Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Πάρτε χαρτί και μολύβι. Υπήρχε ένα κόμμα που είχε έναν αρχηγό. Κανένα πρόβλημα. Ολα τα κόμματα έχουν κάποιον αρχηγό.
Επειτα από μια σειρά ατυχών αποτελεσμάτων, ο αρχηγός τσαντίστηκε και τα βρόντηξε.
Ετσι το κόμμα έμεινε μόνο του. Μαζεύτηκε λοιπόν κι έβγαλε έναν δεύτερο αρχηγό.
Που τελικά δεν τους πολυάρεσε. Ετσι άλλοι έφυγαν κι έφτιαξαν ένα δεύτερο κόμμα, ενώ άλλοι μαζεύτηκαν σε ένα μπουζουξίδικο κι αποκαθήλωσαν τον δεύτερο αρχηγό. Που όμως δεν συμφωνούσε κι έφτιαξε ένα τρίτο κόμμα.
Το πρώτο κόμμα πάντως έβγαλε έναν τρίτο αρχηγό.
Εν τω μεταξύ ο πρώτος αρχηγός που δεν ήταν πια αρχηγός μάλλον βαρέθηκε και παραιτήθηκε από τη Βουλή όπου πήγαινε με το πρώτο κόμμα. Ετσι δήλωσε ότι θα γράψει ένα βιβλίο κι ίσως φτιάξει ένα δικό του κόμμα για να το διαβάζει.
Ο τρίτος αρχηγός δεν κάθισε με σταυρωμένα χέρια και αποφάσισε ότι το πρώτο κόμμα «θα συμπορευτεί» με το άλλο κόμμα που θα φτιάξει ο πρώτος αρχηγός του πρώτου κόμματος.
Ο δεύτερος αρχηγός του τρίτου κόμματος είναι κάπου στην Αμερική.
Εδώ έχασα τον λογαριασμό. Κι αν βγάζετε κάποιο νόημα από όλα αυτά να μου το πείτε κι εμένα διότι με ρωτούν οι περαστικοί.
Εγώ το μόνο που καταλαβαίνω είναι το παλιό σοφό απόφθεγμα του Λούκυ Λουκ «πάρα πολλοί αρχηγοί, πολύ λίγοι Ινδιάνοι».
Ή, όπως έλεγε μια φίλη μου, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει sequel, όπως «Ο Νονός», «ΣΥΡΙΖΑ 1», «ΣΥΡΙΖΑ 2» κ.λπ.
Ερώτηση κρίσεως. Τι από όλα αυτά θεωρούμε ότι αφορά τον τόπο; Το μέλλον του, την ευημερία του, την ασφάλειά του, την εκπαίδευση ή την υγεία του; Τίποτα. Είναι μια κλωτσοπατινάδα στο κενό.
Το πολύ πολύ να αφορά δέκα, δεκαπέντε τελειωμένους που ψάχνουν να βρουν κάποιον ρόλο ή έστω κάποια ύπαρξη.
Και που δεν καταλαβαίνουν ότι οι δόξες της προηγούμενης δεκαετίας πάνε και πέρασαν.
Αυτή ίσως είναι η ουσία των πραγμάτων, ακόμη και για τους ίδιους.
Πως η κρίση έβγαλε από την αφάνεια κι έσπρωξε στο προσκήνιο ανθρώπους που ούτε τους ήξερε κανείς, ούτε είχε λόγο να τους μάθει, ούτε θα τους μάθαινε ποτέ αν δεν είχε ταρακουνηθεί η χώρα.
Αλλά τώρα που τελείωσε η πασαρέλα δυσφορούν να επιστρέψουν εκεί που θα βρίσκονταν αν δεν είχε μεσολαβήσει η κρίση.
Κι αν δεν τους έσπρωχνε στα πράγματα η ανωριμότητα ενός αλαφιασμένου λαού όταν κάποια στιγμή ταράχτηκε το μυαλό του.
Η δυσφορία τους είναι ανθρώπινη. Αλλά μεταξύ μας πολύ κακό για το τίποτα.
Πηγή: tovima.gr
