Γράφει ο Δημήτρης Παγαδάκης
Νιώθω υποχρεωμένος να συγχαρώ τον συγγραφέα Αλέξη Τσίπρα για το σουξέ του πονήματος του « Ιθάκη». Το οποίο εκτιμάται ότι θα ξεπεράσει εγχωρίως τα ευπώλητα βιβλία του μαθητευόμενου μάγου Χάρι Πάτερ
Αισθάνομαι την ανάγκη να υποκλιθώ στο συναρπαστικό μυθιστορηματικό ύφος του συγγράμματος του. Κι αν φυλλομετρώντας τις σελίδες του συνέλαβα τον εαυτό μου να χασμουριέται ζητάω συγγνώμη καθώς βυθίστηκα στο απροσποίητο ξεδίπλωμα της πλοκής.
Ομολογώ ότι ως αναγνώστης σκίρτησα με ένα απρόσμενο δάκρυ διαβάζοντας το πώς ο συγγραφέας περιγράφει συνταρακτικά στις σελίδες του τον προσιτό και ειλικρινή εαυτό του. Για το πώς αφηγείται ότι ήταν νιος και άβγαλτος. Πώς παραστατικά αυτοπαρουσιάζεται ως άμαθος και άπειρος.
Πώς επίσης παραπλανήθηκε, εξαπατήθηκε και παρασύρθηκε σε μοιραία λάθη από τους «άχρηστους» συνεργάτες που διάλεξε να τον περιβάλλουν. Σαν το Βαρουφάκη, τη Ζωή, το Παπά, το Χαρίτση, την Αχτσιόγλου, το Λαφαζάνη και το Πολάκη. Παραδέχομαι πλέον ότι το κρίμα στο λαιμό τους για την αμαύρωση των επιτευγμάτων της πρώτη φορά αριστερά διακυβέρνησης του τόπου.
Συμπάσχω με τη καρτερικότητα που επέδειξε ο μυθιστοριογράφος αφότου ο ίδιος στρογγυλοκάθισε στο πλατύσκαλο της εξουσίας. Συμπονώ τα βασανιστήρια που υπέστη όταν εξαναγκάστηκε να συγκυβερνήσει με τον ακροδεξιό, συνομωσιολόγο Καμμένο που ούρλιαζε «στα τέσσερα» μέσα στη Βουλή.
Σπλαχνίζομαι τη χρεία του να αναθέσει στον και αστρολόγο Χαϊκάλη τη διαχείριση των συντάξεων. Κατανοώ τη δυσχέρεια του να χειροκρότει τη «παλιούρια» συνοδοιπόρο του Ραχήλ Μακρή που τσίριζε περιγράφοντας ως ξεφτιλισμένους όσους βουλευτές ψήφισαν την άρση ασυλίας της χρυσαυγίτικης συμμορίας.
Συνειδητοποιώ υστέρα από το εμπεριστατωμένη εμβάθυνση του έργου του τα μαρτυρία που ο ίδιος υπέμεινε μέχρι να προκηρύξει το δημοψήφισμα που θα γύριζε στην Ελλάδα στη δραχμή και τις πληρωμές συνταξιούχων και δημοσίων υπαλλήλων με κουπόνια. Εμπεδώνω μετά από λεπτομερές διάβασμα την επιβεβλημένη ανάγκη του να κάνει υποχρεωτική κολωτούμπα στη συντριπτική απόφαση των ψηφοφόρων.
Συμμερίζομαι ακόμη την επίκληση του στον Θεό για τη ολέθρια φονική τραγωδία στο Μάτι. Συναισθάνομαι επίσης τις αφόρητες πιέσεις που υπέφερε για να ξεπουλήσει το όνομα της Μακεδονίας. Και τον δικαιολογώ γιατί δεν υποχώρησε στις Πρέσπες ολοκληρωτικά στα διεθνή θηρία για ένα «κωλοόνομα».
Με πλήρη επίγνωση μου τον αθωώνω για όλες τις ενέργειες και τις διαχειριστικές πρακτικές του ως πρωθυπουργού. Τον ευγνωμονώ γιατί υπήρξε ο λεβέντης που έσωσε τη χώρα υπογράφοντας αχρείαστο ακρωτηριαστικό μνημόνιο και παραχώρησε για ένα αιώνα τα ασημικά του κράτους.
Αποκαλέστε με, τελικά, όπως θέλετε. Αμετανόητη «μωρά παρθένα» ή «χρήσιμο ηλίθιο». Εντόπισα την αλήθεια στις γραμμές της περιγραφικής αυτοβιογραφίας του. Συνεχίζω, όποτε, να πιστεύω βαθιά και να διατυμπανίζω στα αδιάφορα καφενεία ότι ο άθικτος Τσίπρας εξαγνίζεται οριστικά από τις αμαρτίες που άδικα και κακόβουλα του φορτώνουν.
Τον απαλλάσσω αμετάκλητα από τις μνησίκακες κατηγορίες για την ανεύθυνη και τυχοδιωκτική του αντιπολίτευση, η οποία παρέδωσε με τις ευχές του στον ουρανοκατέβατο Κασσελάκη προσωρινά το κόμμα του. Ο οποίος με τη σειρά του εκπαραθυρώθηκε από τη γραφειοκρατική ηγεσία του.
Επιμένω, πάντως ότι, ως πρώην πρωθυπουργός ο Αλέξης που μας άξιζε, δικαιούται προσεχώς ένα λαμπρό και ελπιδοφόρο πολιτικό μέλλον. Ποτέ μου, άλλωστε, δεν υιοθέτησα του στίχους του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκης που ως Μανούσος Φάσσης έγραφε: « Στο κάτω- κάτω της γραφής και μες τα δάκρυα να ταφείς / δε θα μπορείς τόσο βαθιά τη Μοίρα σου να θάψεις. Κι ούτε και πρέπει ν’ απορείς – ξεκίνησες πολύ νωρίς / κι όλα τώρα πιο δύσκολα, όσο πολύ κι αν κλάψεις».
Πηγή: protothema.gr
