Γράφει η Νίκη Λυμπεράκη
Ηταν πράγματι ναζιστικός ο χαιρετισμός του Ιλον Μάσκ ή μήπως απλώς χαιρέτισε τα πλήθη, χαρίζοντάς τους την καρδιά του; Ηταν άραγε μια αψυχολόγητη κίνηση, μια χειρονομία που συνδέεται με το σύνδρομο Ασπεργκερ με το οποίο, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, έχει διαγνωστεί; Μην ήτανε αρχαιοελληνικός χαιρετισμός, όπως έλεγε παλαιότερα ο Μιχαλολιάκος;
Ποιος να ξέρει; Σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν υπάρχει διχογνωμία, καλό είναι να ακούει κανείς τους ειδικούς. Ο Κυριάκος Βελόπουλος απεφάνθη, από ραδιοφώνου, πως δεν συνέβη τίποτε το ύποπτο.
Πόση σημασία έχει στ’ αλήθεια; Χρειάζεται κανείς να δει σβάστικες για να πάρει πρέφα κατά πού πάει το πράμα;
Αλλάζουν οι εποχές. Οι κώδικες, η γλώσσα, τα σύμβολα και τα ρούχα. Εκείνο που έχει σημασία είναι η ουσία. Και η ουσία είναι πως εδώ και έξι ημέρες συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων τελούν υπό διωγμό.
Στο στόχαστρο μπαίνουν μετανάστες, γυναίκες στα σώματα ασφαλείας – και γυναίκες γενικώς, όσον αφορά το δικαίωμά τους να ορίζουν το σώμα τους –, διεμφυλικά άτομα και όποιος ξεφεύγει από το αμείλικτο καλούπι της βιολογίας. (Το οποίο, σε αυτή τη συγκυρία, έσπευσε να υπενθυμίσει και ο Πρωθυπουργός.)
Το πιο τρομακτικό είναι πως τίποτε απ’ όλα αυτά δεν γίνεται εν κρυπτώ. Ακόμα κι αν δεχτούμε, για παράδειγμα, πως ο Μασκ δεν χαιρέτισε ναζιστικά, μιλάμε για τον άνθρωπο που απροκάλυπτα στηρίζει ακροδεξιούς που διεκδικούν ή ασκούν εξουσία στην Ευρώπη. Το ίδιο ισχύει και για τον Τραμπ. Τίποτε απ’ όσα κάνει δεν περνά κάτω από τα ραντάρ. Ολα ανακοινώνονται πομπωδώς και ανερυθρίαστα.
Και αντί η κατάσταση να προκαλέσει σοκ και αντίδραση στην πολιτισμένη Δύση, στην καλύτερη περίπτωση υπάρχει μούδιασμα. Στη χειρότερη, έχει αρχίσει το κόρτε. Θέλουμε κι εμείς γεωτρήσεις… τα φύλα είναι δύο… πού να τρέχεις τώρα με την πράσινη μετάβαση, μια χαρά είναι το φυσικό αέριο.
Υπάρχει επομένως μια απελπιστική ματαιότητα σε όλες αυτές τις αναλύσεις που επισημαίνουν τον κίνδυνο. Οποιος δεν τον αντιλαμβάνεται ήδη, ούτε πρόθυμος είναι, ούτε και σε θέση να ακούσει, να διαβάσει, να προβληματιστεί, άρα και να μετατοπιστεί.
Είναι στην απ’ όξω και περιμένει να εκδικηθεί το σύστημα με έναν έλληνα μάγκα MAGA. Οπότε τι μας μένει; Οι υπόλοιποι, να ανταλλάσσουμε τους καημούς μας, να βλέπουμε τον κίνδυνο να πλησιάζει και να παρακολουθούμε αμήχανοι.
Και το χειρότερο… Εκείνοι που αργά ή γρήγορα θα κληθούν να σταθούν απέναντι σε μια αντίστοιχη λαικίστικη λαίλαπα και στην Ελλάδα, φλερτάρουν με τη μόδα. Μετατοπίζονται για να συγκρατήσουν το συντηρητικό ακροατήριο.
Εχει λογική αυτή η στρατηγική και θα μπορούσε ίσως να αποδειχθεί σωτήρια. Αρκεί βέβαια να διασφαλίσουν πως, στην προσπάθειά τους να αναχαιτίσουν έναν νέο Τραμπ αντιγράφοντάς τον, δεν θα καταλήξουν να του μοιάζουν.
Πηγή: tovima.gr
