Μιλάς μαζί τους και είναι μια χαρά άνθρωποι. Τους βλέπεις μετά στα κανάλια ή τους ακούς στα ράδια και δεν τους αναγνωρίζεις. Λένε τα ακριβώς αντίθετα, κρύβουν τα εσωκομματικά και αρχίζουν να κραυγάζουν και να μαλώνουν- όχι όλοι, βέβαια- σαν υστερικοί.
Για τους πολιτικούς, λέω. Με τους περισσότερους δεν έχω παρτίδες, αλλά μιλώ γι΄ αυτούς που γνωρίζω. Από σχεδόν όλους τους χώρους. Συγκροτημένοι άνθρωποι, προσγειωμένοι, με κριτική σκέψη ακόμη και για το κόμμα τους.
Τι παθαίνουν, λοιπόν, και δυσκολεύεσαι να τους γνωρίσεις όταν εμφανίζονται στα ράδιο-κάναλα; Γιατί κλειδώνουν στο υπόγειο τη νηφαλιότητα, την αυτοκριτική και τον σοβαρό λόγο; Γιατί κιτρινίζουν και αραδιάζουν φρυγανισμένες φράσεις σαν κι αυτές που υπάρχουν στα λεγόμενα non paper;
Θα μου πεις τώρα, «κάτσε, ρε μάστορα, δεν ξέρεις ότι αυτό οφείλεται στην προσπάθεια να φανούν όσο δεν παίρνει κομματικοί και να ψαρέψουν ψήφους από τον χώρο τους;». Μωρέ το ξέρω και το παραξέρω. Αλλά δεν παύει να με ενοχλεί αυτή η στιγμιαία πολιτική παρενδυσία (τι είπα πάλι ο μπαγάσας!), δηλαδή η αλλαγή «στολής» στις δημόσιες εμφανίσεις τους.
Ειδικά τώρα με τις ευρωεκλογές, το κακό έχει παραγίνει. Βρίζονται, κραυγάζουν και συνθηματολογούν σαν χουλιγκάνοι της εξέδρας. Κι έτσι που το πάνε ορισμένοι, δεν αποκλείεται να πέσουν και σφαλιάρες κάποια στιγμή.
Και να’ ναι μονάχα αυτά; Οι περισσότεροι ποτέ δεν απαντούν ευθέως στις ερωτήσεις του πανελάρχη. Τους ρωτάει φερ΄επείν πως κοστολογεί το κόμμα τους τις δαπάνες για την Υγεία, κι εκείνοι αρχίζουν να λένε χίλιες δυό κοινοτοπίες (πόσο σημαντικό θέμα είναι η Υγεία κλπ),εκτός από συγκεκριμένα νούμερα κι από πού θα βρεθούν τα λεφτά.
Ασε που-για όλα τα θέματα- ξεκινούν τις ρητορείες τους από τα αρνητικά των αντιπάλων όταν ήταν στην κυβέρνηση. «Μιλήστε μας για το τι προτείνεται εσείς», επιμένει ο δημοσιογράφος, αλλά εκείνοι το χαβά τους.
Και, βέβαια, αρκετοί καταφεύγουν στο κόλπο της μισής αλήθειας ή στην αξιοποίηση μιάς λεπτομέρειας για να πλήξουν τους αντιπάλους και να αποπροσανατολίσουν την κουβέντα. Γιατί; Μα γιατί βρίσκονται σε αδυναμία να υπερασπιστούν με επιχειρήματα τις θέσεις του κόμματός τους για το συγκεκριμένο θέμα.
Ακούστε τώρα τι μου έχουν πει φίλοι δημοσιογράφοι-έχω παρτίδες και μ΄ αυτό το σινάφι- που έκαναν και κάνουν πολιτικές εκπομπές: Στα διαλείμματα οι πολιτικοί… ξαναγίνονται σοβαροί!
Λένε μεταξύ τους τα αρνητικά για το κόμμα του ο καθένας, παραδέχονται π.χ. ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά για τον χώρο τους, αναγνωρίζουν κάποια δίκια στους αντιπάλους και γενικά μιλάνε σαν κανονικοί άνθρωποι!
Όμως να πούμε και του στραβού το δίκιο, όσο κι αν ισχύουν τα παραπάνω: Ετσι και κάποιος πολιτικός σχολιάσει αρνητικά μια δήλωση του αρχηγού ή τολμήσει να αναγνωρίσει κάτι θετικό του αντιπάλου, καλύτερα ν΄ανοίξει η γή και να τον καταπιεί.
Την έχει βάψει, που λένε. Τα πρόθυμα ΜΜΕ, π.χ. τα κυβερνητικά ,θα μιλήσουν για αναταραχή στον ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΠΑΣΟΚ, ενώ και τα δικά τους τα κομματικά θα ξινίσουν τα μούτρα και θα αρχίσουν τις αιχμές για υπονόμευση και «προσωπική ατζέντα» κλπ κλπ.
Κατά τα άλλα, τα ίδια ΜΜΕ-κυβερνητικά και αντιπολιτευόμενα– λένε βαρύγδουπα πόσο σημαντική είναι η ελευθερία της γνώμης και πόσο θετικό στοιχείο είναι ο πλουραλισμός για ένα κόμμα. Ασε μας, καημένε…
Αυτά βλέπουν οι πολιτικοί και δεν «κουμπώνονται» απλώς, αλλά κοιτάνε πως δεν θα τους ξεφύγει τίποτε που (νομίζουν ότι) θα πληγώσει και θα εξοργίσει το κομματικό ακροατήριο.
Κρίμα, γιατί έτσι υποτιμούν και τους δικούς τους ψηφοφόρους και την υπόλοιπη κοινωνία. Δηλαδή δεν τους αναγνωρίζουν τη δυνατότητα να κρίνουν σοβαρά και ψύχραιμα αυτά που λέει «ο δικός τους» ή ο αντίπαλος.
Υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν τα πράγματα σ΄ αυτόν τον τομέα; Μπα, δεν το βλέπω να γίνεται σύντομα. Ειδικά σε προεκλογικές περιόδους θα βλέπουμε τα ίδια και χειρότερα. Δυστυχώς…
