Γράφει ο Μιχάλης Στούκας
Έντονη κινητικότητα για τη δημιουργία νέων πολιτικών κομμάτων υπάρχει τον τελευταίο καιρό, με βασικούς πρωταγωνιστές τους πρώην πρωθυπουργούς Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα και την κυρία Μαρία Καρυστιανού που έχασε την κόρη της στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών και έγινε γνωστή ως δυναμική πρωταγωνίστρια του αγώνα των συγγενών των θυμάτων για πλήρη διαλεύκανση της τραγωδίας
Φυσικά δικαίωμα της καθεμιάς και του καθενός που πληρούν τις προβλεπόμενες από τους νόμους προϋποθέσεις είναι η δημιουργία πολιτικού κόμματος. Στη Βουλή αυτή τη στιγμή εκπροσωπούνται δέκα κόμματα, αν υπολογίσουμε ότι κάποιοι από αυτούς που ανεξαρτητοποιήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά εκπροσωπούν το Κίνημα Δημοκρατίας του Στέφανου Κασσελάκη.
Οι κύριοι Σαμαράς και Τσίπρας και η κυρία Καρυστιανού δεν έχουν προς το παρόν προβεί στην εξαγγελία ίδρυσης κομμάτων, ωστόσο οι ενδείξεις, τουλάχιστον τώρα, οδηγούν προς αυτή την κατεύθυνση. Και τα τρία «πιθανά» κόμματα, δημοσκοπικά τουλάχιστον, έχουν μετρηθεί. Η διαφορά βέβαια από το «θα το ψηφίσω» ή «μάλλον θα το ψηφίσω» μέχρι «το ψήφισα» είναι τεράστια. Ας δούμε όμως πώς έχουν τα πράγματα σήμερα.
Ο Αντώνης Σαμαράς, στα 74 του πλέον φαίνεται ότι στοχεύει κυρίως στη λεγόμενη «πατριωτική Δεξιά». Βάζοντας μπροστά τα εθνικά θέματα και το μεταναστευτικό στοχεύει και σε άλλους ενοίκους της «γαλάζιας πολυκατοικίας» , που είναι δυσαρεστημένοι από την οικονομία, αλλά και τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, για την οποία είπε ότι έχει μετατραπεί από «κόμμα αρχών σε κόμμα ιδιοκτήτη».
Σίγουρα, στην ΚΟ της ΝΔ υπάρχουν πρόσωπα που θα συμπορευτούν μαζί του. Υπάρχει γενικότερα μία συντηρητική στροφή στην κοινωνία, παρά τον θόρυβο που γίνεται, μονίμως άλλωστε, από τα αριστερά κόμματα. Σε περίπτωση που ιδρυθεί νέο κόμμα, ο κύριος Σαμαράς πιστεύει ότι θα μπορέσει να παίξει ρυθμιστικό ρόλο στις μετέπειτα εξελίξεις. Πιστεύει άραγε ότι μπορεί να γίνει ξανά πρωθυπουργός, ηγούμενος ενός συνασπισμού;
Και ποια πολιτική θα ακολουθήσει; Αυτή που θέλει ο ίδιος ή αυτή που θα του επιβληθεί, σε κάποιο μέρος της, από τους εταίρους του σε όποια κυβέρνηση δημιουργήσει; Θα μπορούσε π.χ. να συνεργαστεί με τον κύριο Βελόπουλο ή την Αφροδίτη Λατινοπούλου, αν αυτή εκπροσωπηθεί στο κοινοβούλιο ή απλώς ποντάρει σε ψήφους από τα κόμματα των δύο;
Για «ρήξεις και αλλαγές» μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο κύριος Σαμαράς; Ωραία ακούγονται αυτά, αλλά γιατί δεν έκανε τις ρήξεις και τις αλλαγές όταν ήταν πρωθυπουργός; Πώς συμπεραίνει ότι η ΝΔ έχει πάρει ολοταχώς τον δρόμο για τα βράχια όταν όλες οι δημοσκοπήσεις τη φέρνουν σχεδόν στο 30%; Σαφώς και υπάρχουν δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι της ΝΔ, ίσως και σ’ αυτούς «ποντάρει» ο κύριος Σαμαράς. Θα δούμε τελικά ποια θα είναι αυτή η απόφασή του και θα επανέλθουμε.
Για τον Αλέξη Τσίπρα έχω γράψει πάλι πρόσφατα. Το κόμμα που φημολογείται ότι θα ιδρύσει, δημοσκοπικά τουλάχιστον, εμφανίζεται πιο ψηλά από το «κόμμα Σαμαρά». Ο κύριος Τσίπρας φαίνεται ότι βρήκε την Ιθάκη του, την ίδια ώρα όμως που οι περισσότεροι Έλληνες πάλευαν ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Είχε την ευκαιρία του, δεν κατάφερε όμως να φανεί αντάξιος των προσδοκιών όσων τον ψήφισαν. Ίσως το μεγαλύτερο δώρο που έκανε στους συντηρητικούς και κεντρώους πολίτες η «πρώτη φορά Αριστερά» του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι απομυθοποίησε την Αριστερά, η οποία καθώς δεν είχε κυβερνήσει ποτέ ως το 2015, μπορούσε να βρίσκεται στο απυρόβλητο. Πλέον όμως όχι… Και εξάλλου πόσα αριστερά κόμματα μπορεί να αντέξει η Ελλάδα; Σε κάθε περίπτωση, ο Αλέξης Τσίπρας έχει επίσης το δικαίωμα να ιδρύσει νέο κόμμα (με παλιά υλικά άραγε;) και να δούμε τι έχει να προτείνει. Ξαναζεσταμένο φαγητό πάντως ο ελληνικός λαός δεν θέλει να δοκιμάσει, Αλέξη. «Φρέσκα κουλούρια», που έλεγε κι ο Γιώργος Γεωργίου…
Πάμε τώρα στην άγνωστη “Χ” των μελλοντικών πολιτικών εξελίξεων, την κυρία Μαρία Καρυστιανού, η οποία έχει αποκτήσει μεγάλη δημοφιλία με τον αγώνα της για αποκάλυψη των «σκοτεινών σημείων» του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών. Η ίδια δεν αποκαλύπτει ευθέως τις προθέσεις της. Ίσως γιατί αμφιταλαντεύεται για τα επόμενα βήματά της. Υπάρχει τεράστια απόσταση από τον καταγγελτικό λόγο και τη δράση της στο θέμα των Τεμπών ως τώρα, μέχρι το πέρασμα στην πολιτική. Σοφότεροι γίναμε μόνο μετά από όσα είπαν για την κυρία Καρυστιανού, ο επικοινωνιολόγος Νίκος Καραχάλιος και ο Καθηγητής Φαρμακολογίας και Κλινικής Φαρμακολογίας της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ, Δημήτρης Κούβελας. Ξεχωρίζω αυτά που ανέφερε ο κύριος Κούβελας. Ότι η κυρία Καρυστιανού θέλει να αλλάξει την κατάσταση στην Ελλάδα (αυτή και μερικά εκατομμύρια Ελληνίδων και Ελλήνων ακόμα…). Ότι η κυρία Καρυστιανού θέλει μια χώρα με δικαιοσύνη. Ποιοι θέλουν μια χώρα με έλλειψη δικαιοσύνης και ανομία; Οι κακοποιοί, οι κάθε λογής παραβατικοί και τα λαμόγια. Είπε επίσης, σύμφωνα με τον Δ. Κούβελα, η κυρία Καρυστιανού ότι θέλει μια χώρα με εθνική ανεξαρτησία. Συμφωνώ απόλυτα σε όλα. Πώς θα τα πετύχει όλα αυτά, αν ηγηθεί ενός κόμματος, συγκεντρώσει π.χ. 20-25% και λάβει εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Πώς θα σταθεί στο εξωτερικό; Πώς θα αντιδράσει και τι θα πει π.χ. στους Ευρωπαίους ηγέτες;
Με το να ρωτά τον κύριο Κούβελα αν ξέρει δύο οικονομολόγους και να συμβουλεύεται τον κύριο Καραχάλιο για διαδικαστικά θέματα, φαίνεται ότι καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δεν είναι πολύ εύκολα. Και ποιοι θα είναι οι συνεργάτες της; Ποιες και ποιοι θα ενταχθούν στα ψηφοδέλτιά της; Η ίδια δήλωσε ότι, πολιτικά, δεν θέλει καμία σχέση με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Είναι δηλαδή διατεθειμένη να έχει σχέση με κάποιο άλλο κόμμα; Θεωρώ βέβαιη την εκλογή της αν θέσει υποψηφιότητα για βουλευτής με κάποιο κόμμα. Αν θέλει όμως να ηγηθεί κάποιου κόμματος, θα έχει πρόβλημα. Έξυπνη γυναίκα είναι, καταλαβαίνει ότι θα είναι πολύ δύσκολο για την ίδια να κατέβει στις εκλογές ως επικεφαλής κόμματος, όσο κι αν κάποιοι σίγουρα την πιέζουν προς αυτή την κατεύθυνση. Θα δούμε τι θα αποφασίσει και τι θα κάνει τελικά και η κυρία Καρυστιανού και θα επανέλθουμε.
Είναι όμως το πρόβλημα της Ελλάδας η απουσία πολιτικών κομμάτων; Μήπως είναι η στελέχωση αυτών; Μήπως η πολιτική, που κάποτε προσέλκυε σπουδαίες προσωπικότητες της Ελλάδας, σήμερα έχει γίνει ιδιαίτερα απωθητική; Μήπως η αποχή του 47% των εκλογών του 2023 ξεπεράσει το 50% στις επόμενες εκλογές; Γιατί οι άξιοι, πετυχημένοι και με διάθεση να προσφέρουν αποφεύγουν να «εκτεθούν» σε εκλογές; Πόσοι από τους υπουργούς και βουλευτές έχουν τα ανάλογα με την ηλικία τους, ένσημα; Υπάρχει αντιπροσωπευτικότητα επαγγελμάτων στο Κοινοβούλιο, όταν σε αυτό υπάρχουν 83 δικηγόροι και 40 γιατροί; 83/300 σημαίνει περίπου 27,7%! Υπάρχουν στην Ελλάδα 2.700.000 δικηγόροι; 40/300 περίπου 13,3%! Υπάρχουν στην Ελλάδα 1.330.000 γιατροί; Όχι, βέβαια… Όσοι γνωρίζουν και λίγη ιστορία, ας ρίξουν μια ματιά στα πρόσωπα τα οποία στελέχωναν τη Βουλή στο παρελθόν και στους σημερινούς/σημερινές εκπροσώπους του ελληνικού λαού στο Κοινοβούλιο.
Ναι, όλες και όλοι μπορούμε να κάνουμε ένα κόμμα. Τι είδους κόμμα θα είναι όμως; Ας σκεφτούν πολύ λοιπόν οι κύριοι Σαμαράς και Τσίπρας και η κυρία Καρυστιανού τις επόμενες κινήσεις τους. Νομίζουν ότι μπορούν ν’ αλλάξουν τα πράγματα, όχι μόνο στη θεωρία, αλλά και στην πράξη; Φυσικά θα είναι ευπρόσδεκτο και ευχάριστο αν τα καταφέρουν . Αλλιώς, θα δικαιώσουν κάποιους «εξυπνάκηδες» που έλεγαν κάποτε πως «αν οι εκλογές μπορούσαν ν’ αλλάξουν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες»…
Πηγή: protothema.gr
