Γράφει ο Βασίλης Στεφανακίδης
Η προσέγγιση των προβλημάτων των αγροτών-κτηνοτρόφων δεν μπορεί να είναι ούτε εύκολη ούτε επιφανειακή
Ο αγροτικός κόσμος δεν έχει ενιαία προβλήματα γιατί εκτός από τα γεωγραφικά προβλήματα, και τις καταστροφές από καιρικά φαινόμενα και ζωονόσους, κάθε καλλιέργεια έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, τα δικά της κόστη και τις δικές της τελικές τιμές προϊόντος.
Εξ ου και άλλες απαιτήσεις, έχουν οι βαμβακοκαλλιεργητές, άλλες οι φρουτοπαραγωγοί , οι μελισσοκόμοι, οι κτηνοτρόφοι και πάει λέγοντας. Εκεί που τέμνονται τα αιτήματα όλων είναι οι επιδοτήσεις. Είτε αυτές είναι ευρωπαϊκές είτε εθνικές.
Και οι απαιτήσεις για επιδοτήσεις δεν είναι ελληνικό φαινόμενο αλλά σχεδόν παγκόσμιο αφού παντού, για να εξασφαλιστεί η επάρκεια σε αγροτικά προϊόντα για τη διατροφή του πληθυσμού της γης, δίνονται επιδοτήσεις προκειμένου να συγκρατούνται οι τελικές τιμές σε επίπεδα που να μπορεί να πλησιάσει το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων με βάση το εισόδημα τους.
Δεκαετίες λοιπόν τώρα κάθε χρόνο βλέπουμε και στη χώρα μας τις κινητοποιήσεις των τρακτέρ με κύρια πάντοτε αιτήματα τις αυξήσεις επιδοτήσεων και τον περιορισμό του κόστους παραγωγής μέσω του πετρελαίου , των λιπασμάτων, των φυτοφαρμάκων και των άλλων συντελεστών κόστους.
Κάθε χρόνο λοιπόν, πότε λιγότερο πότε περισσότερο, ανάλογα και με τις δημοσιονομικές αντοχές , οι αγρότες κάτι παίρνουν στο τέλος και πάντα μένουν ανικανοποίητοι. Και λογικό ποιος δεν θα ήθελε περισσότερα.
Το τελικό πάντως ισοζύγιο κρίνεται από τον διάλογο και τις διαπραγματεύσεις με την εκάστοτε κυβέρνηση.
Φέτος όμως υπάρχει κάτι το καινοφανές. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Κανείς είτε στα κατά τόπους μπλόκα, είτε κεντρικά στο ανώτατο συνδικαλιστικό τους όργανο, δεν αναφέρει ακόμα ποια ακριβώς είναι τα αιτήματα, της συμπαθούς κατά τα άλλα τάξης, ώστε να υπάρξει το πλαίσιο διαπραγματεύσεων και κυρίως κανείς ακόμα δεν ζητά μια συνάντηση με τους αρμόδιους της κυβέρνησης για να αρχίσει ο διάλογος.
Μόνο μπλόκα και συγκέντρωση καθημερινά περισσότερων τρακτέρ στους δρόμους, σε μια προσπάθεια επίδειξης δύναμης και αναμέτρησης, που θα στέλνει δυνατό μήνυμα στην κυβέρνηση για τη μαζικότητα των κινητοποιήσεων και μετά βλέπουμε.
Μια μετατροπή δηλαδή των κινητοποιήσεων σε ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί οψέποτε αποφασίσουν να συζητήσουν με την κυβέρνηση. Έτσι όμως, μήπως κινδυνεύουν να χάσουν το δίκιο τους και να δούμε φαινόμενα κοινωνικού αυτοματισμού;
Υπάρχει δε επιπρόσθετα το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ με τις παράνομες,καταχρηστικές, έως ληστρικές επιδοτήσεις απατεώνων αγροκτηνοτρόφων, που ανάγκασαν την κυβέρνηση να διαλύσει τον αμαρτωλό οργανισμό που μοίραζε τις επιδοτήσεις και τις αποζημιώσεις και ως εκ τούτου να καθυστερήσει σημαντικά η πληρωμή των δικαιούχων και να ανατραπεί ο οικογενειακός προγραμματισμός εκατοντάδων χιλιάδων νόμιμων αγροτών. Πληρώνουν δηλαδή τα σπασμένα μιας μικρής μειοψηφίας που ελέγχονται για τις παρανομίες τους.
Όμως η λογική λέει πως, αν αυτό το όντως σημαντικό πρόβλημα, είναι αυτό που τους έβγαλε στους δρόμους, γιατί να μην επιδιώξουν τα συνδικαλιστικά τους όργανα, μια όσο το δυνατόν πιο γρήγορη συνάντηση με την κυβέρνηση και να πιέσουν με κάθε τρόπο την τάχιστη καταβολή των επιδοτήσεων μιας και η κυβέρνηση λέει πως τα λεφτά υπάρχουν γιατί πήρε το πράσινο φως από την ΕΕ;
Είναι μια απορία, αφού ακόμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε πως κατανοεί την αγανάκτηση τους και είναι πρόθυμος να συναντήσει συντεταγμένα τους εκπροσώπους τους για να ακουστούν οι θέσεις τους και να δουν από κοινού πως θα αμβλυνθούν τα προβλήματα.
Μήπως έχουν την εντύπωση πως αν κόψουν στη χώρα στα δυο ή 10 κομμάτια και ταλαιπωρήσουν επί μακρόν τις εξαγωγές και τις εισαγωγές προϊόντων, τα 3,7 δισ. που εξασφαλίστηκαν και θα μοιραστούν στους αγρότες, θα αυγατίσουν μέσω αυτού του τρόπου; Πολύ αμφιβάλλω. Τα λεφτά είναι αυτά και ενδεχομένως το μόνο που μπορεί να πιεστεί να κάνει η κυβέρνηση είναι η διπλοβάρδιες για επίσπευση της καταβολής των επιδοτήσεων στους νόμιμους δικαιούχους.
Οι άλλοι, οι ελεγχόμενοι θα κάνουν υπομονή μέχρι να περατωθεί ο έλεγχος και αν είναι το αποτέλεσμα καθαρό, τότε θα πάρουν κι αυτοί, αυτά που δικαιούνται. Αυτοί όμως δεν πρέπει να διαμαρτύρονται για τις καθυστερήσεις γιατί προφανώς ο κωδικός τους κάπου «κτύπησε», αλλά γιατί καθυστερούν οι έλεγχοι.
Και μια τελευταία παρατήρηση. Ανάμεσα στους συγκεντρωμένους στα μπλόκα υπάρχουν και κάποιοι αγρότες, που εκτός από τους μύδρους που εξαπολύουν κατά της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) και καλά κάνουν, αφού αυτή η επιμονή στην γρήγορη πράσινη μετάβαση, φορτώνει με πρόσθετα κόστη την αγροτική παραγωγή σε όλη της Ευρώπη. Όμως να ζητούν να φύγουμε από την ΕΕ και την κακή ΚΑΠ, δεν είναι λίγο οξύμωρο, αφού αυτές οι επιδοτήσεις που διεκδικούν δεν είναι από τον εθνικό προϋπολογισμό, αλλά από τον Ευρωπαϊκό; Θα μπορούσε μήπως το κρατικό μας ταμείο ποτέ να δώσει αυτές τις ενισχύσεις που από τότε που μπήκαμε στην ΕΟΚ ίσως και να ξεπερνούν τα 140 δισ. σε τρέχουσες τιμές;
Πηγή: protothema.gr
