Γράφει ο Δημήτρης Παγαδάκης
Η πολυαναμενόμενη επανεκκίνηση, το πολλά προσδοκώμενο επαναλανσάρισμα, η αγωνιώδης προσμονή της αποκάλυψη του λίφτινγκ στο προφίλ του Αλέξη Τσίπρα πήγε στράφι.
Η μεγαλεπήβολη πρόβα προσαρμοστικότητάς του στην εκδήλωση του Economist στη Θεσσαλονίκη, αποδείχθηκε τζίφος. Η ρετουσαρισμένη ρητορική του άφησε στα κρύα του λουτρού το αριστερό ακροατήριο. Δεν συγκίνησε στάλα το μετριοπαθές κοινό.
Λογικό από κάθε άποψη. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες κατέδειξε ότι δεν του πάει ο ρόλος του πράου και διαλλακτικού κεντρώου πολιτικού. Δεν τον χωράει το ετοιματζίδικο συμβατικό κουστούμι που τού έχουν παραγγείλει.
Τον πνίγει ο στρογγυλός, καθωσπρέπει λόγος. Στενάζει υπό τη παντομίμα ήπιων χειρονομιών. Με δυο λόγια, το πλασάρισμα της υστερόβουλης ιδεολογικοπολιτικής του μετατόπισης τον εμφανίζει ως έξω από τα νερά του.
Εξάλλου η ιδιοσυγκρασία, το ταπεραμέντο, ο χαρακτήρας του ανέκαθεν συνδεόταν με τον δημαγωγικό λαϊκισμό, το δεικτικό σαματά, την απειλητική εχθροπάθεια. Πρέσβευε και εναρμονιζόταν με την αναμπουμπούλα. Όχι με το συγύρισμα.
Αυτό το ύφος υπηρέτησε απαρέγκλιτα πάνω από μια δεκαετία πολιτικής σταδιοδρομίας. Έτσι τον γνώρισε η ελληνική κοινωνία. Με αυτά τα επιθετικά «ατού» του οξυμένου βερμπαλισμού και της φασαριόζας δημόσιας στάσης του τον υπερψήφισε κάποτε μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος.
Για να ανακαλύψει στη συνέχεια η ίδια ότι πίσω από τη μάσκα του ασυμφιλίωτου ριζοσπάστη κρυβόταν ένας ταχυδακτυλουργός- κωλοτούμπας. Τόσο ταλαντούχος ώστε μιλούσε ελληνικά με αμερικανική προφορά και συλλάβιζε τα υποτιθέμενα αγγλικά του με τον αναιδή κομπασμό της άγνοιας τους.
Αλλά όλα αυτά μακιγιαρίστηκαν στον διανυθέντα χρόνο προς εξωραϊσμό της εικόνας του. Ξεθώριασαν, άλλωστε, τα πολωτικά συνθήματα «ή εμείς ή εσείς», τα ρεβανσιστικά «πάμε να τους τελειώσουμε», τα απειλητικά «δεν θα ξεμπλέξουν εύκολα με μας».
Κρύφτηκαν τα νταούλια, ξεθύμαναν τα αγέρωχα τα «go back», μαράθηκαν οι αδάμαστες ψευδαισθήσεις. Και μαζί τους χαραμίστηκαν τα ασημικά του τόπου για 100 χρόνια. Προφανώς οι ψηφοφόροι του πολιτικού πρωταγωνιστή εκείνης της περιόδου έπαθαν , έμαθαν και τον καταψήφισαν μετέπειτα κατά συρροή.
Καμιά νοσταλγία, πόσο μάλλον υστεροφημία αξίζει σήμερα σε εκείνα τα πεπραγμένα του. Το χειρότερο για τον ίδιο είναι ότι με την τρέχουσα πολιτική του μετάλλαξη προκαλεί αλλεργία, αμηχανία και σύγχυση στους πρώην κομματικούς συντρόφους και παλιούς ομοϊδεάτες του.
Μόνος του, άλλωστε, στην ομιλία του της Θεσσαλονίκης εξοβέλισε σχεδόν απαξιωτικά κάθε παραδοσιακό αριστερό προταγμα ή κλίσε. Ο λόγος του ξεχείλισε από όρους όπως «Εθνικό Ταμείο Σύγκλισης», «Εθνική Ασφάλεια», «Νέα Πατριωτική Εισφορά», «Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης», «Νέα Εθνική πυξίδα».
Καμιά, έστω, νύξη για λαό, κοινωνικές τάξεις, ρήξεις, μάχες, αγωνιστικές διεκδικήσεις. Μονομερής προσέγγιση και μόνιμη επωδός του η πατρίδα. Με την επίκληση της αποπειράται να συνοψίσει ένα νέο συνεκτικό αφήγημα που υποτίθεται τους περικλείει όλους. Για το καλό τους.
Επιχειρεί στο όνομα της πατρίδας να περιγράψει μια πολιτική κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Συμβολικά ελκυστική, ωφέλιμη και κυρίως χρήσιμη για την αναβάπτιση και τον εξαγνισμό του. Γιατί όχι και ευεργετική ως ξόρκι για το κακό μάτι;
Το ερώτημα, όμως, που πλανάται ακέραιο είναι ποιους προσπαθεί να πείσει στο διαμορφωμένο πολιτικό σκηνικό ο ανακαινισμένος ιδεολογικά πρώην πρωθυπουργός; Με ποιο κόμμα και σε ποιο πολιτικό γύρο; Δεδομένου ότι οι μεταφυσικές δεήσεις και οι ικεσίες προς ένα ασαφή πατριωτισμό συχνά υποκρύπτουν ακόρεστη διψά για εξουσία ενισχυμένη με καινούργιες αυταπάτες.
Στην εποχή, όμως, της μετά-αλήθειας και των εναλλακτικών γεγονότων ο φετιχισμός μιας σημαίας ευκαιρίας που κυματίζει στο γενικολόγο κενό δεν συνιστά επιχείρημα. Αποτελεί πρόσχημα κυνικής επαναφοράς αυτόκλητου σωτήρα με νέο λεξιλόγιο σε παλιά κουμάντα.
Ασφαλώς και είναι δικαίωμα του δήθεν απενοχοποιημένου Αλέξη Τσίπρα να ανιχνεύει νέα οράματα και να προσανατολίζεται προς καινούργια στηρίγματα. Έτσι και αλλιώς η παράταξη που διακόνησε και το κόμμα που θήτευσε δεν θα του ζητήσουν τα ρέστα επειδή εσχάτως αναζητά πρότυπο δράσης στις φυσιογνωμίες του Χαρ. Τρικούπη και του Ελ. Βενιζέλου. Θα αρκούσε, πάντως, προς παρηγοριά τους να του αφιερώσουν το τραγούδι του Βασίλη Καρά: «Απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις».
Πηγή: protothema.gr
