Γράφει ο Δημήτρης Παγαδάκης
Η γεωπολιτική αρχιτεκτονική μιας χώρας συνήθως υποσκάπτεται από τα ηγεμονικά οράματα, τις μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις και τις προκλητικά επιθετικές τάσεις των γειτόνων της
Προς υπεράσπιση των ανιστόρητων δογμάτων και ιδεολογημάτων του, μουδιασμένο, αν όχι πανικόβλητο, το τουρκικό πολιτικό κατεστημένο σκούζει χολερικά για την ανάδειξη της Ελλάδας σε ενεργειακό κόμβο.
Κατανοητή η θλίψη και η απογοήτευση του. Ας πρόσεχε τα απερίσκεπτα νταραβέρια και τις λοβιτούρες με τη Μόσχα ώστε να μην εκτροχιαστούν οι δικοί του μεγαλεπήβολοι ενεργειακοί σχεδιασμοί.
Το έντονο ερώτημα, ωστόσο, είναι τι ζόρι τραβάει σε σχέση με τη διεθνή ενεργειακή και γεωπολιτική ισχυροποίηση της Ελλάδας, ένα ντόπιο καιροσκοπικό τσούρμο. Συγκροτημένο από εθνικολαϊκιστές, πατριδέμπορους, αριστεροδεξιούς ρωσοψέκ καθώς και πάσης φύσεως αντιευρωπαϊστές, πουτινολάτρες και φριπαλεστάιν;
Ποιος αβάσταχτος καημός υπαγορεύει σε αυτό το ασυνάρτητο συνονθύλευμα να ωρύεται με δημαγωγική κακεντρέχεια εναντίον της ξεχωριστής θέσης που αποκτά η χώρας στον ευρωπαϊκό ενεργειακό χάρτη;
Προφανώς, αυτός ο εγχώριος αχταρμάς δεν έπεσε ξαφνικά από κάποιο μολυβένιο περαστικό σύννεφο. Εκφράζει όλα τα παρωχημένα ρεφλέξ των αγκυλωμένων στην εσωστρέφεια, βουλιαγμένων στην αδράνεια και καθηλωμένων στη μιζέρια πολιτικών και ακτιβιστικών μορφωμάτων.
Εκπροσωπεί ένα «κακό συναπάντημα» μαινόμενων ιδεοληπτικών το όποιο με συνωμοσιολογικές κατασκευές δαιμονοποιεί συστηματικά την αξιόπιστη και πολιτικά σταθερή Ελλάδα της εξωστρέφειας και της δυναμικής προοπτικής.
Πρόκειται για τον ίδιο εμμονικό συρφετό που σε κάθε ευκαιρία μηχανεύεται καταστροφολογικά δολοπλοκίες της «ολιγαρχίας» σε βάρος του «κοσμάκη». Και όταν αυτές οι φαντασιοπληξίες πάνε, ως συνήθως, στράφι σκαρφίζεται άλλες πιο δυσοίωνες προκειμένου να σχηματοποιήσει συνθήκες πολιτικής αστάθειας.
Το κακό δεν είναι μόνο ότι παραμυθιάζει το δημόσιο χώρο. Ούτε ότι ποντάρει σε χίμαιρες για να μείνει εντελώς ταπί. Το χειρότερο είναι πως ολοφάνερα αυτό το φαλιρισμένο μπουλούκι παραληρηματικών δοξασιών εμφανίζεται σαν μη του καίγεται καρφάκι για το τόπο.
Δεν ψέλλισε μια έστω θετική κουβέντα για την όποια εθνική ωφέλεια προκύψει από τις μακροχρόνιες υπογραμμένες συμφωνίες που καθιστούν τη χωρά πύλη εισόδου αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου στη Ν.Α. Ευρώπη.
Άχνα δεν έβγαλε για τις επενδύσεις σε αγωγούς, δίκτυα, ναυτιλιακές μεταφορές, έρευνες, δοκιμαστικές γεωτρήσεις και προβλεπόμενες εξορύξεις εφόσον διαπιστωθούν κοιτάσματα. Τσιμουδιά για την αναβάθμιση υποδομών σε λιμάνια, data centers, logistics, περιφερειακών πρότζεκτ. Κιχ δεν ακούστηκε από τη μεριά του για τα επικείμενα πολλαπλασιαστικά έσοδα, κέρδη, θέσεις εργασίας, ανάπτυξη για τις τοπικές κοινωνίες.
Αντίθετα ολοφυρόμενο οχυρώθηκε άγαρμπα πίσω από κακοχωνεμένα αντικαπιταλιστικά κλίσε και τετριμμένα αντί-νεοαποικιακά τροπάρια. Ξιφούλκησε κατά της υποτιθέμενης παράδοσης του εγχώριου ενεργειακού πλούτου στα μονοπώλια. Επινόησε την απεμπόληση των συμφερόντων του Δημοσίου στα πολυεθνικά καρτέλ.
Εναντιώθηκε συσπειρωμένο με θέρμη στη δήθεν μονοδιάστατη και τυφλή πρόσδεση με τα αμερικανικά επιχειρηματικά συμφέροντα. Υπενθύμισε εμμέσως τις απειλές της Τουρκίας, λες και οι ενεργειακοί κολοσσοί που επενδύουν τα κεφάλαια-μαμούθ τους εδώ θα τα εγκατέλειπαν έντρομοι από τις φοβέρες των γειτόνων.
Εφηύρε ακόμη προσχηματικά τη «θυσία» των εγχώριων θαλασσών και του περιβάλλοντος στο βωμό των γεωτρύπανων υπό το δόγμα των «Drill baby, drill» του Τραμπ. Παραβλέποντας σκόπιμα ότι ο Πρίνος στη Καβάλα παράγει επί 45 χρόνια υδρογονάνθρακες χωρίς καμία επίπτωση στο περιβάλλον, στον τουρισμό, την αλιεία.
Όπως κι αν έχει, σε έναν ραγδαία μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον το ιδεολογικά ετερόκλητο αυτό κουβάρι, παρότι ξεδιπλώνει ένα ανομοιογενές αφήγημα, εμφανίζεται στοχοπροσηλωμένο. Αποσκοπεί, κυρίως, να σαμποτάρει την ενεργειακή αναδιάταξη της Ευρώπης με την απεξάρτηση της από το ρωσικό φυσικό αέριο.
Υπό αυτή τη πρόθεση, διόλου απίθανο να αποπειραθεί να φαλκιδεύει την, με όχημα την ενεργεία , ζωτική αξιοποίηση της γεωγραφικής θέσης της χώρας που αποτυπώνεται με όρους κυριαρχικών εδαφικών ατού και στρατηγικού οικονομικού πλεονεκτήματος.
Δεν θα χαλούσε καθόλου τους, νεοσουλτανικής έμπνευσης, απροκάλυπτους εχθρούς της ενεργειακής σύνδεσης Αθήνας – Λευκωσίας – Ιερουσαλήμ, η αποσταθεροποίηση ή ακόμη και η πτώση της εκλεγμένης ελληνική κυβέρνηση. Προκειμένου να περιθωριοποιηθούν ή να μείνουν σε εκκρεμότητα τέτοιες σημαντικές συμμαχίες, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ.
Υπέρλαμπρο πάρτι στο ενδεχόμενο να γίνει η Ελλάδα πολιτικά σμπαράλια θα διοργάνωναν και οι συνειδητά ταυτισμένοι με το καθεστώς του Κρεμλίνου. Οι οποίοι «κόβονται» μη τυχόν στριμωχτεί περεταίρω οικονομικά η Ρωσία του πολεμοχαρή νεοτσάρου Βλάντ.
Θα αποτελούσε για αυτούς μια ευπρόσδεκτη ευκαιρία ώστε να καθυστερήσει η άμεση υλοποίηση των κορυφαίων ενεργειακών συμφωνιών που υπογράφηκαν. Στα ίδια πολιτικά συντρίμμια ενθουσιώδη χορό θα έστηναν και οι βολεμένοι λαθρέμποροι ρώσικου πετρελαίου.
Δυστυχώς, οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» υπάρχουν για να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από ιδιοτελείς τσαρλατάνους. Να λειτουργούν υπονομευτικά στη πατρίδα τους ως φερέφωνα από τα αντίπαλα στη χώρα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα.
Αδικαιολόγητα όμως, αν όχι ντροπιαστικά, ανάμεσα τους αεροβατούν με ανεδαφικές προσεγγίσεις και αντιπολιτευόμενα ιστορικά και θεσμικά κόμματα. Προτιμούν να γίνουν ρεζίλι με τον αρνητισμό και τις ωφελιμιστικές εκλογικές επιδιώξεις τους παρά να συνεισφέρουν αισιόδοξα στο πολιτικό ρεαλισμό για το γεωπολιτικό μέλλον του τόπου.
Ωστόσο, οι ίδιοι «διανοητικά ακατοίκητοι», ανεξαρτήτως κομματικής ένταξης ή ιδεολογικού πρόσημου, μοιάζουν να δείχνουν με την ακαταλόγιστη συμπεριφορά τους το δρόμο σε βάθος χρόνου. Αρκεί η άκαμπτη στάση και η μειωμένης αντίληψης ρητορική τους για να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι στο δημόσιο λόγο.
Όσους κι αν συμπαρασύρουν με τις κόνξες, τη μουρμούρα και τα τερτίπια τους πάντα θα υφίσταται ευρύ πεδίο αντιπαράθεσης του συνετού ορθολογισμού με τον έξαλλο παραλογισμό.
Μέχρι να κριθεί οριστικά από το κοινωνικό σώμα τι επιτέλους συμφέρει τη χώρα στο αναδιατασσόμενο γεωπολιτικό σκηνικό. Η ελπιδοφόρα πτήση της ως διεθνής κόμβος ενεργειακής μεταφοράς ή ο καταποντισμός της στο συφοριασμένο κουβά της ντόπιας κακομοιριάς;
Πηγή: protothema.gr
