέλος. Αν τα κατάφερε, θα φανεί στο χειροκρότημα. Οι αντιδράσεις όμως των πρώτων ημερών – μετά την… τέταρτη που κρατάει ένα μεγάλο θαύμα – δείχνουν ότι είχαν καλλιεργηθεί προσδοκίες στην κοινωνία και οι προσδοκίες αυτές δεν επαληθεύτηκαν.
Το Δημογραφικό, το οποίο υποτίθεται ότι αποτελούσε τον πυρήνα των μέτρων και πώς οι φορολογικές ελαφρύνσεις στόχευαν στην αντιμετώπισή του, προφανώς δεν αντιμετωπίζεται με μια δέσμη λειψή, μίζερη και κακοφορμισμένη. Απαιτούνται γενναία κίνητρα, και αυτά, προφανώς, δεν αποτέλεσαν κυβερνητική επιλογή. Παρότι είναι κανόνας στην πολιτική ότι κανένα πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με ημίμετρα. Πολλώ δε μάλλον δεν αντιμετωπίζεται το Δημογραφικό, όταν το οικονομικο-κοινωνικό πλέγμα των συνθηκών που το ορίζουν ως νούμερο 1 εθνικό θέμα παραμένει αναλλοίωτο.
Η ατολμία που διακρίνεται ολοφάνερα στις εξαγγελίες του Πρωθυπουργού για το Δημογραφικό διατρέχει όλο το φάσμα των εξαγγελιών. Η κυβέρνηση προτίμησε την ασφαλή μέθοδο του «λίγα σε πολλούς, παρά πολλά σε λίγους» και εν προκειμένω στα νέα ζευγάρια.
Αλλά ακόμη και αυτό το «λίγα σε πολλούς» ελέγχεται ως προς την ακρίβειά του. Οι συνταξιούχοι που περίμεναν να ακούσουν την κατάργηση της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς» – ένα «έργο» ΣΥΡΙΖΑ, νόμος Κατρούγκαλου –, μια βασική δέσμευση του κ. Μητσοτάκη πριν από την ανάληψη της εξουσίας, πληροφορήθηκαν ότι μετατίθεται για το 2027, αφού προηγουμένως, το 2026, καταργηθεί κατά το ήμισυ. Η σύμπτωση ότι το 2027 έχει προεξοφληθεί από τον κ. Μητσοτάκη ως έτος εκλογών ασφαλώς δεν είναι καθόλου σύμπτωση. Ομως το σενάριο για την έναρξη της σειράς των διαρκών εκλογικών αναμετρήσεων (ελλείψει αυτοδυναμίας) από το φθινόπωρο του 2026 παραμένει πάντα στο τραπέζι. Τούτων δοθέντων, η εξαγγελία μοιάζει με τυράκι για περίπου 700.000 συνταξιούχους να οδεύσουν στις κάλπες υπό την απειλή «Με ψηφίζετε; Την καταργώ. Δεν με ψηφίζετε, μένει ως έχει».
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι τα μέτρα αφορούν περί τα 4 εκατομμύρια πολίτες. Χωρίς να δίνονται εξηγήσεις για το πώς προκύπτει αυτό το νούμερο, ακόμη και αν όντως ισχύει, αυτά τα 4 εκατομμύρια πολίτες, αντί των ψίχουλων που τους δώρισε η κυβερνητική γαλαντομία, θα προτιμούσαν να ακούσουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις για την ακρίβεια. Δεσμεύσεις που θα περιελάμβαναν σκληρά μέτρα για την περιστολή της κερδοσκοπίας και το χτύπημα της αισχροκέρδειας. Αντί για αυτά άκουσαν ευχολόγια από τον υπουργό Ανάπτυξης και Εμπορίου και μια αόριστη δέσμευση ότι θα συγκρατήσει τις τιμές σε 1.000 είδη στα ράφια των σουπερμάρκετ. Πώς όμως; Και κυρίως, γιατί δεν το έκανε έως τώρα;
Στο Βελλίδειο, ενώπιον ενός ακραιφνώς φιλοκυβερνητικού ακροατηρίου, αλλά με ηχηρή την απουσία του επιχειρηματικού κόσμου, ο κ. Μητσοτάκης απέτυχε, κατά τη γνώμη μου, να δημιουργήσει κλίμα ενθουσιασμού και πολύ περισσότερο συνθήκες ανάκαμψης της κυβέρνησης. Οι λόγοι είναι πολλοί και το εντυπωσιακά χλιαρό χειροκρότημα αποδεικνύει ότι έχει καταστεί πεποίθηση και της ίδιας της ΝΔ ότι «το πράγμα δεν πάει καλά».
Και όπως γνωρίζει και ο ίδιος, γιατί είναι έμπειρος πολιτικός, όταν το πράγμα δεν πάει καλά, αναζητούνται λύσεις για μια διορθωτική πορεία. Στη μεγάλη συνέντευξη που έδωσε την Κυριακή στο Βελλίδειο (με εμφανή στοιχεία ασέβειας προς την τάξη που επιβάλλουν η τηλεθέαση των καναλιών και η κυκλοφορία των εφημερίδων), ο ίδιος έσπευσε να απαξιώσει τις αναφορές περί «αλλαγής (του) εν κινήσει» ώστε να αποτραπεί η πορεία προς την καταστροφή της κυβερνητικής παράταξης. Απάντηση, οφείλω να αναγνωρίσω, αναμενόμενη και απολύτως αποδεκτή. Μόνο που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις διεργασίες που ήδη συντελούνται στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας και των οποίων προφανώς – δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο – είναι κοινωνός και ο ίδιος. Το τριήμερο στη Θεσσαλονίκη, άλλωστε, κυριαρχήθηκε από το έντονο παρασκήνιο των ζυμώσεων κατά μόνας ή κατά ομάδες βουλευτών. Επειδή, λοιπόν, αυτά λίγο-πολύ τα γνωρίζει, νομίζω ότι η τοποθέτησή του, ότι πρόκειται για «αστειότητες», ουσιαστικά ήταν ένα μήνυμα στο εσωτερικό της ΝΔ. Οχι προς τα έξω. Το θέμα όμως δεν είναι τι υποστηρίζει εκείνος, αλλά το ποιος θα πατήσει το κουμπί. Και πότε…
Πηγή: tovima.gr
