Πριν από αρκετά χρόνια είχα πάει στο υποκατάστημα του ΙΚΑ της περιοχής μου για να φτιάξω κάποια χαρτιά αδείας που είχα πάρει από νοσοκομείο. Ταλαιπωρημένη ως ήμουν από τη νοσηλεία, έπρεπε να διεκπεραιώσω όλη τη γραφειοκρατική διαδικασία για να πληρωθώ τις ημέρες που απουσίαζα από την εργασία μου.
Ουρές, γκρίνια, φωνές για τις καθυστερήσεις, τσακωμοί ήταν το σκηνικό που βίωνα μέσα στην αίθουσα. Στο γκισέ μια υπάλληλος, περί τα 50 έτη καθόταν απαθής από τα όσα συνέβαιναν γύρω της και έκανε τη δουλειά της χωρίς κανένα άγχος, χωρίς καμία ταχύτητα. Έφτασε μετά από πολύωρη – ναι πολύωρη– αναμονή η σειρά μου και πήγα στο γκισέ. Η εν λόγω κυρία λοιπόν με ρώτησε για τα στοιχεία μου. Απλά πράγματα, ονοματεπώνυμο, διεύθυνση κατοικίας, τηλέφωνο, ξέρετε.
Της λέω το ονοματεπώνυμο μου και αρχίζει το μαρτύριο. Γκλιν γκλιν γκλιν, με το ένα δάχτυλο (!) να πατάει τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο. «Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό» η πρώτη σκέψη μου. Μέχρι να φτάσουμε να συμπληρώσουμε όλη τη βεβαίωση, πιστέψτε με πέρασαν πολλά λεπτά της ώρας. Κάποια στιγμή είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι και ήμουν έτοιμη να της πω, «ασε με να μπω να τα δακτυλογραφήσω μόνη μου να τελειώνουμε κάποτε». Μετά βίας κρατήθηκα να μην το κάνω αλλά κάθε γκλιν γκλιν ηχούσε στα αυτιά μου σαν… χειροβομβίδα.
Έτσι ακριβώς ήχησε και χθες, το ίδιο γκλιν γκλιν των πλήκτρων που πατούσε ο αστυνομικός την ώρα που μιλούσε με την Κυριακή Γρίβα, την κοπέλα που δολοφονήθηκε έξω από το αστυνομικό τμήμα Αγίων Αναργύρων.
«Το περιπολικό δεν είναι ταξί» λέει με ειρωνεία -εξοργίζοντας άπαντες στο άκουσμα αυτής της φράσης- και γκλιν γκλιν πληκτρολογεί.
«Χάνομαι» του λέει. Και εκείνος συνεχίζει γκλιν γκλιν να πατά βασανιστικά αργά τα πλήκτρα για να συντάξει ένα αίτημα λίγων λέξεων προκειμένου να σταλεί περιπολικό στο σημείο που βρισκόταν η κοπέλα.
«Έχει έρθει εδώ» του λέει μέσα στον πανικό η 28χρονη και εκείνος ακούγεται να πληκτρολογεί και να ρωτά απαθής «Οπότε να το στείλω στο αστυνομικό τμήμα;».
Δεν ρωτάς, είναι αυτονόητο ότι πρέπει να το στείλεις στο αστυνομικό τμήμα και πρέπει να το κάνεις… χθες. Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να ενημερώσεις άμεσα το ίδιο αστυνομικό τμήμα ότι άνθρωπος βρίσκεται σε κίνδυνο έξω από αυτό. Να βγει κάποιος να δει τι συμβαίνει, να υπάρξει μια κινητοποίηση, κάτι. Αυτή είναι η δουλειά σου και όχι να κάθεσαι σε ένα γραφείο και να μιλάς στο τηλέφωνο λες και παίρνεις παραγγελία για σουβλάκια. «Τζατζικι θέλετε; Κρεμμύδι να βάλουμε;» μόνο αυτό δεν ακούσαμε στο ηχητικό. Αστυνομικός είσαι, δράσε, ενεργοποιήσου!
Εννέα ολόκληρα λεπτά της ώρας διήρκησε το τηλεφώνημα στο 100, στον αριθμό έκτακτης ανάγκης, στον αριθμό άμεσης δράσης. Άμεσης δράσης (!) Εννέα λεπτά για να καταλάβει ένας αστυνομικός ότι πρέπει να δράσει άμεσα και να προστατέψει μια πολίτη που βρίσκεται σε κίνδυνο. Μόνο που στο ένατο λεπτό η Κυριακή είχε φύγει. Και δυστυχώς ο αστυνομικός που λειτούργησε χειρότερα και από εκείνη την δημόσια υπάλληλο στο ΙΚΑ που σας προανέφερα, δεν κατάλαβε τίποτα.
Ακούγεται η κραυγή της κοπέλας και εκείνος την ρωτά, «με ακούτε;»
Όχι, τώρα δεν σας ακούει γιατί την σκότωσε ο πρώην της. Πληκτρολογήσετε ελεύθερα πια με το πάσο σας «ακύρωση αιτήματος. Η αιτούσα δεν βρήκε “ταξί” και έφυγε με νεκροφόρα».
