Γράφει ο Δημήτρης Παγαδάκης
Απ’ άκρη σε άκρη της μαρτυρικής ελληνικής γης υπάρχουν Ηρώα Πεσόντων υπέρ της πατρίδας
Αφιερωμένα ως μόνιμη υπενθύμιση και διαρκή απότιση φόρου τιμής στη θυσία του έλληνα στρατιώτη στους εθνικούς αγώνες. Στους Βαλκανικούς πολέμους, τη Μικρασιατική εκστρατεία, το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, την Τουρκική εισβολή στη Κύπρο.
Σε κάθε σχεδόν κοινότητα, χωριό, πόλη, στις πλατείες, στα προαύλια των εκκλησιών ή των σχολείων, μαρμάρινα γλυπτά και επιτύμβιες στήλες με χαραγμένα ονόματα στέκουν λιτά, σιωπηλά, ασάλευτα στο διάβα του χρόνου. Έχουν αναγερθεί δημοσία δαπάνη ως αντίδωρο των κατοίκων κάθε περιοχής προς τους ηρωικούς συντοπίτες τους που έχασαν σε μάχες τη ζωή τους.
Ωστόσο αυτά τα συμβολικά κενοτάφια δεν αποτελούν απλώς μνημειακά εκθέματα εκπαιδευτικό-τουριστικών επισκέψεων, τόπους τέλεσης τρισάγιων και χώρους κατάθεσης στεφάνων. Συνιστούν ένα υλικό τεκμήριο της ιστορικής αφήγησης. Ενσωματώνουν τη συλλογική μνήμη της κοινωνίας. Είναι χώροι ενότητας και περισυλλογής. Όχι διαμαρτυρίας και πολιτικής εργαλειοποίησης.
Δεδομένου ότι ανήκουν σε ολόκληρο το έθνος, παντού σε όλη τη χώρα αποδίδεται σε αυτά ο σεβασμός που τους αξίζει. Κανείς ιδιώτης ή, έστω, συλλογικότητα, αποπειράθηκε στο παρελθόν να προσβάλει βάναυσα την ιερότητα του χώρου.
Ακόμη και οι πλέον διαταραγμένοι σπανίως διανοήθηκαν να το καταπατήσουν και να τον οικειοποιηθούν δια αυθαίρετης κατάληψης. Μολύνοντας τη μνήμη που κουβαλάει ένα μνημείο εθνικής σημασίας.
Πόσο μάλλον επιχείρησαν να το βανδαλίσουν, να το βεβηλώσουν, να το ρυπάνουν. Να καραμπογιάτισουν το πλακόστρωτο, να βάψουν με σπρέι διάφορα γκράφιτι, να το μετατρέψουν σε ρυπαρό τσαντιρομαχαλά και χύμα σκουπιδότοπο.
Να το στολίσουν φτηνιάρικα με πλαστικές καρέκλες, αντίσκηνα, πτυσσόμενες ομπρέλες, γλάστρες, ζαρντινιέρες, καντηλέρια, εικονίσματα αγίων, Παλαιστινιακές σημαίες. Οπουδήποτε αλλού στο πολιτισμένο κόσμο ένα παρόμοιο κακόγουστο σκηνικό θα ισοδυναμούσε με ρεζιλίκι που θα προκαλούσε αίσθημα εθνικής ταπείνωσης.
Όχι, όμως, στο εγχώριο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Εκεί όπου το φυλάκιο της φρουράς των Ευζώνων πυρπολήθηκε από τις μολότοφ καταδρομικών κουκουλοφόρων στην αρχή της χρονιάς.
Στη τρέχουσα, πάντως, περίπτωση δεν πρόκειται για ζήτημα απλής αισθητικής υποβάθμισης. Ούτε για δείγμα δημοκρατικής ανεκτικότητας. Στη ουσία διασύρεται το συμβολικό απόθεμα του δημόσιου χώρου και κατά συνέπεια συμπαρασύρεται και ο δημόσιος βίος.
Στο όνομα των ελευθεριών που παρέχει άφθονες η Δημοκρατία, τυχάρπαστοι δικαιωματιστές επιδιώκουν σκόπιμα να υπονομεύσουν τα όρια της έννομης τάξης, που η ίδια έχει θέσει, και τα οποία οφείλουν να σέβονται όλοι οι πολίτες
Έτσι και αλλιώς η διαφύλαξη του χαρακτήρα και η προστασία του ιστορικού κύρους του μνημείου διόλου ενδιαφέρει τον αντισυστημικό εσμό που έκανε πασαρέλα τις τρεις τελευταίες εβδομάδες στο συγκεκριμένο σημείο.
Στη πραγματικότητα υπό το πρόσχημα της συμπαράστασης του στον απεργό πείνας χαροκαμένο πατέρα θύματος στην ολέθρια σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών, ποντάρει στο ανείπωτο δράμα και την κοινωνική ευαισθησία. Επιδιώκοντας ιδιοτελή οφέλη και κτίζοντας πολιτικές καριέρες.
Το ερωτήματα, όμως, επιμένουν. Όσο υπομονετική, επιεικής και με διάθεση υποχωρητικότητας απέναντι σε δικαία αιτήματα είναι μια φιλελεύθερη κυβέρνηση, κάπου ο κόμπος φτάνει στο χτένι.
Μέχρι ποιου σημείου μπορεί να ανεχεται την απαραδεκτη εικόνα εκμετάλλευσης ενός εθνικού μνημείου που βρίσκεται στη σκιά της Βουλής των Ελλήνων; Λες και δεν υπάρχουν αλλά κεντρικά σημεία για εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στη πρωτεύουσα. Επικοινωνιακά αβανταδόρικο, όμως, σαν τον Άγνωστο Στρατιώτη δεν έχει.
Χώρια που η πολιτική χρήση του συγκεκριμένου σημείου έχει δημιουργήσει προηγούμενο το όποιο μπορεί να προκαλέσει έμπνευση για μίμηση και επανάληψη του ίδιου προσβλητικού φαινόμενου.
Ποιος θα αντισταθεί στο, πραγματικά ή υποτιθέμενα, οργισμένο πολίτη που θέλει να εκφράσει δημόσια τα παραπόνα, να διατρανώσει τα αιτήματα, να διατυμπανίσει την αγανάκτηση του και να κατασκηνώσει επί μακρόν στο χώρο; Καλώντας επί πλέον πρόθυμους αλληλέγγυους διαδηλωτές να του συμπαρασταθούν.
Υπό το πρίσμα μιας τέτοιας ενοχλητικής προοπτικής , σωστά ο πρωθυπουργός αποφάσισε να προωθήσει νομοθετική ρύθμιση που θα ξεμπλέξει το κουβάρι των κερματισμένων συναρμοδιοτήτων στον χώρο του κενοταφίου. Μόνο που η πρόθεση του να αναθέσει την αποκλειστική ευθύνη της προστασίας και της λειτουργικής διαχείρισης του στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έμοιαζε κάπου να φαλτσάρει.
Όχι γιατί ξεσηκώθηκε η ξεσαλωμένη αντιπολίτευση που αλλοπρόσαλλα φαντασιώνεται «κατέβασμα του στρατού στους δρόμους , «τραμπισμούς», «χούντες», «στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας» και κατά συρροή παρόμοιες ανοησίες. Κινητοποιώντας υστερόβουλα παρωχημένα φοβικά σύνδρομα και ανασύροντας φαντάσματα του απώτερου παρελθόντος.
Προφανώς ούτε πάνοπλοι ΛΟΚατζηδες πρόκειται να επέμβουν στο χώρο, ούτε κονβόι τεθωρακισμένων θα περιπολεί γύρω του, ούτε στρατιά ντρόουν θα υπερίπταται εφιαλτικά στο Σύνταγμα, τρομάζοντας τα περιστέρια.
Παρόλα αυτά χρήσιμο είναι οι ένοπλες δυνάμεις να έχουν την αποκλειστική ευθύνη των στρατώνων τους και πρωταρχικό μέλημα τους την αμυντική θωράκιση της πατρίδας. Ας μην μπλέκονται καλύτερα στα εσωτερικά θέματα.
Αν είναι να υποκαταστήσουν στο θέμα της καθαριότητας το Δήμο της Αθηνάς , μικρό το κακό. Οι φαντάροι, όμως, δεν έχουν καμία δικαιοδοσία να συλλάβουν ή να προσάγουν πολίτες ακόμη κι όταν αυτοί παρανομούν. Αυτή η αρμοδιότητα πηγάζει από τα καθήκοντα του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Και σε τελευταία ανάλυση η ευθύνη για όλα ανήκει στη κυβέρνηση.
Όπως και να έχει, το πρόβλημα είναι πολιτικό. Όχι τεχνικό. Γεγονός που σημαίνει ότι για τη λύση του απαιτείται κοινοβουλευτική ωριμότητα και αποφασιστική πολιτική βούληση, Σε κάθε άλλη περίπτωση το δυσοίωνο σενάριο είναι ορατό. Να καταντήσει ο χώρος του Άγνωστου Στρατιώτη μια αδέσποτη αλάνα που θα χρησιμεύει και ως free camping του κάθε, δικαίως ή αδίκως πικραμένου.
Πηγή: protothema.gr
