Γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου
Η φράση «εδώ ο κόσμος καίγεται…» είναι μια φράση διά πάσαν χρήσιν. Την έχουμε ρίξει στο παιχνίδι ακόμη και στην προσωπική μας ζωή, όταν θέλουμε να στρέψουμε αλλού τη συζήτηση, να ξεφύγουμε από τη γωνία που είμαστε στριμωγμένοι. Αυτό το «δες τη μεγάλη εικόνα» ανάλογα με την περίσταση είναι από μια εξόχως φιλοσοφημένη φράση μέχρι μια επιδέξια διάθλαση της πραγματικότητας.
Εσχάτως την ακούσαμε για μια ακόμη φορά από φορείς της εξουσίας. «Οι αλλαγές και οι ανακατατάξεις στον κόσμο είναι κολοσσιαίες κι εμείς ομφαλοσκοπούμε στα δευτερεύοντα». Μέσα στα δευτερεύοντα είναι από τους 57 νεκρούς στα Τέμπη, μέχρι το ότι δεν βγαίνει ο μήνας με τίποτα, μέχρι το ότι αισθάνεσαι το πνιγηρό συναίσθημα της έλλειψης δικαιοσύνης και ελευθερίας στον τόπο σου.
Σου τελειώνει ο αέρας στην καθημερινότητά σου, στη ζωή σου, αλλά έλα να κουβεντιάσουμε για τους δασμούς του Τραμπ. «Συγγνώμη, αγάπη μου, που ξενοκοιμήθηκα, αλλά κοίτα τι γίνεται στην Ουκρανία!». Ολοι μας έχουμε ξεφτιλιστεί με παρόμοιες απόπειρες.
Κατ’ αρχάς, μπορούμε κάλλιστα να τα κουβεντιάσουμε και τα δύο, δεν καταλαβαίνω τον λόγο που πρέπει να επιλέξουμε. Δεύτερον, η ζωή δεν είναι σινεμά, να χαζεύουμε όλοι βουβοί κάποιους πρωταγωνιστές στην κεντρική οθόνη. Η ζωή συμβαίνει από τη γέννηση ενός παιδιού σε κάποιο απομονωμένο χωριό της Αφρικής μέχρι την απόφαση ενός παράφρονα να πατήσει το κουμπί ενός παγκοσμίου πολέμου. Ολα ζωή είναι και όλα διεκδικούν την προσοχή, τη φροντίδα, την αγάπη, τον στοχασμό.
Κανένας δεν μπορεί να επιβάλει με το «έτσι θέλω» την ατζέντα που τον βολεύει. Δεν παγώνει ο χρόνος, δεν αναστέλλεται η ζωή, δεν υπάρχει περίσσευμα, είμαστε όλοι μέσα σε ένα ποτάμι που τρέχει, δεν υπάρχει pause. Φυσικά και κάποια γεγονότα αλλάζουν τελείως την τροχιά σου, δεν έχουν όλα το ίδιο αποτύπωμα, όμως αυτά τα γεγονότα δεν αξιολογούνται με βάση τη μαζικότητα της επίδρασής τους. Για τον καθένα μας είναι εντελώς διαφορετική η επίδραση.
Κουβεντιάζεις στο αυτοκίνητο με έναν φίλο για τον παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο που ξεκίνησε ο Τραμπ, πέφτεις σε μια λακκούβα που έχει αφήσει μήνες ανοιχτή ο Δήμος, τρακάρεις και τραυματίζεσαι για πάντα. Ποιο είναι το μεγάλο και ποιο το μικρό σε αυτή την περίπτωση; Κάποιοι σε αποθάρρυναν με τη φράση «εδώ ο κόσμος καίγεται…» και δεν συμμετείχες στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την κατάσταση στο οδόστρωμα πριν από λίγο καιρό.
Δεν γίνεται να πνίγουμε τη φωνή μας γιατί υπάρχει κάτι άλλο μεγαλύτερο που συμβαίνει. Πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει, δεν σταματάει πουθενά αυτό. Ακριβώς όπως ο κόσμος συνέχισε να κάνει έρωτα, ακόμη κι όταν έξω από την πόρτα του έπεφταν βόμβες, έτσι θα συνεχίσουμε να αξιολογούμε μόνοι μας τα σημαντικά, δεν θα μας τα υποβάλει κανένας κυβερνητικός εκπρόσωπος, κανένας υπουργός.
Ενα παιδί στη Γάζα τρέμει αν θα βγάλει ζωντανό τη μέρα, και ένα άλλο συνομήλικό του στην Αθήνα βγάζει με χαρά το πρώτο του τραγούδι στην κιθάρα. Και μέσα σε αυτή την παλέτα παράνοιας, πρέπει κάπως να βρούμε τους τρόπους να ζήσουμε κι εμείς.
Πηγή: tovima.gr
