Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Να το ξεκαθαρίσουμε για να μην τρελαθούμε εντελώς. Κάθε άνθρωπος στην Ελλάδα έχει δικαίωμα να βγάλει βιβλίο για να διηγηθεί αναμνήσεις από τη ζωή του.
Πόσω μάλλον ένας πρώην πρωθυπουργός.
Θα διαβάσουμε λοιπόν το βιβλίο του Τσίπρα με ενδιαφέρον. Απλώς δεν είμαι βέβαιος ότι η σχετική πρωτοβουλία ήταν σοφή.
Δεν κατάλαβα δηλαδή τι ωφελεί έναν πρώην Πρωθυπουργό και ακόμη νέο άνθρωπο να αναμοχλεύει σε κοινή θέα τις μαύρες και λιγότερο μαύρες σελίδες της διακυβέρνησής του.
Αντε πάλι με το δημοψήφισμα, τις τηλεοπτικές άδειες, τη Νοβάρτις ή το Μάτι.
Κι απόδειξη; Πολύ πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο και πριν καν το διαβάσουμε ο συγγραφέας του βρίσκεται αντιμέτωπος με τα κατάλοιπα μιας θλιβερής εποχής που η συντριπτική πλειοψηφία μάλλον θα προτιμούσε να ξεχάσει.
Τον Πολάκη, τον Βαξεβάνη, την Κωνσταντοπούλου, τον Λαφαζάνη, τον Παππά… Αναμενόμενο. Αυτούς βγάζει στη σέντρα.
Ποιο είναι λοιπόν το νόημα της προσπάθειας; Η επιστροφή του Τσίπρα στο προσκήνιο; Και τότε γιατί έφυγε; Εκανε λάθος στο μέτρημα;
Χωρίς να γνωρίζω το περιεχόμενο του βιβλίου και γι’ αυτό άλλωστε γράφω πριν το διαβάσω, υποθέτω ότι ο πρώην πρωθυπουργός πέφτει θύμα μιας απατηλής αίσθησης που πολλοί πρώην συντηρούν.
Οτι παραμένει δημοφιλής κι αγαπητός. Οτι «τον θέλει ο λαός», ο οποίος προσδοκά την επιστροφή του στα πράγματα. Κι ότι η δραστηριοποίησή του θα αποτελέσει περίπου από μόνη της πολιτικό γεγονός.
Για όλα αυτά δεν έχουμε καμία ένδειξη.
Υποθέτω όμως πως κάτι τέτοια διακινούν οι φίλοι κι οι συνομιλητές του, διαφορετικά το βιβλίο δεν θα είχε κανένα νόημα. Ο,τι κι αν γράφει μέσα.
Από την άλλη πλευρά όμως η καλλιέργεια αυτής της εντύπωσης δεν θα είχε βρει πρόσφορο έδαφος, αν ο ίδιος ο πρωταγωνιστής δεν έτρεφε μια γεύση αδικίας.
Αν δεν πίστευε δηλαδή ότι η Ιστορία γράφτηκε ερήμην του, με μελανά χρώματα κι ότι ήλθε η ώρα να αποκατασταθεί η αλήθεια.
Ούτε για αυτά όμως έχουμε κάποια ένδειξη. Αλλωστε τα γεγονότα είναι πρόσφατα, γνωστά κι αξιολογημένα. Τα έχουμε ζήσει. Και δεν έχουν κενά.
Μη βιάζεστε, όμως. Αυτά είναι ανθρώπινα πράγματα.
Που τα έχουν βιώσει και άλλοι πρώην, πολύ σπουδαιότεροι από τους δικούς μας. Ο Τσόρτσιλ, ο Ντε Γκωλ ή ο Αντενάουερ.
Η δικαίωση, λοιπόν, είναι πανίσχυρη επιδίωξη στην πολιτική.
Αρκεί; Και θα επιτευχθεί με το βιβλίο ενός πρωταγωνιστή; Αμφιβάλλω.
Αλλά φυσικά δεν χρειάζεται να προτρέχουμε, ούτε να προεξοφλούμε. Θα περιμένουμε υπομονετικά.
Χωρίς αδημονία. Και φυσικά χωρίς κανενός είδους προκατάληψη.
Πηγή: tovima.gr
