Γράφει η Δήμητρα Κρουστάλλη
Τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων είναι απογοητευτικά για το πολιτικό σύστημα. Μικρή σημασία έχει ποιο κόμμα είναι πρώτο και ποιο δεύτερο και τρίτο. Το ζήτημα είναι ότι πλέον δεν συγκροτούνται ισχυροί πόλοι εξουσίας. Πολύς κόσμος βιώνει μια πεζή, ζοφερή πραγματικότητα, χωρίς ευκαιρίες ανέλιξης, εν τέλει χωρίς όνειρα ακόμα και για τα βασικά: σπίτι, καριέρα, οικογένεια. Οι νέοι είτε φεύγουν στο εξωτερικό είτε αποδέχονται μια ζωή χαμηλής πτήσης, χωρίς πολλές απαιτήσεις. Ο κόσμος γύρω έχει γίνει ρευστός και επικίνδυνος, κανένα αίσθημα ασφάλειας σε κανένα επίπεδο. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τα ποσοστά της, ενώ εμπεδώνεται στον κόσμο η αίσθηση ότι αντί να κυβερνάει και να συγκρούεται με τα συμφέρονται απλώς διαιτητεύει με την επίκληση του «ευτυχώς υπάρχουμε και εμείς».
Η αντιπολίτευση δεν εμπνέει και δεν βρίσκει τρόπο να συμβαδίσει με τα αιτούμενα της κοινωνίας, η οποία σύμφωνα με τις καταγραφές των δημοσκοπήσεων ψάχνει νέα πρόσωπα. Στην πραγματικότητα ψάχνει κάποιο σχήμα στο οποίο να διοχετεύσει είτε την οργή είτε την ελπίδα της. Γι’ αυτό η Πλεύση Ελευθερίας φουσκώνει και ξεφουσκώνει αναλόγως της συγκυρίας. Θα μπορούσαν τα δύο διαφαινόμενα νέα κόμματα Σαμαρά και Τσίπρα να δώσουν λύση στο αδιέξοδο; Αυτή τη στιγμή, που ακόμα δεν έχουν εξαγγελθεί και παραμένουν στη σφαίρα της σεναριολογίας, κανένα από τα δύο δεν φαίνεται να έχει πλειοψηφικό ρεύμα. Θα αρκεστούν οι δύο πρώην πρωθυπουργοί σε προσωπικά κομματίδια, χτισμένα με σπαράγματα προηγούμενων κυβερνήσεων, μακριά από την τροχιά της εξουσίας; Εξαρτάται από τις επιδιώξεις τους. Αν ο Αντώνης Σαμαράς ψάχνει απλώς να ψαλιδίσει την προοπτική αυτοδυναμίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, μπορεί να τα καταφέρει. Ο Αλέξης Τσίπρας, αν προσχωρήσει σε αυτό το βήμα, θα το κάνει γιατί θέλει να κυβερνήσει ξανά.
Η κοινή γνώμη μπορεί να δηλώνει ότι θέλει αλλαγή, αλλά θέλει συστημική αλλαγή, όχι χάος και κατάρρευση. Το πείραμα με τους ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν έχει ξεθωριάσει, το παρελθόν είναι ακόμα παρόν. Ο Τσίπρας το έχει αντιληφθεί αυτό και κάνει, με τον ίδιο άκομψο τρόπο που διαχειρίστηκε την πρωθυπουργία του, στροφή προς το Κέντρο. Ταυτόχρονα καλεί στο συνέδριό του τον Μπέρνι Σάντερς, τον εκπρόσωπο της Αριστεράς στην Αμερική, ο οποίος δεν ξεσηκώνει ακριβώς τους μεσαίους ψηφοφόρους της Ελλάδας, φέρεται αφ’ υψηλού στον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν φαίνεται να τρελαίνεται με την επιστροφή του και από τον οποίο θα ζητήσει να στηρίξει την επανεκλογή του(;). Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει απελπιστικά μπαγιάτικος. Αλλά τι καινούργιο φέρνει ο Τσίπρας στην πολιτική σκηνή πέρα από το πολυφορεμένο σύνθημα του «νέου πατριωτισμού» ενάντια στην ολιγαρχία και την κλεπτοκρατία και το ελαφρώς παραφρασμένο, δανεικό σύνθημα «από τη μια η πατρίδα μας, από την άλλη τα πλούτη τους»; Δεν θα πρέπει κάποια στιγμή να πει πώς και σε ποια βάση θα συγκροτηθεί η ενωμένη αντιπολίτευση, τι θα κάνει για τα μεγάλα προβλήματα, πώς διαβάζει το διεθνές περιβάλλον; Σε ποιο ακροατήριο και σε ποια στρώματα θέλει να επενδύσει; Σε αυτό το πρώιμο στάδιο, έχει μεγαλύτερη διείσδυση στον ΣΥΡΙΖΑ (61%) και στην Πλεύση Ελευθερίας (17,7%) και λιγότερη στο ΠαΣοΚ (9,6%) (Opinion Poll). Συνεπώς χρειάζεται πολλή δουλειά για να προσεγγίσει το Κέντρο, το οποίο ο Μητσοτάκης προσπαθεί πεισματικά να κρατήσει αποκλειστικά δικό του, με σφοδρές επιθέσεις προς το ΠαΣοΚ που επίσης το διεκδικεί. Το «κόμμα Τσίπρα» απολαμβάνει μεγάλη δημοσιότητα, η οποία ίσως αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι για τον πρώην πρωθυπουργό, αν, όπως υποψιάζονται διάφοροι, υποδαυλίζεται από το Μέγαρο Μαξίμου προκειμένου να αναστηθεί το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο με τον αυθεντικό αντίπαλό του. Στην κάλπη, βέβαια, όλα αυτά μπορεί να καταρρεύσουν σαν πύργος στην άμμο, αν οι ψηφοφόροι σαρώσουν με την ψήφο τους όλο αυτό το οικοδόμημα, πραγματικό και φαντασιακό, που έχουμε μπροστά μας και επιβάλουν νέες πλειοψηφίες και συνεργασίες. Τότε θα ξαναμετρηθεί το μέγεθος όλων.
Πηγή: tovima.gr
