Δεν μ΄αρέσει αυτή η λέξη. Σπανίως την χρησιμοποιώ γιατί δείχνει κακότητα -να-το-πω έναντι του κλήρου. Ισοπεδώνει, πως το λένε. Πάντως στα χωριά και στα καφενεία την έχουν στα χείλη όταν αναφέρονται στους ιερωμένους.
Και να πεις ότι πρόκειται για άπιστους που δεν πατάνε στην εκκλησία; Μπα. Μια χαρά Ορθόδοξοι είναι οι περισσότεροι. Πιστοί με όλη της σημασίας της λέξεως. Αλλά το λαϊκό ένστικτο κάτι «βλέπει» και μιλάει για Παπαδαριό.
Κοίτα τώρα τι έγινε προχθές στην Κωνσταντινούπολη. Επεσε άγριο ξύλο μεταξύ ενός Μητροπολίτη και ενός Αρχιμανδρίτη. Μέσα στην εκκλησία! Για ψύλλου πήδημα, απ΄ο,τι φαίνεται, αλλά ίσως με βαθύτερα αίτια (ανταγωνισμός κλπ).
Σε τέτοιες θλιβερές περιπτώσεις οι λαϊκοί άνθρωποι μιλάνε για τράγους! Θα τον έχετε ακούσει τον χαρακτηρισμό, δε μπορεί. Βαρύς, βαρύτατος αλλά πετυχημένος.
Θα μου πεις κι αυτοί άνθρωποι είναι. Με κουσούρια και πάθη. Δεν είναι άγιοι, έστω κι αν υπηρετούν τον Θεό. Εχουν ανάγκες και προβλήματα, όπως όλοι μας. Αλλά, βρε παιδάκι μου, πες μου κάτι:
Η καθημερινή τους επικοινωνία/επαφή με ιερά κείμενα, με την Αγία Τράπεζα, με ύμνους και τελετουργίες δεν τους έχει αφήσει τίποτε; Δεν τους επηρεάζουν όλα αυτά; Δεν διαμορφώνουν σκέψη και χαρακτήρα;
Μιλώ για κείνους τους ιερωμένους-ιερείς, Δεσποτάδες κλπ- που δεν έχουν τίποτε το σεβάσμιο, τίποτε μειλίχιο και αγαπητικό για όλους εμάς. Υλόφρονες μέχρι τα μπούνια, εριστικοί και αδιάφοροι για τον πλησίον. Τους βλέπεις και λες ότι δεν έχουν καμία σχέση με την ιεροσύνη.
Επίσης, ποιος ξεχνάει τα αναρίθμητα σεξουαλικά σκάνδαλα που αποκαλύπτονται κάθε τόσο, ειδικά στα ενδότερα της Καθολικής Εκκλησίας, αλλά και την εμπλοκή σε πολιτικές υποθέσεις και επιλήψιμες οικονομικές δοσοληψίες.
Μήπως και στα δικά μας τα μέρη δεν είχαμε πρόσφατα την επέμβαση της επίσημης Εκκλησίας σε καθαρά θεσμικές διευθετήσεις, όπως ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών;
Και πιο πριν -για την περίοδο της πανδημίας λέω- δεν είχαμε την απαράδεκτη στάση αρκετών Δεσποτάδων που πήραν στο λαιμό τους αρκετούς συνανθρώπους μας, τους οποίους είχαν πείσει να μην εμβολιαστούν;
Εχει τη γνώμη της, ναι. Και δικαιούται να την διατυπώνει η Εκκλησία, αλλά δεν έχει κανένα δικαίωμα να λειτουργεί «εισαγγελικά» και τιμωρητικά. Ξεφεύγει από το όριο του παιδευτικού ρόλου της η συμπεριφορά αυτή.
Κι όσο περνάει ο καιρός και η κοινωνία αφομοιώνει καινούργια στοιχεία, τόσο κινδυνεύει η Εκκλησία να μένει πίσω, να μην ακούγεται ο Λόγος της, να μην συγκινεί, να θεωρείται φορέας παρωχημένων θέσεων και να θαμπώνει ειδικά στη συνείδηση των νέων.
Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει. Δεν καίγομαι κιόλας, για να πω την αμαρτία μου. Εκείνο που βλέπω είναι ότι η επίσημη Εκκλησία θα χρειαστεί να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να αλλάξει πρόσωπο.
Και το ράσο-από τα πλουμιστά άμφια των Δεσποτάδων μέχρι τα ράσα των ιερέων- να μην ταυτίζεται με τη λέξη Παπαδαριό…
