Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Ο Σαρτρ έλεγε πως τις μεγάλες ηθοποιούς τις καταλαβαίνεις όχι από το πώς μπαίνουν στη σκηνή αλλά από το πώς βγαίνουν.
Με αυτή τη λογική, η έξοδος της Αριστεράς από την εγχώριο πολιτική είναι μάλλον για λύπηση.
Το ΚΚΕ τσακώνεται με το «κράτος-δολοφόνο» Ισραήλ και εγκαινιάζει ανδριάντες του Βελουχιώτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διασπαστεί τρεις φορές σε έναν χρόνο.
Διάφοροι γραφικοί υποδύονται τους πολιτικούς. Οι άλλοι ξεκίνησαν να πάνε στη Γάζα με ταξί. Κι ο Τσίπρας «στήνει Κίνημα στις δυο πλευρές του Ατλαντικού» (in.gr, 16/6).
Ιδίως στο Ανω Μανχάταν, προσθέτω εγώ. Γωνία 116 δρόμων και Λένοξ Αβενιου.
Η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά είχε παραδοσιακά μεγαλύτερο μπόι στον ελληνικό Τύπο απ’ όσο της αναλογούσε στην ελληνική κοινωνία. Με εξαίρεση την περίοδο 2012-2019 που ψήλωσε πριν ξανακοντύνει.
Δεν ξέρω λοιπόν τι θα πετύχει το «κίνημα Τσίπρα» στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κι εφόσον μάθουν αγγλικά για να μπορούν να συνεννοηθούν.
Αλλά στη δική μας πλευρά, δεν βλέπω και μεγάλο ενθουσιασμό.
Το πιθανότερο είναι ότι με ή χωρίς τον Τσίπρα θα έχουμε πεντέξι «αριστερά κόμματα» που θα μοιράζονται κάποιο άνευ σημασίας εκλογικό ποσοστό.
Κι αν το ΠαΣοΚ έκανε σωστά τη δουλειά του θα μας απασχολούσαν μόνο in memoriam.
Μόνο που το ΠαΣοΚ ακόμα να καταλάβει ότι τώρα είναι η ευκαιρία του. Αντί να ανοίξει βηματισμό αναλώνεται σε καταγγελίες και σε μια ακατανόητη επιχειρηματολογία.
Παράδειγμα. Ο νόμος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια κρίθηκε συνταγματικός από το ΣτΕ και πάλι το ΠαΣοΚ κατάφερε να είναι με τη μεριά των χαμένων.
Νομίζω ότι χρειάζεται μεγάλο ταλέντο για να το καταφέρεις.
Προφανώς υπάρχει μια εγγενής δυσκολία. Το μεγαλύτερο κομμάτι των ψηφοφόρων του ΠαΣοΚ είναι σοβαροί και συγκροτημένοι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τη μεγάλη εικόνα της κοινωνίας.
Την ίδια στιγμή που ένα καθόλου ευκαταφρόνητο τμήμα του ίδιου κόμματος θεωρεί ότι θα ψηλώσουν αν υποδύονται τους «αριστερούς» και τους «αντιδεξιούς».
Αυτές οι δυο εκδοχές του ΠαΣοΚ είναι σαφώς αντικρουόμενες. Και η αντίθεσή τους λειτουργεί ανασχετικά για το σύνολο της παράταξης.
Φάνηκε στα Τέμπη, στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, στις παρέες με την Κωνσταντοπούλου ή τα άλλα αριστερά υπολείμματα.
Η σύνθεση αυτών των «δύο ΠαΣοΚ» όμως είναι υπόθεση του ίδιου του ΠαΣοΚ και της ηγεσίας του. Δεν βλέπω να προχωράει με μεγάλα βήματα.
Κι ο Τσίπρας τουλάχιστον φρόντισε. Φτιάχνει κίνημα και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού για μια στιγμή ανάγκης.
Το ΠαΣοΚ τι θα κάνει;
Πηγή: tovima.gr
