Εντάξει, δεν πήγα στο αεροδρόμιο για να υποδεχτώ τους παίχτες του Ολυμπιακού που θριάμβευσαν επι της Αστον Βίλα. Αλλά το χάρηκα, ρε παιδάκι μου, κι ας μην είμαι γάβρος.
Το χάρηκα γιατί ακούστηκε θετικά η χώρα μου. Κι όλοι οι Ευρωπαίοι υποκλίθηκαν και μέσα τους πιθανώς να είπαν «κάτι γίνεται εκεί κάτω».
Μη μου πείς τώρα, «τι πανηγυρίζεις καημένε, αφού οι Ελληνες ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού-όπως και των περισσοτέρων ομάδων μας- είναι…μειονότητα».
Σιγά το νέο, ρε παιδιά. Πρώτον, το ίδιο συμβαίνει στις περισσότερες ομάδες της Ευρώπης. Και δεύτερον, την επιτυχία-του Ολυμπιακού εν προκειμένω- την πιστώνεται μια ελληνική ομάδα με θετικό αντίκτυπο για τη χώρα μας.
Δεν έζησα το Γουέμπλει ούτε τον θρίαμβο της ΑΕΚ στο μπάσκετ το ΄68, γιατί δεν είχα γεννηθεί τότε, αλλά έχω να λέω έκτοτε για την μεγάλη πορεία του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ κι ας μην είμαι βάζελος και ΑΕΚτζής.
Ναι, για τη χώρα μου πανηγυρίζω σε τέτοιες περιπτώσεις, ρε φίλε, και λέγε εσύ ο,τι θές. Είναι ανόητο να με λές…εθνικιστή, αλλά δεν πειράζει. Το…αντέχω. Γιατί δεν είμαι.
Να σου πω και κάτι ακόμα; Και για τα Νόμπελ του Σεφέρη και του Ελύτη είμαι περήφανος και για την επιτυχία του Λάνθιμου και για την πορεία του Πετρούνια, του Τσιτσιπά και της Σάκκαρη. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Εχεις ένσταση για τον Λάνθιμο και τους τενίστες μας, το ξέρω. Επειδή μεγαλουργούν στο εξωτερικό χωρίς καμμία βοήθεια από την πολιτεία. Ετσι, είναι. Αλλά ούτε αυτό με νοιάζει. Μου αρκεί που είναι παιδιά της πατρίδας μου και ακούγεται το όνομά της στα πέρατα του κόσμου. Εντάξει;
Θυμάμαι τώρα, μιας και το ΄φερε η κουβέντα, κάτι ανόητους να ξινίζουν τα μούτρα τους επειδή ο κόσμος πανηγύρισε το 2004 την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού από την Εθνική μας στο ποδόσφαιρο.
Ελεγαν τις γνωστές μ@@@@@@ς ότι το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού και με χλεύαζαν που είχα κατέβει στους δρόμους με την ελληνική σημαία στα χέρια.
Τέτοιες μαραζωμένες ενστάσεις από ανθρώπους που θέλουν να λέγονται προοδευτικοί κι από ψηλομύτες που παριστάνουν τους «υπεράνω» ως άνθρωποι της κουλτούρας που κατά βάθος σιχαίνονται το πόπολο, τις γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια.
Ζούν εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό τους αυτοί οι άνθρωποι, θύματα του ναρκισσισμού και της ιδεοληψίας τους και εχθρεύονται ο,τι λαϊκό και συλλογικό τους ξεπερνά. Συλλογικό, ως γιορτή της κοινότητας, της συνάφειας και της χαράς ακόμη και για μικρά κατορθώματα της πατρίδας.
Ναι, τα ΄χουμε ανάγκη. Ως φωτεινά παραδείγματα που εκπαιδεύουν τους νεότερους δείχνοντας τους την αξία της προσπάθειας, της προσωπικής συγκρότησης και της βοήθειας από την πολιτεία που-πρέπει να το παραδεχτώ- δεν είναι η αρμόζουσα.
Να σου πω και κάτι άλλο; Και τους ήρωες τους χρειάζεται μια κοινωνία κι ας λέει το αντίθετο ο Μπρέχτ. Όμως ξέφυγα πολύ κι ανοίγω θέματα που θέλουν πολλή συζήτηση.
Γι αυτό, σταματώ εδώ με ευχές για Καλή Ανάσταση!
