Γράφει ο Παντελής Καψής
Την προηγούμενη εβδομάδα δόθηκαν στη δημοσιότητα τα στοιχεία από τον ΟΟΣΑ για τις επιδόσεις και τις δαπάνες υγείας στην Ελλάδα καθώς και για την ικανοποίηση από το σύστημα υγείας. Ήταν ένα κανονικό Βατερλό
Είμαστε υπέρβαροι, δεν ασκούμαστε, έχουμε το χαμηλότερο βαθμό ικανοποίησης από τις υπηρεσίες που μας παρέχονται, δεν κάνουμε προληπτικές εξετάσεις και συχνά παραμελούμε την υγεία μας κυρίως, όπως τουλάχιστον λέμε, για λόγους κόστους.
Με τέτοιες επιδόσεις θα περίμενε κανείς ότι είμαστε ήδη νεκροί. Αλλά όχι, το προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα είναι πολύ καλά ευχαριστώ. Ζούμε σχεδόν 82 χρόνια, οι γυναίκες φυσικά παραπάνω. Είμαστε στο ίδιο επίπεδο με την Δανία, τον παράδεισο του κοινωνικού κράτους, πάνω από την Αγγλία και τη Γερμανία και φυσικά πολύ πάνω από τις ΗΠΑ.
Εννοείται άλλες έρευνες δείχνουν ότι ταυτόχρονα είμαστε από τους πιο δυστυχισμένους λαούς στον κόσμο. Για παράδειγμα είμαστε κάτω από τη Λιβύη η οποία βρίσκεται σε έναν οιονεί εμφύλιο. Στην Ευρώπη κατά τη δήλωση μας είμαστε στον πάτο. Άλλο παράδοξο ωστόσο, παρότι δηλώνουμε τόσο δυστυχισμένοι έχουμε ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά αυτοκτονίας στην Ευρώπη. Είμαστε πολύ κάτω και από τις υπόλοιπες χώρες του ήλιου, την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία.
Τα παράδοξα δεν τελειώνουν εδώ. Σε ένα πρόσφατο άρθρο του ο κ. Παναγιώτη Κακολύρης επισήμανε ότι στην έρευνα της Eurostat για την υποκειμενική φτώχεια σπάμε κάθε ρεκόρ. Όσοι δηλώνουν ότι τα βγάζουν πέρα δύσκολα φτάνουν το 66.8% ποσοστό το οποίο για τα δεδομένα της έρευνας είναι θηριώδες. Αρκεί να δούμε ότι η αμέσως επόμενη χώρα είναι η Βουλγαρία με ποσοστό 37,4%! Αυτά μάλιστα την ώρα που ο δείκτης φτώχειας στην Ελλάδα είναι στο 19,6% ή 26,9% αν προστεθεί και ο κίνδυνος κοινωνικού αποκλεισμού. Είναι δηλαδή πολύ χαμηλότερα από την υποκειμενική εικόνα που έχουμε.
Ενδεικτική της στάσης μας είναι και η έρευνα της Metron analysis σύμφωνα με την οποία το 52% δηλώνει ότι ήταν σε καλύτερη κατάσταση οικονομικά επί Τσίπρα σε σχέση με σήμερα! Σε ένα διάστημα δηλαδή στο οποίο σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία η ανεργία έπεσε σε επίπεδα προ κρίσης , οι πραγματικοί μισθοί έχουν αυξηθεί πάνω από τον πληθωρισμό, και η φτώχεια έχει μειωθεί, εμείς δηλώνουμε φτωχότεροι!
Στο άρθρο του ο Κακολύρης υποστηρίζει ότι ως αποτέλεσμα της κρίσης έχουμε εσωτερικεύσει τη φτώχεια, έχει γίνει κατά κάποιο τρόπο μέρος της ταυτότητας μας. Φαίνεται λογικό. Το βέβαιο είναι ότι αυτή την αίσθηση την καλλιεργούν συστηματικά τα πρωϊνάδικα και τα τηλεοπτικά δελτία τα οποία μπορούν να λειτουργήσουν μόνο σε μία συχνότητα, της απόλυτης τραγωδίας. Αν η εικόνα που διαμορφώνουμε για τον εαυτό μας και την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε διαμορφώνεται από τα ερεθίσματα τα οποία παίρνουμε τότε έχει μεγάλη σημασία το ότι βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από ειδήσεις και «ειδήσεις» φιλοτεχνημένες σε αποχρώσεις του μαύρου.
Να μερικά παραδείγματα από δελτία ειδήσεων και εκπομπές της προηγούμενης εβδομάδας. Μπορεί οι μεταναστευτικές ροές να έχουν μειωθεί, η σχετική είδηση ωστόσο ήταν και θα είναι πάντα, «βουλιάζει η Κρήτη» ή όποιο νησί έχει την τιμητική του. Ένα νησί με πάνω από 600.000 κατοίκους «ασφυκτιά» με τις πρώτες βάρκες που θα φτάσουν στα παράλια του, Και μπορεί η Ελλάδα να έχει τον τελευταίο καιρό τον τέταρτο χαμηλότερο πληθωρισμό τροφίμων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό ωστόσο το πληροφορείται μόνο όποιος διαβάζει τις οικονομικές ειδήσεις. Εννοείται ότι στα σχετικά ρεπορτάζ για τις τιμές η «ασυδοσία» επικεντρώνεται, όχι άδικα, στο μοσχαρίσιο κρέας το οποίο σε μεγάλο βαθμό εισάγουμε χωρίς κανείς όμως να αναφέρει ότι υπάρχει έκρηξη της τιμής του σε όλο τον κόσμο. Το πρόβλημα έχει να κάνει με την προσφορά και τη ζήτηση διεθνώς και το ίδιο συμβαίνει με τον καφέ και τη σοκολάτα.
Ακόμα και για τους αγρότες πολλοί από τους οποίους προφανώς έχουν σοβαρό πρόβλημα κανείς δεν μπορεί να καταλάβει όταν ακούει για παράδειγμα ότι το 80% των αιτήσεων σε μια περιοχή έχει απορριφθεί, αν αυτό αποτελεί ευθύνη της διοίκησης ή αν απλώς εντοπίστηκαν λαθροχειρίες. Αν δηλαδή η «άμεση καταβολή» αποτελεί δίκαιο αίτημα ή απλώς απαίτηση να μη γίνουν έλεγχοι.
Να λοιπόν και ένα τελευταίο παράδοξο. Όλοι φωνάζουμε, όλοι διαμαρτυρόμαστε αλλά από ένα σημείο κι έπειτα κανείς δεν ακούει. Επειδή κανείς δεν ξέρει πόσο σοβαρό είναι ένα πρόβλημα ή αν απλώς αξιοποιείται προσχηματικά για να ικανοποιηθούν κάποια συμφέροντα. Ένα τελευταίο αποκρουστικό παράδειγμα, πάντα από την προηγούμενη εβδομάδα. Μια δυστυχής αρτοποιός έχασε τη ζωή της σε ένα τραγικό δυστύχημα. Το κανάλι ζήτησε τη γνώμη ενός συνδικαλιστή του κλάδου κι αυτός αντί να μιλήσει για την ασφάλεια, κάτι που θα ήταν ενδεχομένως απόλυτα δικαιολογημένο, το μόνο που βρήκε να πει είναι να ενταχθεί ο κλάδος στα βαρέα και ανθυγιεινά! Πώς να μην αναπτυχθεί ένας κοινωνικός μιθριδατισμός;
Πηγή: protothema.gr
