Γράφει ο Γιώργος Παπαχρήστος
Υπό κανονικές συνθήκες, οι καταγραφές των εταιρειών δημοσκοπήσεων που δημοσιοποιούνται κατά ριπάς τις τελευταίες ημέρες θα έπρεπε να προκαλούν κύματα ενθουσιασμού στο Μέγαρο Μαξίμου. Τα στελέχη της κυβερνήσεως και προσωπικά ο Πρωθυπουργός θα έπρεπε να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας.
Να είναι πλημμυρισμένα από αισιοδοξία για ένα μέλλον ανέφελο και καλύτερο από τα προηγούμενα έξι χρόνια διακυβέρνησης. Τα «καλά νέα» που συνοδεύουν την, κατά τις εταιρείες, θεαματική αύξηση των ποσοστών της εκλογικής απήχησης της κυβέρνησης και που κυμαίνονται από την αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας μέχρι τη διάψευση της μίας μετά την άλλη των θεωριών συνωμοσίας αναφορικά με το δυστύχημα των Τεμπών θα έπρεπε να αποτελούν μοναδικά στοιχεία για μια παρατεταμένη ευεξία, για διαρκή χαμόγελα, για διάχυτη ευφορία. Αλλά το κλίμα που εκπέμπεται από παντού στην κυβέρνηση κάθε άλλο παρά σε κάτι τέτοιο συντείνει.
Αντιθέτως, θα το παρομοίαζε κανείς με παραμονές μιας καταιγίδας που διαγράφεται στον ορίζοντα και κατά τα φαινόμενα δεν θα λοξοδρομήσει.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Κατά τη γνώμη μου, δύο τινά:
– Είτε πρόκειται για κάποιο σκέλος της εαρινής επικοινωνιακής αντεπίθεσης της κυβέρνησης, το οποίο υπαγορεύει στα μέλη της, και στον Πρωθυπουργό, να επιδεικνύουν διαρκώς σοβαρότητα, ευδιάκριτη σεμνότητα, επιδεικτικά σκυμμένα κεφάλια, συγκινητική ταπεινότητα και εκ παραλλήλου δραστηριότητα στα όρια της εργασιομανίας.
– Είτε η κυβέρνηση εμπιστεύεται περισσότερο τις δικές της μετρήσεις, αυτές που διενεργούνται επί καθημερινής βάσεως μέσω focus group για λογαριασμό του Μεγάρου Μαξίμου, και όχι εκείνες των διάφορων εταιρειών.
Αν συμβαίνει το πρώτο, οφείλει κανείς να επισημάνει ότι η εκτέλεση του σχετικού σχεδιασμού είναι υποδειγματική. Ο Πρωθυπουργός περιοδεύει μέρα παρά μέρα στα υπουργεία, προεδρεύει συσκέψεων στο Μέγαρο Μαξίμου, συγκαλεί το Υπουργικό Συμβούλιο σχεδόν μία φορά την εβδομάδα και στα «ανοίγματα» αυτού του πυκνού προγράμματος «πετάγεται» και για μια περιοδεία εκτός κέντρου.
Οσο για τους υπουργούς; Με εξαίρεση δυο-τρεις που έχουν επιλεγεί να εμφανίζονται στα κανάλια, οι υπόλοιποι έχουν εξαφανιστεί από τα μέσα ενημέρωσης, έχουν σχεδόν μηδενίσει την παρουσία τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δουλεύουν… δουλεύουν… δουλεύουν. Ασταμάτητα. ΄Η έτσι τουλάχιστον δείχνουν προς τα έξω.
Αν όμως συμβαίνει το δεύτερο, τότε τίθενται και πάλι προς συζήτηση η μεθοδολογία, η ανάλυση, η κωδικοποίηση και εν τέλει η ορθότητα των μετρήσεων που δημοσιοποιούνται και οι οποίες υποτίθεται ότι αποτυπώνουν τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος.
Ναι, γνωρίζω ότι πολλοί εξ υμών και ημών θεωρούν ότι οι δημοσκοπήσεις αποτυγχάνουν να καταγράψουν τις πραγματικές τάσεις της κοινωνίας. Και πως αυτό δεν είναι ακούσιο. Οτι στην πραγματικότητα εξυπηρετούν περισσότερο το κυβερνητικό αφήγημα περί success story και αναστροφής του αρνητικού κλίματος και λιγότερο την πραγματικότητα.
Νομίζω ότι η δυσπιστία της κοινωνίας απέναντί τους οφείλεται στο ότι ορισμένοι εξ αυτών εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως. Στην υπερβολή που επιδεικνύουν. Οταν επιχειρούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι λ.χ. οι τελευταίες κυβερνητικές ανακοινώσεις επιδοματικού χαρακτήρα είχαν τόση επιδραστικότητα στο εκλογικό σώμα ώστε εκτόξευσαν την απήχηση του κυβερνώντος κόμματος κατά… 3 ποσοστιαίες μονάδες, η ευθύνη δεν ανήκει σε κανέναν άλλο παρά αποκλειστικά σε αυτούς. Θεωρώ ότι λιγότερος ενθουσιασμός από πλευράς ορισμένων εταιρειών δημοσκοπήσεων θα καθιστούσε τις έρευνές τους περισσότερο αληθοφανείς.
Ο αντίλογος σε όλα αυτά είναι ο γνωστός: δεν υπάρχει καμία υπερβολή, ούτε κάποιου είδους «μαγείρεμα». Από τη στιγμή που απουσιάζει το αντίπαλον δέος, δεν υφίσταται δηλαδή αντιπολίτευση, οι πολίτες στρέφονται και πάλι προς τη Νέα Δημοκρατία. Ισως να μην απέχει ιδιαίτερα από την πραγματικότητα αυτή η παραδοχή. Ομως πόθεν προκύπτει ότι η απουσία σοβαρού αντιπολιτευτικού πόλου, μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας, αυξάνει την πολιτική απήχηση της Νέα Δημοκρατίας; Η εξίσωση θυμίζει το αρχαίο ρητό «ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει».
Συντηρεί όμως, και μάλιστα με ιδιαίτερη έμφαση, το δίλημμα «Μητσοτάκης ή χάος». Το οποίο θα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας από εδώ και πέρα και μέχρι τις προσεχείς εκλογές, όποτε και αν αυτές πραγματοποιηθούν. Το ερώτημα είναι αν το δίλημμα αντέξει έως τότε και συνακόλουθα αν ο κ. Μητσοτάκης θα συνεχίσει να ρισκάρει με τα χρονικά όρια της αντοχής του.
Επειδή αυτό που σήμερα φαίνεται δεδομένο και προφανές, αύριο μπορεί να μην ισχύει. Αλλά πόσοι πιστεύουν πια ότι 2.000 χρόνια μετά την παραβολή του Παραλύτου, θα βρεθεί ένας «Μεσσίας» να πει στην παράλυτη αντιπολίτευση «άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει»; Φοβάμαι κανείς. Αυτή είναι και η βάση του προβλήματος. Ουδείς πιστεύει πια στα θαύματα…
Πηγή: tovima.gr
