Γράφει ο Γρ. Νικολόπουλος
Αυτή τη στιγμή η ελληνική οικονομία έχει δημοσιονομικά υπερπλεονάσματα αλλά δεν έχει ιδιωτικό τομέα, δεν έχει επιχειρήσεις και γι’ αυτό ο κόσμος φτωχαίνει, οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά, το χρήμα φεύγει έξω για να πληρώσει τις εισαγωγές, η χώρα εξαρτάται από τους ξένους
Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης περιορίζεται στην εξασφάλιση δημοσιονομικών πλεονασμάτων και απουσιάζει κάθε μέριμνα για την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας. Ο συνδυασμός μιας πολιτικής συγκράτησης των δημοσιονομικών δαπανών και αύξησης της φορολογικών εσόδων με έναν ανύπαρκτο ιδιωτικό τομέα υπονομεύει τον ρυθμό ανάπτυξης, στερεί εισοδήματα και θέσεις εργασίας, προκαλεί οικονομική και κοινωνική ανισότητα, εντείνει το δημογραφικό πρόβλημα, πνίγει την ελληνική οικονομία και αποκλείει κάθε προοπτική αύξησης της ευημερίας.
Ακούγεται βαρύ, αλλά είναι εξηγήσιμο. Η οικονομία έχει δυο τομείς: τον δημόσιο και τον ιδιωτικό. Υπό ιδανικές συνθήκες, ο ιδιωτικός τομέας προσφέρει ρυθμούς ανάπτυξης και αυξάνει την ευημερία, ενώ ο δημόσιος εξασφαλίζει υψηλό επίπεδο υπηρεσιών διοίκησης, Υγείας, Παιδείας, Δικαιοσύνης, ασφάλειας και σύγχρονες υποδομές. Σε εποχές όπου ο ιδιωτικός τομέας υποφέρει, ο δημόσιος πυροδοτεί την ανάπτυξη με επενδύσεις σε υποδομές, δηλαδή δημόσια έργα, και συντηρεί τη ζήτηση με αυξήσεις και προσλήψεις, μέχρι να ορθοποδήσει ξανά ο ιδιωτικός τομέας.
Σήμερα η κυβέρνηση ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με τη διασφάλιση πλεονασμάτων στον δημόσιο τομέα. Από τα μεγάλα ελλείμματα έχουμε περάσει σε μεγάλα πλεονάσματα που στηρίζονται στην υπερφορολόγηση.
Για τον ιδιωτικό τομέα, τα πράγματα είναι τραγικά. Δεν έχουμε επιχειρήσεις. Η άποψη της κυβέρνησης, η επιδίωξή της και η δράση της είναι η υποστήριξη των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων εις βάρος των μικρών και μεσαίων. Αυτό είναι ένα οικονομικό μοντέλο που όχι μόνο δεν ταιριάζει στη χώρα αλλά καταδικάζει και την οικονομία. Μια μικρή σε πληθυσμό και έκταση χώρα, όπως η Ελλάδα, δεν μπορεί να έχει πολλές μεγάλες επιχειρήσεις. Εχει δυο-τρεις μεγάλες επιχειρήσεις σε κάθε κλάδο και αυτό σημαίνει ολιγοπώλια, τα οποία πάντα δημιουργούν καρτέλ, συντονίζουν τις πρακτικές τους και τις τιμές τους και αυξάνουν τα κέρδη τους εις βάρος όλων. Ταυτόχρονα, αντί να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, συνεργάζονται, πνίγουν ή απορροφούν τις μικρότερες επιχειρήσεις και εξαφανίζουν τον ανταγωνισμό. Δημιουργούν εμπόδια στη δραστηριοποίηση νέων επιχειρήσεων, είτε μέσω των πρακτικών τους, είτε σε συνεργασία με την κυβέρνηση που θέτει γραφειοκρατικά εμπόδια. Τα καρτέλ είναι παντού, στις τράπεζες, στις μεταφορές, στις επικοινωνίες, στις κατασκευές, στις βιομηχανίες, στο χονδρικό και λιανικό εμπόριο, σε όλους ανεξαιρέτως τους κλάδους.
Αυτό έχει πετύχει σήμερα η κυβέρνηση με την πολιτική της. Επιβαρύνει τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, εμποδίζει την είσοδο νέων επιχειρήσεων στην αγορά, προστατεύει και ενισχύει τη δράση των καρτέλ μεταξύ των μεγάλων επιχειρήσεων.
Το επιχειρηματικό περιβάλλον σήμερα είναι απόλυτα εχθρικό για τις μεσαίες και μικρές επιχειρήσεις, για τις επενδύσεις, για τις νέες επιχειρήσεις.
Οπως αποδείχθηκε από τα επίσημα στοιχεία, οι ξένες επενδύσεις για τις οποίες πανηγύριζε η κυβέρνηση είναι μη παραγωγικές, αφορούν την εξαγορά υφιστάμενων τουριστικών μονάδων και ακινήτων, δεν προσφέρουν θέσεις εργασίας ούτε εισοδήματα και είναι πολύ εύκολο οι ξένοι επενδυτές να ρευστοποιήσουν τις επενδύσεις τους και να φύγουν, παίρνοντας τα κέρδη τους στο εξωτερικό.
Οι Ελληνες δεν πραγματοποιούν παραγωγικές επενδύσεις διότι δεν θέλουν να μπλέξουν με το Δημόσιο, με την παράνοια των απαιτήσεων της γραφειοκρατίας, με την ασάφεια και τις ερμηνείες, με τη δυσκολία των αδειοδοτήσεων, τις εγκρίσεις από πολλές υπηρεσίες που πρέπει να συμφωνήσουν για να κάνει κανείς το οτιδήποτε, με τη διαφθορά και τις χρονοβόρες διαδικασίες, τα γρηγορόσημα, τα πολιτικά μέσα που απαιτούνται και πολλά άλλα. Και αν τελικά κάποιος επιμείνει και αντέξει όλα αυτά τα τρομερά εμπόδια, θα έρθει αντιμέτωπος με την υψηλή φανερή και κρυφή φορολογία, τις καθυστερήσεις πληρωμών, που ξεπερνούν το εξάμηνο και φτάνουν το έτος πολλές φορές, την προπληρωμή όλων των φόρων και των προκαταβολών φόρων, τα πρόστιμα, την απαγόρευση συμψηφισμού υποχρεώσεων και απαιτήσεων με το Δημόσιο, την παντελή έλλειψη τραπεζικής χρηματοδότησης, την ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας, το βαρύ μη μισθολογικό κόστος, το υψηλότερο κόστος ενέργειας στην Ευρώπη. Και αν χρειαστεί να καταφύγει στα δικαστήρια για να βρει το δίκιο του, πιθανότατα θα έχει κλείσει την εταιρεία του προτού τελεσιδικήσει η δίκη.
Δεν είναι μόνο αυτά, είναι και πολλά άλλα που αντιμετωπίζουν οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις καθημερινά και για όλα αυτά ανεξαιρέτως φταίει το κράτος.
Επειδή δεν έχουμε επιχειρήσεις, οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά, επιδεινώνοντας το Δημογραφικό. Επειδή δεν έχουμε επιχειρήσεις, δεν έχουμε παραγωγή και εισάγουμε τα πάντα. Επειδή δεν έχουμε επιχειρήσεις, δεν έχουμε ούτε τεχνολογία, ούτε προοπτικές για το ορατό μέλλον.
Η κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει ως προτεραιότητα την απλοποίηση του επενδυτικού και επιχειρηματικού περιβάλλοντος ώστε να δημιουργηθούν σύγχρονες παραγωγικές επιχειρήσεις, να ανοίξουν θέσεις εργασίας και αμοιβές, να επιταχυνθεί ο ρυθμός ανάπτυξης και να αυξηθεί η ευημερία στη χώρα.
Εχει επιλέξει όμως άλλη πολιτική, απέφυγε τις μεταρρυθμίσεις που θα έφερναν βιώσιμη ανάπτυξη, επικεντρώθηκε στην υπερβολική αύξηση των φορολογικών εσόδων, προστάτευσε και ενίσχυσε τα καρτέλ, έφτιαξε ένα γόνιμο έδαφος για την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια και τώρα που διαπιστώνει τη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων που τα εισοδήματά τους δεν αρκούν για να βγουν τα έξοδα του μήνα, προτιμά να δίνει επιδόματα και αυξησούλες, μετρώντας τα υπέρ και τα κατά κάθε παροχής με μικροπολιτικά – εκλογικά κριτήρια.
Η πολιτική αυτή δεν προσφέρει καμία απολύτως προοπτική στην οικονομία, μεγεθύνει την εξάρτησή της από τις εισαγωγές, δεν ενισχύει την οικονομική ανεξαρτησία της χώρας και την ευημερία των πολιτών, δημιουργεί έντονες κοινωνικές ανισότητες, ενισχύει τη μετανάστευση των νέων στο εξωτερικό και εντείνει το δημογραφικό πρόβλημα.
Θεωρητικά, με βάση το εκλογικό χρονοδιάγραμμα, η κυβέρνηση διαθέτει και τον χρόνο αλλά και την κοινοβουλευτική ισχύ να προχωρήσει σε γενναίες μεταρρυθμίσεις προκειμένου να εξυγιάνει το επενδυτικό και επιχειρηματικό περιβάλλον και να προκαλέσει ένα αναπτυξιακό κύμα που θα αυξήσει την ευημερία όλων. Το ερώτημα (ρητορικό διότι η απάντηση είναι προφανής) είναι αν θέλει να κάνει μεταρρυθμίσεις ή αν έχει επιλέξει να διατηρήσει το πελατειακό κράτος, στο πλαίσιο του οποίου κυβέρνηση και δημόσιοι υπάλληλοι, στηριζόμενοι σε ένα περίπλοκο πλέγμα νόμων και γραφειοκρατικών διαδικασιών, ελέγχουν τα πάντα, εμποδίζουν την ιδιωτική πρωτοβουλία, απορροφούν όλη τη ρευστότητα της οικονομίας, εισπράττουν όλο το χρήμα και μοιράζουν δωράκια με τη μορφή επιδοτήσεων στους υπηκόους τους, με αντάλλαγμα τις ψήφους τους.
Πηγή: protothema.gr
