Γράφει ο Γιάννης Χουβαρδάς
Ο πόλεµος στην Ουκρανία φτάνει σε νέα καµπή. Το ΝΑΤΟ συζητά να επιτραπεί στο Κίεβο η χρήση όπλων του για πλήγµατα βαθιά εντός Ρωσίας. Ο Πούτιν απειλεί µε πόλεµο σε αυτό το ενδεχόµενο, καθώς η επάρκεια της τρέχουσας στρατιωτικής κινητοποίησης της Μόσχας θα δοκιµαστεί περαιτέρω. Ετσι, η ένταση αυξάνεται και προµηνύει εξελίξεις.
Το τοπίο παραµένει θολό. Η επίθεση στο Κουρσκ απέτυχε να αλλάξει τον ρου των µαχών, όµως η κατοχή ρωσικού εδάφους ενισχύει το Κίεβο σε τυχόν συνοµιλίες µε τη Μόσχα. Η προέλαση της Ρωσίας στο Ντονµπάς πιέζει το Κίεβο να διαπραγµατευτεί µε τους όρους της, αλλά δεν αρκεί για την παράδοσή του. Η νέα δυτική εµπλοκή θα ενισχύσει τις θέσεις του, αλλά θα αυξήσει την κινητοποίηση της Μόσχας. Ακόλουθα, το δίληµµα κλιµάκωση του πολέµου ή συνοµιλίες γίνεται πιεστικότερο για ΗΠΑ και Ρωσία.
Ενα αποτέλεσµα που ωθείται και από τις εξελίξεις σε άλλα µέτωπα του ρωσοαµερικανικού ανταγωνισµού. Η Μέση Ανατολή βρίσκεται στο χείλος γενικευµένου πολέµου. Το χάος µεγαλώνει στην Αφρική. Ο σινοαµερικανικός ανταγωνισµός οξύνεται στην Ταϊβάν. Η Αρκτική στρατιωτικοποιείται. Γενικά, τα διλήµµατα εντείνονται στη διεθνή σκακιέρα.
Τα τελευταία συνδέονται και µε τις προοπτικές στη διεθνή οικονοµία. Η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου στους τοµείς των ΑΠΕ και τεχνητής νοηµοσύνης είναι αισθητή στη ∆ύση. Η πίεση στην ανάπτυξη µεγαλώνει, µε αφορµή την αύξηση των επιτοκίων για την κάµψη του πληθωρισµού. Η πράσινη µετάβαση φρενάρει. Η µείωση της ζήτησης εκεί πλήττει τους εξαγωγείς βιοµηχανικών και ενεργειακών αγαθών, όπως η Κίνα και η Ρωσία. Η αύξηση των αποθεµάτων χρυσού των τελευταίων και η απόπειρα αποδολαριοποίησης της διεθνούς οικονοµίας δυσκολεύουν. Οι οικονοµικοί πόλεµοι οξύνουν τα προβλήµατα όλων. Αναπόφευκτα η διεθνής πολιτική δεν µένει ανεπηρέαστη.
Το ίδιο ισχύει για την εσωτερική πολιτική στη ∆ύση. Ο στασιµοπληθωρισµός οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις. Το όλο διεθνές πλαίσιο δυσχεραίνει την αναπαραγωγή και πιέζει τη διεθνή θέση του κεφαλαίου των κρατών-µελών της ΕΕ. Η κοινωνική συνοχή και η σταθερότητα καθίστανται ζητούµενα. Τα πράγµατα γίνονται πιο περίπλοκα σε χώρες όπου το κεφάλαιο παρουσιάζει ισχυρές αντιθέσεις προς τη στρατηγική στην εξωτερική πολιτική. Η Γερµανία αποτελεί παράδειγµα. Ως εκ τούτων, η εσωτερική κατάσταση στα µέλη του ΝΑΤΟ επιδρά στις διεθνοπολιτικές επιλογές των ΗΠΑ.
Σε αυτό το φόντο ΗΠΑ και Ρωσία έχουν δύο επιλογές: την όξυνση του πολέµου για να αλλάξουν αποφασιστικά την ισορροπία δυνάµεων διεθνώς. Το πάγωµα της σύγκρουσης στην Ουκρανία και την εκκίνηση µιας δύσκολης προσπάθειας εύρεσης συµβιβασµού στο πλαίσιο ενός νεοψυχροπολεµικού ανταγωνισµού. Επακόλουθα, µια νέα διεθνοπολιτική κατάσταση ωριµάζει.
Στο πλαίσιό της, η επιλογή της Αθήνας να δεθεί στο άρµα των ΗΠΑ θα δοκιµαστεί σε νέες συνθήκες. Η όξυνση του πολέµου θα βαθύνει την εµπλοκή της σε αυτόν. Το πάγωµά του θα παγιώσει την Ελλάδα στο νεοψυχροπολεµικό πλαίσιο, σε όφελος δρώντων µε πιο πολυδιάστατη πολιτική, π.χ. Τουρκία. Σε κάθε περίπτωση, το κόστος για τον λαό θα αυξηθεί.
Η ενσωµάτωσή του στη στρατηγική του νατοϊκού µονόδροµου θα δυσκολέψει. Η φθορά των υποστηρικτών της, όπως δηλώνεται στη µείωση της επιρροής της κυβέρνησης και την εσωτερική αποσύνθεση της σοσιαλδηµοκρατίας, θα ανατροφοδοτηθεί. Οι πολιτικές διεργασίες θα ενταθούν. Συνακόλουθα, οι καιροί θα είναι ενδιαφέροντες για τη χώρα.
*Ο Γιάννης Χουβαρδάς είναι PHd(c) διεθνολόγος πολιτικός επιστήμονας
Πηγή: documentonews.gr
