Γράφει ο Παντελής Καψής
Η «Ομάδα Αλήθειας» η οποία πρόσκειται στη Νέα Δημοκρατία, κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες ένα βίντεο πιθανόν εν όψει των εξαγγελιών Ανδρουλάκη στη Θεσσαλονίκη
Περιλαμβάνει δηλώσεις βουλευτών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ για το νέο ΕΚΑΣ που προτείνει η αξιωματική αντιπολίτευση. Κοινός παρονομαστής όλων είναι πως πρόκειται για ένα μέτρο «πλήρως κοστολογημένο». Υπάρχει ωστόσο ένα πρόβλημα: κάθε στέλεχος δίνει και από ένα διαφορετικό ποσό για το πόσο θα κοστίσει- το εύρος κυμαινόταν από τα 350 εκατομμύρια ως ένα δις ευρώ! Θα το χαρακτήριζες και αυτογκόλ. Όταν δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους για κάτι τόσο στοιχειώδες, τι εμπιστοσύνη μπορεί κανείς να έχει για τις εξαγγελίες τους;
Κάτι ανάλογο θα μπορούσε κάποιος να πει και για την ίδια την ομιλία του Νίκου Ανδρουλάκη. Ένα πρόχειρο άθροισμα των υποσχέσεων τις οποίες έδωσε ξεπερνά κατά πολύ τον «δημοσιονομικό χώρο» που υπάρχει. Εδώ χρειάζεται φυσικά μια εξήγηση. Με βάση τους νέους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάθε κράτος μέλος μπορεί να αυξήσει τις δαπάνες του ως ένα όριο το οποίο για την Ελλάδα το 2026, όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Κυριάκος Πιερρακάκης, είναι 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ. Δύο μόλις μέτρα από αυτά που ανακοίνωσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, το ΕΚΑΣ και ο 13ος μισθός στους δημόσιους υπαλλήλους, ουσιαστικά εξαντλούν αυτό το περιθώριο. Αν προστεθεί η τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας η οποία από μόνη της υπολογίζεται σε 1 δις ευρώ, η μείωση του ΦΠΑ σε βασικά είδη, η αύξηση του ποσοστού αναπλήρωσης των συντάξεων και λογής λογής «κίνητρα» τα οποία δεν εξειδικεύονται, τότε θα ξεπερνούσαμε κατά πολύ το επιτρεπόμενο όριο. Η Ελλάδα δηλαδή θα αντιμετώπιζε τις τιμωρητικές διαδικασίες του υπερβολικού ελλείμματος. Είναι το τελευταίο που χρειάζεται μια χώρα η οποία αγωνίζεται να ξεπληρώσει το μεγαλύτερο χρέος στην Ευρωζώνη και εξαρτάται από τις αγορές.
Σιγά το έγκλημα θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος. Ποιο κόμμα στην αντιπολίτευση δεν φούσκωσε τις υποσχέσεις του; Και κατά μία έννοια μπορεί και να είχε δίκιο. Η εμπειρία των τελευταίων ετών βέβαια δείχνει κάτι διαφορετικό. Η αντιπολίτευση, στο σύνολο της, επιδίδεται σε μια πλειοδοσία υποσχέσεων. Αυτοί που κερδίζουν ωστόσο είναι μόνο τα μικρά κόμματα των οργισμένων και των ψεκασμένων ενώ τα κόμματα που θέλουν να είναι κόμματα εξουσίας, παραμένουν καθηλωμένα. Για το ΠΑΣΟΚ με άλλα λόγια η πλειοδοσία δεν του δίνει κάποιο πλεονέκτημα.
Το μεγάλο πρόβλημα που προκύπτει ωστόσο από την ομιλία Ανδρουλάκη, η μεγάλη αντίφαση αν θέλετε, είναι άλλη. Στην αρχή της παρέμβασης του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έθεσε μερικούς εξαιρετικά φιλόδοξους στόχους με ορίζοντα δεκαετίας. Την αντιμετώπιση του δημογραφικού με σταθεροποίηση του πληθυσμού, τη μείωση του ποσοστού της φτώχειας κατά 6 μονάδες, την αύξηση του μεριδίου των αμοιβών κατά μια μονάδα του ΑΕΠ κάθε χρόνο, την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας κατά 19 ολόκληρες μονάδες σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και την αύξηση του ΑΕΠ κατά 10 μονάδες σε σχέση και πάλι με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Η επίτευξη τους δεν προϋποθέτει απλώς την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου αλλά και εντυπωσιακές επιδόσεις στην οικονομία, χωρίς ιστορικό προηγούμενο στη μεταπολίτευση. Θα συνιστούσαν δε μια τεράστια αλλαγή για την ελληνική κοινωνία.
Και μόνο το ότι τους έθεσε είναι εξαιρετικά θετικό καθώς επιτρέπει τουλάχιστον την έναρξη ενός ουσιαστικού διαλόγου για το μέλλον της χώρας. Ενός διαλόγου δηλαδή πέρα από το δώσε και μένα μπάρμπα. Ενώ όμως προβαίνει σε μια τόσο ριζοσπαστική στοχοθεσία οι προτάσεις του, σχεδόν στο σύνολο τους, αποτελούν μία από τα ίδια. Για να πραγματοποιηθούν όσα εξαγγέλλει απαιτείται μια τομή στη δομή της οικονομίας. Μια στροφή από τους τομείς χαμηλής παραγωγικότητας και χαμηλών αμοιβών όπως ο τουρισμός και το αρχιπέλαγος των μικρών επιχειρήσεων που φυτοζωούν, σε επιχειρήσεις υψηλής παραγωγικότητας οι οποίες αξιοποιούν τη νέα τεχνολογία.
Γι αυτά, για τις επενδύσεις, για το πώς και από ποιους θα γίνουν, για την ενίσχυση της νέας επιχειρηματικότητας, ο Ανδρουλάκης δεν είπε ουσιαστικά τίποτα. Έμεινε στις γενικότητες για φορολογικά κίνητρα και δημιουργία αναπτυξιακής τράπεζας. Και βέβαια επανήλθε στην πεπατημένη να μειωθεί ο ΦΠΑ σε ορισμένους κλάδους και, τι άλλο, να επανέλθουν οι 120 δόσεις για τα χρέη προς το δημόσιο. Όλα αυτά πασπαλισμένα με κορώνες για τα μονοπώλια και έκτακτες φορολογίες στα υπερκέρδη. Για να το πούμε διαφορετικά, μια χώρα υπερχρεωμένη η οποία ταυτόχρονα έχει ανάγκη μεγάλης αύξησης των επενδύσεων, έχει πολύ μικρά περιθώρια να ενισχύει την κατανάλωση και να επιδοτεί, έμμεσα ή άμεσα, θνησιγενείς δραστηριότητες. Αυτό το κρίσιμο δίλημμα ωστόσο αρνείται να το δει ο κ. Ανδρουλάκης και η αντιπολίτευση στο σύνολό της.
Με μια έννοια είναι φυσική η θέληση του να ικανοποιήσει αυτή που θεωρεί πως είναι η εκλογική του πελατεία. Κάποια στιγμή ωστόσο θα πρέπει να αποφασίσει τι είναι και τι θέλει το ΠΑΣΟΚ. Θα είναι ένα κόμμα των μεταρρυθμίσεων με όραμα για το αύριο ή ένα κόμμα προοδευτικό στα λόγια, στην πράξη ωστόσο βαθιά συντηρητικό.
Πηγή: protothema.gr
