Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης
Κάνω χάζι τους συμπατριώτες να τρώνε τις σάρκες τους στα social για τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή και στο μέτωπο του Ιράν. Και ας με συγχωρήσουν, αλλά γελάω με την ανταλλαγή χαρακτηρισμών. Εντάξει, είναι κάπως μονότονο το «σκουπίδι», «ναζί», «φασίστας», αλλά καμιά φορά πετυχαίνω και μερικά καλά τα οποία, δυστυχώς, δεν δύναμαι να μεταφέρω καθώς περιέχουν προσβολές της γενετήσιας αξιοπρέπειας.
Άλλο πάλι και αυτό. Διαφωνείς με κάποιον επί ενός θέματος με πολιτικές προεκτάσεις και μετά το τρίτο σχόλιο διαπιστώνεις ότι συνουσιάζεται παθητικά πότε με μουσουλμάνους και πότε με Εβραίους. Στην περίπτωση δε που η συζήτηση αγγίξει τον πόλεμο της Ουκρανίας, συχνά υιοθετείται ο χαρακτηρισμός «πουτινάκι» που συνδέει τους ρωσόφιλους με τις σεξεργάτριες.
Αντίστοιχα, παρατηρείς χρήστες που, υποτίθεται, εμπνέονται από ανθρωπιστικά ιδανικά και αγαπούν τα παιδιά πιο πολύ και από τον Γιαννόπουλο του «Χαμόγελου», να λούζουν τους συνομιλητές τους με κατάρες και ευχές για ανίατο, καλπάζον και μεταστατικό ογκολογικό περιστατικό. Και συχνά εισπράττουν ως απάντηση την προσδοκία για μη συναινετική σεξουαλική συνεύρεση της θυγατέρας τους με μουσουλμάνο και δη Παλαιστίνιο, φίλα προσκείμενο στη Χαμάς.
Το 1990 ο Αμερικανός νομικός Mike Godwin διατύπωσε τον εξής νόμο: «Καθώς μια διαδικτυακή συζήτηση μακραίνει, η πιθανότητα να γίνει σύγκριση που να περιλαμβάνει τους Ναζί ή τον Χίτλερ τείνει προς τη μονάδα». Στην ελληνική εκδοχή, η πιθανότητα δεν τείνει προς τη μονάδα, είναι ίση με τη μονάδα.
Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Προς τι ο δικτυακός αλληλοσπαραγμός για διεθνείς κρίσεις που δεν αφορούν άμεσα την Ελλάδα; Νομίζω ότι αυτή η συμπεριφορά εκπορεύεται από τον κομματικό εκμαυλισμό και τη διχαστική προδιάθεση που μας διακρίνει. Για ένα μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού ακροατηρίου, οτιδήποτε και αν συμβαίνει στον κόσμο αντιστοιχεί, κατά κάποιον τρόπο, με τα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Κατά συνέπεια, ο Έλληνας, ο πολιτικά συνειδητοποιημένος, ο προικισμένος με τη σοφία και την ευθυκρισία όλου του κόσμου, οφείλει να έχει άποψη για τα πάντα και να την υπερασπίζεται με πάθος.
Ο Έλληνας των social media πρέπει πάντα να διαλέγει στρατόπεδο. Και για να το θέσω με μεγαλύτερη σαφήνεια: προσπαθεί πάντα να μοντάρει την πραγματικότητα στα δικά του μέτρα. Και αν δεν επιτυγχάνεται αυτό, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Κάπως έτσι, αναδύονται αρκετές γελοίες αντιφάσεις μέσα από τη στάση του περήφανου, συνειδητοποιημένου συμπατριώτη μας. Σχηματίζεται ένας χυλός πάνω στον οποίο επιπλέει το οπαδικό πνεύμα.
Στο μεταξύ όλο αυτό το πανηγύρι δεν έχει καμία, μα καμία, σημασία για το γενικότερο γίγνεσθαι. Ας ανεβάσει ο Μήτσος την παλαιστινιακή σημαία. Ας ανεβάσει και η Μαρία την ουκρανική. Και ας υποδείξει ο Γιωργάρας τις περιπτώσεις που παραβιάζεται κατάφορα το διεθνές δίκαιο. Η κατάσταση δεν παύει να είναι απολύτως κωμική σε έναν κόσμο που αλλάζει με τραγικό τρόπο.
Πηγή: news247.gr
