Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς
Πήγαινα στα γήπεδα από τα μικράτα μου. Συνήθως στο ποδόσφαιρο και καμιά φορά και στο μπάσκετ. Στη αρχή στα «ξερό» του Α.Ο Πάτραι, στα Προσφυγικά της πόλης και αργότερα κάπου κάπου (πού χρήματα τότε για εισιτήρια!) στο “κανονικό” της Παναχαϊκής, στην Αγυιά. Θυμάμαι ακόμη το “θρυλικό” Παναχαϊκή-Τβέντε ολλανδική ομάδα στην Πάτρα!) το 1973, που το είδαμε από την… ταράτσα μια πολυκατοικίας δίπλα στο γήπεδο.
Τότε πήγαιναν στα γήπεδα οπαδοί και των δύο ομάδων. Είχαμε τσαμπουκάδες; Είχαμε. «Τα άκουγαν» οι διαιτητές; Αμέ, καμιά φορά έπεφτε και ξύλο. Αλλά ένα γήπεδο να βρίζει εν χορώ μανάδες δεν θυμάμαι. Πάντως, η παρέα μας να βρίζει μανάδες, Χριστούς ή Παναγίες ήταν αδιανόητο. Ο πατέρας ήταν σαφής: «Αν μου πουν ότι έβριζες, δεν θα ξαναπάς». Δεν υπήρχε μεγαλύτερη τιμωρία από το να μη μπορείς να πας στο γήπεδο.
Στη Μεταπολίτευση ήρθα στην Αθήνα για το πανεπιστήμιο. Τα πρώτα χρόνια πήγαινα στο Καραϊσκάκη(γαύρος γαρ παιδιόθεν..), όταν εξασφάλιζα τα χρήματα για εισιτήριο, φυσικά στο «πέταλο». Δεν διανοούμασταν να βρίσουμε τη μάνα του Δομάζου ή του Παπαϊωάννου, όταν μας έβαζαν γκολ. Τις προάλλες πέτυχα κάπου τον Θωμά Μαύρο και του είπα ότι, ως δεινό γκολτζή, τον τρέμαμε όταν ερχόταν στο Φάληρο. Γέλασε.
Με τα χρόνια αραίωσα τις επισκέψεις μου στα γήπεδα. Δεν το επέτρεπε η δουλειά, τότε δουλεύαμε κάθε Κυριακή στις εφημερίδες. Άρχισα να ξαναπηγαίνω όταν ήρθε η κρίση, στις αρχές της δεκαετίας του 2010, που «απαλλάχτηκα» από την κυριακάτικη εργασία. Σταμάτησα να πηγαίνω λίγα χρόνια μετά, για να μην ακούω από την απέναντι εξέδρα άθλια συνθήματα με χρυσαυγίτικη προέλευση(«αλήτες-προδότες – πολιτικοί»).
Είτε συνειδητά και οργανωμένα είτε από «μόδα» (ναι, ήταν ένα είδος «μόδας» τότε ο χρυσαυγιτισμός) μια ομάδα ανθρώπων, κατά πλειοψηφία νέων, ακολουθούσε αυτήν τη «μόδα». Μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι και ήθελα να πάω στην εξέδρα να τους πω τι ήταν αυτό που φώναζαν. Αλλά, φυσικά, δεν γινόταν, θα έφευγα με το φορείο. Γι’ αυτό αποφάσισα να μην ξαναπάω. Δεν άντεχα η ομάδα μου, η ομάδα των λαϊκών ανθρώπων του Πειραιά, με αριστερή παράδοση και με ανθρώπους της στην αντίσταση κατά των κατακτητών, να έχει στις τάξεις της τέτοια «μουμπούκια».
Εδώ τελειώνει η προσωπική αφήγηση. Έκρινα ότι έπρεπε να την προτάξω πριν πω τη γνώμη μου για όσα έγιναν το βράδυ της Κυριακής στο ΣΕΦ.
Πάντα θα υπάρχουν χούλιγκαν στον αθλητισμό. Οι οποίοι θα βρίζουν τις μανάδες αθλητών, παραγόντων, διαιτητών. Τι να πει κανείς για τους υπανθρώπους που έβριζαν πριν από μερικά χρόνια εν χορώ την οικογένεια του Σπανούλη; Έτσι, αν προχτές στο ΣΕΦ κάποιοι έβριζαν την κόρη του Γιαννακόπουλου, είναι το ίδιο υπάνθρωποι. Και ας γίνει ό,τι προβλέπουν οι νόμοι.
Όμως, είναι άλλο ο απλός οπαδός-χούλιγκαν και άλλο ο μεγαλοπαράγοντας-χούλιγκαν. Δεν έχουν την ίδια ευθύνη. Ο Γιαννακόπουλος πήγε στο ΣΕΦ για να προκαλέσει, το μαρτυρούσε η μπλούζα με το σύνθημα που ήταν γραμμένο πάνω της. Το μαρτύρησε και η προκλητική χειρονομία με το δάχτυλο προς τους θεατές. Ό,τι κι αν του φώναζαν, πρόκειται για απαράδεκτη αντίδραση.
Ο μεγαλοπαράγοντας αυτός εκπροσωπεί ένα μεγάλο σύλλογο. Δεν είναι αδικημένος, έχει πάρει τους περισσότερους τίτλους. Όσα έκανε-και δεν είναι η πρώτη φορά – είναι ακριβώς αυτό που λέει ο νόμος για τη δυσφήμιση του αθλήματος. Όποιος έχει πολλά λεφτά δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Ή μάλλον μπορεί στην ιδιωτική του ζωή. Δημοσίως όχι, πρέπει να είναι διπλά προσεκτικός.
Όπως ο πολιτικός, ο προβεβλημένος αθλητής, ο καθηγητής, ο δημοσιογράφος δεν επιτρέπεται να χουλιγκανίζουν, πολύ περισσότερο ο επικεφαλής μιας ομάδας απαγορεύεται να συμπεριφέρεται ως απλός χούλιγκαν, μόνο και μόνο για να προκαλέσει τους αντιπάλους οπαδούς και να «ηρωοποιηθεί» στα μάτια των οπαδών της δικής του ομάδας.
Η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει να παίζει το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου. Αν θέλει να κάνει κάτι ουσιαστικό, αυτό δεν είναι άλλη μια σύσκεψη. Ούτε έχει νόημα να κάνει διαπιστώσεις. Τα γεγονότα είναι όλα γνωστά, τα βίντεο και οι φωτογραφίες μιλάνε.
Δεν χρειάζεται να στέλνει «αυστηρά μηνύματα» ο Μαρινάκης (του Μητσοτάκη). Απλώς ο αθλητικός εισαγγελέας να κάνει τη δουλειά του. Για όλους. Έβριζαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού; Να λάβει τα επίχειρα η ομάδα. Μέχρι να καταφέρει να διώξει τους χούλιγκαν.
Αλλά η περίπτωση Γιαννακόπουλου είναι διαφορετική. Και η τιμωρία πρέπει να είναι διαφορετική. Κι επειδή η ποινική τιμωρία δεν προβλέπεται σοβαρή, η μόνη πραγματική τιμωρία που, ενδεχομένως, να «τσούζει» σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ο αποκλεισμός από τους αγωνιστικούς χώρους. Αν ένας απλός χούλιγκαν που παρανόμησε δεν μπορεί να πάει στο γήπεδο για ένα ή δύο χρόνια, οι αρχιχούλιγκαν δεν πρέπει να ξαναπατήσουν.
Ας γίνει τώρα η αρχή. Διαφορετικά, θα συμβεί (συμβαίνει ήδη, δηλαδή) αυτό που λέει η ρήση του Αισώπου: «Το κατ’ αρχάς κακόν μη κολαζόμενον επί μείζον αύξεται» (αν το κακό δεν τιμωρείται από τη αρχή, όλο και θα μεγαλώνει).
Και δεν είμαστε κάν σε κάποια αρχή. Έχουν ξεπεραστεί όλα τα όρια…
Πηγή: news247.gr
