Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
παραίτηση Τσίπρα δεν ήταν έκπληξη. Αλλά ούτε και οι αντιδράσεις στην παραίτηση έκρυβαν εκπλήξεις.
Οι (πρώην) αντίπαλοι τον πήραν στο ψιλό, όταν δεν έτριβαν τα χέρια τους.
Οι (πρώην) φίλοι ανησύχησαν, πάγωσαν, χάρηκαν ή του τα έχωσαν.
Στην κοινωνία πάντως δεν διέκρινα τίποτα κύματα ενθουσιασμού. Οι πιο πολλοί το έριξαν στο κουτσομπολιό και στο χάχανο.
«Πότε ρε θα κάνει το νέο κόμμα; Την Πρωταπριλιά;» και «με αυτά που λέει για τις θάλασσες που θα ταξιδέψουμε, μήπως αντί για κόμμα οργανώσει κρουαζιέρα;».
Γενικά βρήκαμε να λέμε για όσο θα λέμε.
Προφανώς ο Τσίπρας έπρεπε κάτι να κάνει. Αυτά τα «ο Τσίπρας στο Χάρβαρντ» κι «ο Τσίπρας στη Σορβόννη» δεν έκοβαν πολλά εισιτήρια. Κι ούτε μπορούσε να μακροημερεύει ως βουλευτής κόμματος που φτιάχνει άλλο κόμμα.
Αλλωστε ο άνθρωπος έχει κάθε δικαίωμα να φτιάξει ό,τι θέλει κι ό,τι νομίζει. Δημοκρατία έχουμε.
Προφανώς επίσης η όποια δραστηριότητα του Τσίπρα δεν φαίνεται να συνεπαίρνει πολύ κόσμο πέρα από τα απομεινάρια του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ. Βάλε χονδρικά κανένα 15%.
Κάποιοι θα πάνε μαζί του, κάποιοι δεν θα πάνε, οι υπόλοιποι έχουμε και άλλες δουλειές.
Από εκεί και πέρα δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή. Εδώ κάνει την έκπληξη στο πρωτάθλημα ο Λεβαδειακός.
Ακόμη κι έτσι όμως έχω μια βασική παρατήρηση για όσους κουβεντιάζουν αυτά τα πράγματα.
Ο,τι τεμαχίζει ακόμη περισσότερο τον ήδη κατακερματισμένο «αντικυβερνητικό» χώρο είναι βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης.
Θα ανησυχούσε πραγματικά την κυβέρνηση μόνο κάτι νέο που θα ένωνε αντί να τεμαχίζει. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα και φυσικά δεν είναι ο Τσίπρας.
Ασφαλώς ο πρώην πρωθυπουργός έχει ένα πλεονέκτημα. Πως σε σύγκριση με τους άλλους της αντιπολίτευσης διαθέτει ένα ηγετικό στάτους.
Καμία αντίρρηση. Δεν είναι δύσκολο άλλωστε, το δείχνουν κι όλες οι δημοσκοπήσεις.
Αλλά και ένα μειονέκτημα. Στερείται ακροατηρίου και κανείς δεν θα προσφερθεί να του δανείσει το δικό του.
Και αυτό το δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις.
Αυτό εξηγεί γιατί στην κυβέρνηση τρίβουν τα χέρια τους; Σε κάποιο βαθμό ναι.
Αλλά από την άλλη δεν είμαι βέβαιος ότι έως τώρα η αλλοπρόσαλλη κι απαξιωμένη αντιπολίτευση κάνει μόνο καλό στην κυβέρνηση.
Κάνει και κακό. Διότι την εφησυχάζει και δεν την αφήνει να συνειδητοποιήσει ότι ο πραγματικός αντίπαλός της δεν είναι ο Τσίπρας ή ο Βελόπουλος.
Είναι ο εαυτός της.
Και ο καλός και ο κακός εαυτός της.
Πηγή: tovima.gr
