Γράφει ο Αντώνης Καρακούσης
Παραδοσιακά, εδώ και πολλές δεκαετίες, στις αρχές κάθε Σεπτέμβρη η Θεσσαλονίκη και η διεθνής έκθεσή της προσφέρουν το βήμα περιγραφής της οικονομικής πολιτικής και δι’ αυτής τη βάση του πολιτικού ανταγωνισμού.
Πρώτα η κυβέρνηση διά του Πρωθυπουργού αναπτύσσει το πλαίσιο, τις αλλαγές, τα εργαλεία και τους επιμέρους στόχους. Και ακολουθούν οι ηγέτες των κομμάτων της αντιπολίτευσης, οι οποίοι παρουσιάζουν τις αντιρρήσεις τους, τα δικά τους σχέδια και τη διεκδίκησή τους βεβαίως.
Ο κ. Μητσοτάκης ανέβηκε φέτος στη συμπρωτεύουσα με σκοπό να εκπλήξει τα πλήθη. Είχε προετοιμάσει, έπειτα από πολλά χρόνια φορολογικής πίεσης για την πλειονότητα των πολιτών, τη μείωση των συντελεστών της φορολογίας εισοδήματος, με ξεχωριστές πρόνοιες για τις οικογένειες με παιδιά με σκοπό την έναρξη εφαρμογής νέας πολιτικής για την αντιμετώπιση της εξελισσόμενης δημογραφικής κρίσης. Είχε πειστεί εσωτερικά ότι με τις εξαγγελίες θα αναγεννούσε τις προσδοκίες και θα ξεπερνούσε τα πολλά κύματα φθοράς και διαφθοράς που κατακλύζουν την αυλή του.
Η συνέχεια, κατά τα φαινόμενα, δεν δικαίωσε τις ελπίδες των επιτελών του Μεγάρου Μαξίμου. Η «φορολογική μεταρρύθμιση» δεν προκάλεσε ρίγη ενθουσιασμού, οι μειώσεις φόρων και η δι’ αυτών ενίσχυση των εισοδημάτων για τέσσερα εκατομμύρια φορολογούμενους, σύμφωνα με τους κυβερνητικούς υπολογισμούς, εκρίθησαν λειψές, αναντίστοιχη των υπερπλεονασμάτων που εξασφαλίζουν οι κρατικοί προϋπολογισμοί τα – πολλά- τελευταία χρόνια, και ανίκανη να καλύψει τη συσσωρευμένη ακρίβεια, η οποία εξελίσσεται από το 2021 και εντεύθεν.
Όπως επιβεβαιώνουν οι πρώτες φθινοπωρινές δημοσκοπήσεις, ο Πρωθυπουργός δεν μπόρεσε διά των εξαγγελιών της Θεσσαλονίκης να ελέγξει το κλίμα παρατεταμένης φθοράς και διαχεόμενης αμφισβήτησης της μακράς πλέον νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι οι δημοσκόποι έχουν ενημερώσει τον κ. Μητσοτάκη ότι εκεί έξω τείνει να παγιωθεί ατμόσφαιρα γενικευμένης αμφισβήτησης, η οποία προσωποποιείται και αφορά τον ίδιο.
Συγκεκριμένα οι πολίτες έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι ο κ. Μητσοτάκης έχει κλειστεί σε γυάλινο πύργο και κυβερνά αυτάρεσκα τη χώρα, όπως ένας διευθύνων σύμβουλος σε μια οικογενειακή επιχείρηση με τους φίλους και τους μπιστικούς του, χωρίς έγνοια και πρόνοιες για τους απλούς ανθρώπους.
Δεν είναι τυχαίο, ότι εσχάτως προβαίνει σε πράξεις, όπως αυτή της παράδοσης φαρμάκων σε σπίτι χρόνια ασθενούς, ακριβώς για να αμβλύνει την αίσθηση του άκαρδου και απόμακρου ηγέτη.
Κατά τα φαινόμενα, οι πολίτες δεν αναγνωρίζουν ούτε τους περιορισμούς του νέου ευρωπαϊκού δημοσιονομικού πλαισίου, ούτε την κυβερνητική προσήλωση στη δημοσιονομική σταθερότητα.
Έπειτα από σχεδόν επτά χρόνια νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν έφερε την προσδοκώμενη οικονομική άνοιξη, παρά φρόντισε τον κύκλο του και τα συνδεδεμένα μαζί του μεγάλα συμφέροντα. Το εξαιρετικά δυσμενές για αυτόν είναι ότι η αυτή εκτίμηση τείνει να επικρατήσει και εντός του κόμματός του. Γεγονός που εξηγεί τον αφανή και φορές ακόμη και εμφανή αγώνα νεοδημοκρατών δελφίνων και υποδελφίνων.
Όπως και να έχει η Θεσσαλονίκη δεν άλλαξε τις παγιωμένες από τις ευρωεκλογές και μετά συνθήκες φθοράς και αμφισβήτησης του κ. Μητσοτάκη.
Από εκεί και πέρα, ωστόσο το πολιτικό κενό παραμένει. Ο Πρόεδρος του ΠαΣοΚ, ανερχόμενος και αυτός στη Θεσσαλονίκη, δεν προκάλεσε κύμα ενθουσιασμού. Η τοποθέτησή του, οι στόχοι που έθεσε, η περιγραφή της σύγκλισης με την υπόλοιπη Ευρώπη στα επόμενα δέκα χρόνια, οι πολιτικές για την αντιστροφή της δημογραφικής κρίσης φάνταζαν ευχές, όπως και ο έλεγχος των ολιγοπωλίων, η επιστροφή του 13ου μισθού στο Δημόσιο, το νέο ΕΚΑΣ για 350.000 χαμηλοσυνταξιούχους, οι μειώσεις ΦΠΑ για βασικά αγαθά, η αναβάθμιση της δημόσιας υγείας και παιδείας, η μαζική κατασκευή λαϊκών κατοικιών δεν στηρίζονταν επαρκώς δημοσιονομικά.
Πολύ περισσότερο, όταν ο κ. Ανδρουλάκης δεν αρνήθηκε τις μειώσεις των συντελεστών της φορολογίας εισοδήματος που εξήγγειλε ο κ. Μητσοτάκης. Το κρισιμότερο ωστόσο για τον κ. Ανδρουλάκη, που επικαλείται την ιστορική κοινωνική αλλαγή του ΠαΣοΚ και διεκδικεί μια αντίστοιχη στις μέρες μας, είναι ότι ο λόγος και οι προτάσεις κινούνται εντός συστημικού πλαισίου, δεν παραπέμπουν σε ριζοσπαστική αλλαγή, με αποτέλεσμα να μην κινητοποιούν, να μην ενθουσιάζουν, ούτε να προσελκύουν τις λαϊκότερες των κοινωνικών δυνάμεων.
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Σ. Φάμελος, από την άλλη αναγκάστηκε από του βήματος της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης να απαντά σε περισσότερες ερωτήσεις για το ενδεχόμενο δημιουργίας νέου κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα παρά για τις θέσεις και τις πολιτικές που παρουσίασε. Δυσχερής η θέση του και δηλωτική της υποχώρησης του άλλοτε κυβερνητικού κόμματος.
Ούτε ωστόσο και η παρουσία του κ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό. Μπορεί ο στόχος της επόμενης δεκαετίας να υποστηρίζεται με έναν τρόπο, αλλά όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι το τραύμα της θητείας του μεταξύ 2015-2019 παραμένει ανεπούλωτο και δύσκολα θεραπεύσιμο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι γύρω του, όταν ερωτώνται για τα όποια σχέδιά του δεν έχουν ασφαλείς απαντήσεις. «Πρώτα να παρουσιαστεί το βιβλίο τον προσεχή Νοέμβριο, να περάσουμε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά και βλέπουμε…» λένε χαρακτηριστικά. Κατά τα φαινόμενα ο κ. Τσίπρας δεν θα κινηθεί αν προηγουμένως δεν σιγουρευτεί για την επιτυχία του εγχειρήματος.
Στον χώρο της εθνικιστικής δεξιάς, επίσης εξελίσσονται μάχες αυθεντικής εκπροσώπησης της τραμπικής εκδοχής των πραγμάτων. Ο κ. Βελόπουλος δηλώνει ότι ηγείται του κόμματος των φτωχών, η κυρία Λατινοπούλου σηκώνει λάβαρα αντιμεταναστευτικά και εσχάτως ο κ. Γεωργιάδης και ο κ. Πλεύρης διεκδικούν ρόλους αυθεντικών εκπροσώπων του τραμπικού κύματος των οικογενειακών και χριστιανικών αξιών, όπως και των αντιμεταναστευτικών πολιτικών που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στη Μεγάλη Βρετανία και στις περισσότερες των χωρών της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης.
Κακά τα ψέματα, το φετινό πολιτικό βήμα της Θεσσαλονίκης το εξελισσόμενο πολιτικό αδιέξοδο της χώρας αποκάλυψε, παρά οτιδήποτε άλλο. Από τη μια πλευρά η φθορά του νεοδημοκρατικού σχήματος του κ. Μητσοτάκη και από την άλλη το κενό και η αδυναμία της τρέχουσας αντιπολίτευσης να πείσει και να κερδίσει τις καρδιές των πολλών ανθρώπων. Όσο παρατείνεται και διατηρείται το αδιέξοδο δεν είναι απίθανο να αναδειχθούν κάποια στιγμή και εδώ άλλα σχήματα ή να επικρατήσουν άλλες σημαίες, υπεραπλουστευτικές, μονοσήμαντες και εν πολλοίς απολίτικες εκδοχές της αντιπολιτικής, σαν κι αυτές που βλέπουμε να ξεπηδούν σε όλο τον κόσμο…
Πηγή: tovima.gr
