Γράφει η Ηλέκτρα Δελαβόγια
Τα Σάββατα έχουν το δικό τους τελετουργικό: καφές, συζήτηση και τα κινητά ακουμπισμένα πάνω στο τραπέζι, τόσο παρόντα όσο και εμείς. Κάθομαι απέναντι από την Ελένη και τη Μαρίνα, και πριν καν πιω την πρώτη γουλιά, η Ελένη γέρνει το κινητό της προς το μέρος μας. «Για δες πού γυρνάει πάλι», λέει, και με ένα swipe εμφανίζεται ο σύντροφός της να κινείται αργά σε μια μπλε κουκίδα πάνω στον χάρτη
Η Μαρίνα γελάει. «Ο δικός μου είναι ακίνητος δέκα λεπτά. Μάλλον έχει κολλήσει κάπου». Τις ακούω, γελάω κι εγώ, αλλά μέσα μου υπάρχει μια μικρή αμηχανία: πότε ακριβώς μάθαμε να μετράμε τον έρωτα μέσα από στίγματα GPS;
Καθώς η κουβέντα εξελίσσεται, αρχίζω να συνειδητοποιώ πως όλοι, μα όλοι, έχουν στο κινητό τους τη live τοποθεσία του συντρόφου τους. Το συζητούν μεταξύ σοβαρού κι αστείου – “Eίναι ακόμα στη δουλειά”, “Α, πήγε στην φίλη της και δε μου το είπε”, “Ωχ, γιατί πέρασε από εκεί;”
Κοιτάζω γύρω μου. Είμαι η μόνη που νιώθω άβολα με αυτό;
Καθώς συζητάμε, συνειδητοποιώ ότι οι ψηφιακές παρακολουθήσεις έχουν γίνει σχεδόν κομμάτι της καθημερινότητας. Ανάμεσα σε γουλιές και χαριτωμένες ειρωνείες, οι ερωτήσεις πλανώνται πάνω απ’ το τραπέζι: πού σταματά να είναι απλά ένα παιχνίδι και πού ξεκινάει πραγματικά ο έλεγχος; Πότε έγινε φυσιολογικό να ξέρουμε ανά πάσα στιγμή πού είναι ο άλλος; Πότε ο φόβος και η ανασφάλεια μεταμφιέστηκαν σε διαφάνεια; Πότε οι σχέσεις άρχισαν να απαιτούν συνεχή εποπτεία; Πότε ξεχάσαμε ότι ο έρωτας θέλει χώρο για να αναπνεύσει?
Οι φίλες μου δεν προσποιούνται καν ότι είναι υπεράνω. «Ποιός δεν έχει κάνει refresh στο ‘τελευταία σύνδεση’ έστω μια φορά;» λέει η μία. «Ή δεν έχει ξενυχτήσει πάνω από την μπλε κουκίδα;» συμπληρώνει η άλλη.
Η κουβέντα ξεφεύγει από το «πού είναι τώρα» και πάει στο «γιατί νιώθουμε την ανάγκη να παρακολουθούμε». «Εγώ πάντως το άνοιξα πρώτη», παραδέχεται η Μαρίνα, σηκώνοντας το χέρι σαν να ομολογεί μικρή αμαρτία. «Μου το πρότεινε αυτός, αλλά εγώ ήμουν που χάρηκα. Με έκανε να νιώθω ότι… είμαστε ομάδα, ξέρεις».
Η έννοια του προσωπικού χώρου μέσα στη σχέση αρχίζει να εξαφανίζεται – και κανείς δεν φαίνεται να το θεωρεί πρόβλημα. Η κοινωνία το αποδέχεται και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το προβάλλουν ως «νέα κανονικότητα».
Η Ελένη χαμογελά με νόημα, «Ναι, αλλά δεν είναι και δύσκολο να παρακάμψεις το σύστημα, εγώ το κάνω συνέχεια. Το κινητό δείχνει πως είμαι σπίτι ενώ στην πραγματικότητα…πίνω καφέ με τις φίλες μου!»
Γελάμε, αλλά πίσω από τα γέλια κρύβεται μια ένταση. Άραγε όλοι παίζουμε ένα παιχνίδι? Παίρνω μια ανάσα και τους λέω αυτό που σκέφτομαι εδώ και ώρα: η ιδιωτικότητα δεν είναι πολυτέλεια. Είναι μέρος της ταυτότητάς μας. Το να έχω προσωπικό χώρο στο κινητό μου, στα μηνύματά μου, στον χάρτη μου δεν σημαίνει πως κρύβω κάτι. Σημαίνει πως υπάρχω ως αυτόνομο άτομο, όχι ως προέκταση κάποιου άλλου.
Κι όμως, αν πεις «όχι», αν τραβήξεις γραμμή, αν θελήσεις λίγη δική σου σιωπή, σε κοιτούν με υποψία. Αν δεν δώσεις τον κωδικό του κινητού σου ή δεν έχεις κοινή τοποθεσία, αυτό θεωρείται αυτόματα σημάδι ενοχής.
Δεν «δικαιούσαι» να βλέπεις τα μηνύματα του άλλου. Δεν είναι «φυσιολογικό» να ψάχνεις τα DMs χωρίς να ρωτήσεις. Και σίγουρα δεν είναι «υγιές» να χρειάζεσαι live tracking για να νιώσεις ασφαλής στην σχέση σου. Ο έρωτας δεν ζητά αποδείξεις. Δεν απαιτεί μάρτυρες. Δεν σου αφαιρεί το δικαίωμα να είσαι κάπου μόνος, χωρίς εξηγήσεις. Αυτά τα ζητά ο φόβος. Φόβος μοναξιάς, φόβος εγκατάλειψης, φόβος ότι είμαστε λιγότερο σημαντικοί απ’ όσο θα θέλαμε?
Και κάπου εκεί, μέσα στον ατμό του cappuccino και την οικειότητα της παρέας, παραδέχομαι κι εγώ αυτό που ξέρω καλά. Ο σύγχρονος έρωτας μετριέται πια δυστυχώς μόνο σε pixels.
Πηγή: protothema.gr
