Γράφει ο Δημήτρης Παγαδάκης
Μια επέτειος δεν είναι ποτέ απλώς μια ημερομηνία. Είναι σαν να χτυπάει το ρολόι της Ιστορίας, αλλά ο δείκτης του δεν δείχνει την ακριβή ώρα. Στον απόηχο του επισημαίνει τις σκιές ενός γενέθλιου γεγονότος
Το ΠΑΣΟΚ, είτε από αδράνεια είτε από κεκτημένη ταχύτητα, επιμένει να γιορτάζει την ίδρυσή του. Κι ας έχουν περάσει 51 χρόνια από την εναρκτήρια παρουσία του στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Σαφώς και είναι αναφαίρετο δικαίωμα του να ανασύρει μνήμες. Να αναπαράγει τελετουργικά ξεθωριασμένα συνθήματα. Να επαναπροσεγγίζει πρόσωπα και σύμβολα του παρελθόντος. Να επαναφέρει δοξασμένες στιγμές που συγκινούν ακόμη τα περήφανα γηρατειά. Εν τέλει, να ασκείται στη μακαριότητα της επανάληψης.
Εν προκειμένω, όμως, φροντίζει να υπενθυμίζει, χρόνο με το χρόνο, ότι είναι εδώ. Παρών, έμπειρο και ανθεκτικό. Με ρίζες στη κοινωνία. Εμπνευσμένο διαχρονικά από τις πολύτιμες αξίες της ιδρυτικής του διακήρυξης. Εφοδιασμένο με την αστροποβόλα σπίθα της άλλοτε παθιασμένης ορμητικότητας του.
Μόνο που με αναπολήσεις και νοσταλγικούς αναστεναγμούς για τα περασμένα μεγαλεία, οι γενέθλιες εκδηλώσεις του μοιάζουν αμήχανες, αν όχι ανιαρές. Και αυτό, γιατί το τρέχον κόμμα της Χαρ. Τρικούπη, βραχνό, θυμωμένο, θολό και εκλογικά συρρικνωμένο φαντάζει να κοιτάζεται σε δυο καθρέφτες. Του χθες και του σήμερα.
Χωρίς να ξέρει αν πρέπει να αναστήσει το παρελθόν ή να το ξεχάσει. Να απαντήσει στο συγκεκριμένο δίλημμα προκειμένου να συνομιλήσει με το σήμερα και να σχεδιάσει στρατηγικά το αύριο. Πόσο μάλλον όταν προβάρει το κοστούμι του πολιτικά χρήσιμου και επί πλέον επιδιώκει να ενισχύσει το προφίλ του ως «κόμμα εν αναμονή εξουσίας».
Προφανώς το κόλλημα με την ετήσια αναγωγή της ύπαρξης και της επιβίωσης στην αφετηρία του δεν ενισχύει τον ρεαλιστικό εκμοντερνισμό του. Αυτοπεριχαρακώνεται στο ορόσημο της πολιτικής γέννησης του. Στριμώχνεται οικειοθελώς, εμποδίζοντας την ανάδυση της αυτογνωσίας που απαιτούν οι σύγχρονοι τεχνοκρατικοί καιροί.
Χώρια που αυτή η «καθαρτήρια στιγμή» της 3ης Σεπτέμβρη του 1974 στην εγχώρια πολιτική ιστορία χρησιμοποιείται προσχηματικά ως άλλοθι για τις παλινωδίες και τις υπαναχωρήσεις της σημερινής ηγεσίας του. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που υπηρετεί το θεσμικό ρολό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Μη πάμε μακριά. Η σπασμωδική αντίδραση της στην καταψήφιση παραδοσιακών θέσεων του κόμματος για τα μη κρατικά πανεπιστήμια είναι ενδεικτική. Παρομοίως, τη παροξυσμικά αντιπολιτευτική της σύγχυση υποδήλωσε η συστράτευση της στη Βουλή με τις ψεκιές και τις συνομωσιολογίες περιθωριακών λαϊκιστικών μορφωμάτων.
Σύμφωνοι, στη σημερινή καθιερωμένη εκδήλωση επιλέγει να αλλάξει προσανατολισμό. Να μην διαλαλήσει την ξακουστή ενότητα της. Να μην την μανιφεστάρει ως αφετηρία νέας επανεκκίνησης. Να μην τελέσει άλλο ένα μνημόσυνο στο πολιτικό γεγονός που σφράγισε την μεταπολίτευση.
Αποφάσισε να μη στραφεί στο παρελθόν, αλλά να μιλησει για ένα από τα πιο «καυτά» προβλήματα της σύγχρονης Ελλάδας: το δημογραφικό. Σεβαστή απόπειρα. Τίποτε, όμως, δεν την απαλλάσσει από την απώλεια οξυμένης πνευματικής πολιτικής διαύγειας και τον εγκλωβισμό της σε ερμηνείες παρωχημένων κλισέ.
Ασφαλώς, κανείς δεν την εμποδίζει να ονειρεύεται προσεχή εκλογική νίκη και νομή της εξουσίας. Ωστόσο σκάβοντας σε παλιά περιβόλια δύσκολα θα ξαναβρεθεί να κορφολογεί καρπούς στις κάλπες που θα στηθούν στους καινούργιους μπαξέδες.
Πηγή: protothema.gr
