Η πιο ατυχής ερμηνεία για την ομιλία του Σαμαρά στο Πολεμικό Μουσείο έγινε από την Ντόρα Μπακογιάννη. Δεν παραπονιέται ο Μεσσήνιος επειδή «δεν τον παίζουνε», όπως ισχυρίζεται η Ντόρα.
Απόδειξη; Ο Σαμαράς είπε ακριβώς αυτά που πιστεύει και λέει εδώ και πολύ καιρό-απλώς η ένταση τώρα ήταν μεγαλύτερη- αδιαφορώντας για το τίμημα και για ρόλο.
Εξάλλου το ξεκαθάρισε. Το είπε ευθέως: Δεν διαπραγματεύεται τις θέσεις του για μεγάλα αξιώματα. Δηλαδή για την Προεδρία της Δημοκρατίας, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους…
Τώρα, αν ξέρει κάτι παραπάνω η κυρία Μπακογιάννη, ότι π.χ. ο Σαμαράς βολιδοσκόπησε τον Κυριάκο για την Προεδρία και έφαγε πόρτα, ας βγεί ανοιχτά να το πεί. Πάμε παρακάτω.
Το πρόβλημα του Αντώνη Σαμαρά είναι άλλο: ενώ ξέρει ότι ένα μέρος ψηφοφόρων και βουλευτών της ΝΔ συμφωνούν με τις απόψεις του(εθνικά, woke κλπ), πρώτον είναι αδύνατο να πάρει πρωτοβουλία ανατροπής του Μητσοτάκη.
Γιατί; Ελάτε, τώρα. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Είναι δυνατόν να…ξαναρίξει κυβέρνηση της ΝΔ, όπως είχε κάνει το Φθινόπωρο του 1993; Ο Σαμαράς δεν είναι ανόητος να το επαναλάβει γιατί θα έστρεφε εναντίον του ακόμη και τους Νεοδημοκράτες ψηφοφόρους που συμφωνούν με τις απόψεις του.
Τι μένει, λοιπόν, στον Σαμαρά από δω και πέρα; Εγω σας λέω ότι κατά καιρούς θα ρίχνει τα βέλη του εναντίον της κυβέρνησης και του Μητσοτάκη. Ε, και;
Μονάχα αν δούμε-από αύριο κιόλας- πολλούς βουλευτές της ΝΔ να ξεσηκώνονται και να επικρίνουν την κυβέρνηση, θα μπορούμε να μιλάμε για επικίνδυνη ανατρεπτική δυναμική.
Μιλώ για βουλευτές που δεν ανήκουν στους γνωστούς δυσαρεστημένους(Κακλαμάνης, Σιαλμάς κ.α.) ή σ΄αυτούς που ξέρουν ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιοι στις επόμενες εθνικές εκλογές. Μιλώ για τους άλλους. Που είναι οι περισσότεροι μέσα στη ΝΔ.
Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: δεν φαίνονται στον ορίζοντα αποχωρήσεις βουλευτών ή παραιτήσεις και δημιουργία νέου κόμματος. Το πολύ πολύ να έχουμε μελλοντικά κάποιες μεταπηδήσεις προς τον Βελόπουλο, ας πούμε.
Μονάχα μια περίπτωση συγκλονισμού της κυβέρνησης, τριγμών και καταιγιστικών εξελίξεων υπάρχει. Κι αυτή είναι η εξής: Να οξυνθεί η οικονομική κρίση σε βαθμό που να μην αντιμετωπίζεται, και ταυτόχρονα να έχουμε πολύ δυσάρεστες/οδυνηρές εξελίξεις στα εθνικά θέματα.
Τότε, ναι. Η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να σταθεί. Και μοιραία θα πάει «σφαγμένη» στις εκλογές και-σε περίπτωση ήττας- σε αλλαγή ηγεσίας στη ΝΔ.
Ακόμη όμως και σ΄αυτή την οριακή πλήν πιθανή περίπτωση, ποιος θα είναι ο ρόλος του Σαμαρά; Θα θέσει εκ νέου υποψηφιότητα για την αρχηγία στη ΝΔ; Απίθανο μου φαίνεται, για να μην πώ αστείο.
Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να υποστηρίξει έναν δελφίνο, αντίπαλο του Κυριάκου ή αντίπαλο του Μητσοτακικού στρατοπέδου, μιάς και δεν φαίνεται πιθανό να ξανακατέβει για αρχηγός ο Μητσοτάκης μετά από ενδεχόμενη ήττα στις ερχόμενες εκλογές.
Ένα λεπτό, να το επαναλάβω για να το εμπεδώσουμε: μονάχα αν η κυβέρνηση πάει κατά διαόλου στα οικονομικά και στα εθνικά μπορεί να σημειωθούν συγκλονισμοί και ήττα του Μητσοτάκη.
Αυτό είπα. Και σ΄αυτό επιμένω ως προϋπόθεση θεαματικών ανατροπών. Αν όμως τα πράγματα κυλήσουν ως έχουν, με την κυβέρνηση να τα κουτσοκαταφέρνει και την αντιπολίτευση να τριγυρνάει στα σκοτάδια ψάχνοντας το νήμα για την μεγάλη Κεντροαριστερά, τότε δεν έχει καμμία τύχη η δυναμική Σαμαρά μέσα στη ΝΔ. Φυσικά, μπορεί να ηττηθεί ο Μητσοτάκης στις εκλογές, αλλά χωρίς να έχουν προηγηθεί ντράβαλα, διάσπαση κλπ.
Εν τέλει, όπως και να το δείς, όποια εκδοχή κι αν θεωρήσεις πιθανή, ο Μεσσήνιος έχει μπροστά του ένα λαμπρό αδιέξοδο. Λαμπρό γιατί δεν θα έχει θυσιάσει τις αδιαπραγμάτευτες ιδέες του για ρόλο και θώκους. Λαμπρό, αλλά αδιέξοδο…
ΥΓ: Η περίπτωση του Κώστα Καραμανλή είναι διαφορετική, ακόμη κι όταν συμπίπτουν κάποιες θέσεις του με αυτές του Σαμαρά. Φάνηκε και στην ομιλία του στο Πολεμικό Μουσείο. Ισως χρειαστεί να πούμε περισσότερα προσεχώς.
