Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς
Η εξωτερική πολιτική ή αλλιώς τα «εθνικά θέματα» δεν (πρέπει να) προσφέρονται για «σκληρή» αντιπολίτευση. Διότι στις βασικές αρχές τα περισσότερα κόμματα, οπωσδήποτε αυτά που έχουν κυβερνήσει, συμφωνούν. Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν πολλοί (διαφορετικοί) τρόποι αντιμετώπισης της Τουρκίας και αυτό φαίνεται από την ίδια πάνω-κάτω στάση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων.
Κατά τούτο, μπορεί κανείς να πει ότι έχει ένα δίκιο η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όταν λέει ότι η αντιπολίτευση χρησιμοποιεί υπερβολές στην κριτική της. Μόνο που αυτή η τακτική δεν είναι σημερινή, την ακολουθούν όλες οι αντιπολιτεύσεις. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, που βγήκε στα κάγκελα για τη Συμφωνία των Πρεσπών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Κι ας ήξερε καλά ότι ήταν μια καλή και επωφελής λύση σε ένα διαχρονικό πρόβλημα, το οποίο είχε περιέλθει σε αδιέξοδο, επιζήμιο για την Ελλάδα: όλες οι χώρες αποκαλούσαν το γειτονικό κράτος Μακεδονία, σκέτο.
Κι ενώ, λοιπόν, οι σχέσεις με την Τουρκία είναι, διαχρονικά, δύσκολες και δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, η σημερινή κυβέρνηση είναι η μόνη που κάθε τρεις και λίγο πανηγυρίζει ότι πετυχαίνει «νίκες». Οι οποίες στη συνέχεια διαψεύδονται και τρέχει πίσω από τα γεγονότα που την έχουν ξεπεράσει, όπως συμβαίνει τώρα στις σχέσεις με τη Λιβύη.
Υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά παραδείγματα:
1. Έχει εξαγγελθεί πολλές φορές η ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας-Κύπρου(το περίφημο «καλώδιο»), αλλά δεν έχει προχωρήσει. Αντιδρά η Τουρκία (όλοι το ήξεραν ότι θα το κάνει) και η Ελλάδα καθυστερεί και, κατά καιρούς, στέλνει «μηνύματα». Αποτέλεσμα μηδέν ή, έστω, πενιχρό.
2. Τα ίδιο συμβαίνει με τις πολυθρύλητες έρευνες για τους υδρογονάνθρακες. Έχουν εξαγγελθεί άπειρες φορές, αλλά όλο πίσω πάνε. Και στη μεν ανατολική Μεσόγειο μπορεί να πει κανείς ότι αυτό οφείλεται στις (αναμενόμενες) αντιδράσεις της Τουρκίας. Όμως, καθυστερήσεις παρατηρούνται και αλλού, για παράδειγμα νότια της Κρήτης. Μάλιστα, εκεί έχουμε νέο μπλέξιμο λόγω του περίφημου τουρκολιβυκού Μνημονίου. Το οποίο μπορεί εμείς να αποκαλούμε «παράνομο», αλλά μένει να φανεί πόσο θα σταθεί εμπόδιο στις έρευνες.
3. Μεγάλη συζήτηση έχει αρχίσει για ενίσχυση της άμυνας της Ευρώπης, λόγω της(εικαζόμενης) ρωσικής απειλής. Οι πιέσεις τους Τραμπ για αύξηση των ευρωπαϊκών προϋπολογισμών είναι γνωστές και έχουν αποδώσει εν μέρει. Και η Ευρώπη θέλει να εντάξει την Τουρκία σε αυτόν το σχεδιασμό για την άμυνα. Η Ελλάδα αντιδρά, ευλόγως, με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί η Ευρώπη να βασίζει την άμυνά της (και) σε μια τρίτη χώρα, η οποία κατέχει μέρος άλλης ευρωπαϊκής χώρας (Κύπρος) και απειλεί μια άλλη (Ελλάδα). Όμως, οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες όχι μόνο καλοβλέπουν την εμπλοκή της Τουρκίας, αλλά συζητούν να της δώσουν και όπλα που μέχρι τώρα έδιναν μόνο στην Ελλάδα, όπως οι πύραυλοι Μeteor. Εξ ου και η αντίδραση Δένδια. Yποτίθεται ότι αυτό αποκλειόταν, όταν η Ελλάδα έκανε τη μεγάλη συμφωνία με τη Γαλλία για το εξοπλιστικό πρόγραμμα.
4. Ακόμη δεν έχει ξεκαθαριστεί τι θα γίνει με την πώληση των αεροπλάνων F-35 στην Τουρκία, η οποία (θεωρητικά) είχε αποκλειστεί επί προεδρίας Μπάιντεν. Αλλά τώρα έχουμε Τραμπ, ο οποίος είναι «θαυμαστής» του Ερντογάν.
5. Και φτάνουμε σε όσα γίνονται εσχάτως με τη Λιβύη. Εν αρχή ήν το τουρκολιβυκό Μνημόνιο, που έχει κάνει άνω- κάτω την ελληνική εξωτερική πολιτική. Η οποία είτε δεν το πήρε εγκαίρως χαμπάρι είτε δεν κατάφερε να το αποτρέψει. Μετά ήρθε η εμπλοκή με τον στρατάρχη Χάφταρ (ελέγχει ένα μέρος της Λιβύης). Ο οποίος έδιωξε την ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία (μέσα ήταν και ο δικός μας, προσφυγομάχος, Πλεύρης), που πήγε να του ζητήσει να σταματήσει τις βάρκες οι οποίες κουβαλούν μετανάστες στην Κρήτη. Λίγες μέρες νωρίτερα είχε συναντήσει τον Χάφταρ ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτης. Είναι άγνωστο τι κατάλαβε από αυτόν και αν προειδοποίησε την ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία-και τον Πλεύρη- τι θα συναντούσαν, όταν θα πήγαιναν να τον δουν.
Όμως, το αποκορύφωμα της «διπλωματίας Γεραπετρίτη» ήταν αυτό που συνέβη τις προάλλες. Πήγε ο υπουργός στην Τρίπολη, συνάντησε η «νόμιμη» κυβέρνηση (κι αυτή ένα κομμάτι της χώρας ελέγχει) και ακούσαμε διάφορα φληναφήματα του τύπου «η Ελλάδα είναι η γέφυρα της Λιβύης με την Ευρώπη) και άλλα πανηγυρικά. Ήταν τόσο «πετυχημένη» η επίσκεψη αυτή, ώστε μια μέρα μετά έγινε γνωστή η «ρηματική διακοίνωση» της Λιβύης στον ΟΗΕ, με την οποία φτύνει κατάμουτρα την Ελλάδα και συμπλέει σε όλα με την Τουρκία. Οπότε τίθεται ένα πολύ εύλογο ερώτημα: Αυτά που έλεγε ο κ. Γεραπετρίτης, όταν ήταν στην Τρίπολη της Λιβύης, ήταν αποτέλεσμα άγνοιας ή σκοπιμότητας; Δεν κατάλαβε πού το πάνε οι συνομιλητές του ή το κατάλαβε αλλά πίστευε ότι με μερικά καλά λόγια θα άλλαζε τα δεδομένα; Ό,τι κι αν συμβαίνει είναι πρωτοφανές φιάσκο για την εξωτερική μας πολιτική.
Αυτή είναι μια συνολική εικόνα της εξωτερικής πολιτικής, των λεγόμενων εθνικών θεμάτων, τα τελευταία χρόνια. Από τα πανηγύρια έχουμε φτάσει στις απογοητεύσεις και στα χαστούκια.
Αλλά επειδή στον τομέα αυτό δεν χρειάζονται ούτε μεγάλα λόγια και πανηγυρισμοί ούτε απογοητεύσεις, καλά θα κάνει ο κ. Μητσοτάκης να καταφύγει στο αυτονόητο: να δει ρεαλιστικά την κατάσταση και, φυσικά, να σταματήσει την προπαγάνδα. Δεν «νικάμε παντού», οι εξελίξεις τους έχουν πάρει αποκάτω.
Και αυτό που μένει είναι να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα…
Πηγή: news247.gr
