Γράφει ο Δημήτρης Παγαδάκης
Πολύ κουβέντα για το rebranding
Πρακτική που συνηθίζουν οι εταιρείες που επιθυμούν να ξανασυστηθούν στον κόσμο. Συνοδεύεται με αναδημιουργία ταυτότητας, ανανέωση επωνυμίας, αλλαγή εικόνας. Άλλες προσπάθειες είναι επιτυχημένες, άλλες όχι.
Αποτελεσματικός ήταν ,για παράδειγμα, ο ανασχεδιασμός του λογότυπου των Starbucks. Κατάργησαν το Coffee από το τίτλο και άλλαξαν τη σειρήνα από μαύρη σε πράσινη στο εταιρικό έμβλημα τους. Η ανταπόκριση των πελατών τους ήταν θετική
Αντίθετα δεν τα πήγε και τόσο καλά η αφαίρεση – λόγω φυλετικής μεροληψίας- της εικόνας του μαύρου άνδρα με το παπιγιόν στις συσκευασίες του μπάρμπα Μπεν. Συμβαίνουν αυτά. Το rebranding δεν εγγυάται σίγουρο σουξέ.
Στη πολιτική, αν και ακολουθείται παρόμοια στρατηγική, τα πράγματα διαφέρουν. Εδώ πρόκειται για το ξανακτίσιμο ενός σωριασμένου σε ερείπια δημόσιου προφίλ. Άλλοτε επιχειρείται η εκ θεμέλιων ανέγερση του. Άλλοτε φρεσκάρεται με μερεμέτια η πρόσοψη.
Εν προκειμένω, ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να λουστράρει το ίματζ του. Να το επαναλανσάρει σβήνοντας τους παλιούς λεκέδες. Θεμιτό αλλά όχι και αρκετό. Καθότι είναι περίπλοκα απαιτητικό να επανεφεύρει τον εαυτό του. Ακόμη χειρότερα για την επιδίωξη του είναι νωπή η μνήμη του πρόσφατου παρελθόντος
Απομένει σε όσους τον εμπιστεύονται και τον αβαντάρουν ποντάροντας στην επιστροφή του ως διεκδικητή της εξουσίας να κατασκευάσουν ένα εξωραϊσμένο και βολικό αφήγημα για τον ίδιο. Να φιλοτεχνήσουν με επιλεκτικά στρεβλές πινελιές σε ένα στραπατσαρισμένο καμβά μια μυθοποιημένη αγιογραφία.
Να πείσουν στη θέα της τους πολίτες πως τα όσα βιώσαν κατά το ολέθριο δημοψήφισμα και τη καταστροφική εξάμηνη διαπραγμάτευση που προηγήθηκε, αποτελούσαν μια ανεπαίσθητη εφιαλτική ρωγμή σε ένα γαλήνιο όνειρο ελπίδας.
Να τους παρασύρουν σαγηνευτικά στην εκδοχή ότι ο αδάμαστος τότε πρωθυπουργός έδινε αγέρωχα ηρωικές μάχες υπέρ της ευνοϊκότερης ευρωπαϊκής τύχης της χώρας. Του ίδιου τόπου που με ιαχές και ποδοβολητά οδηγούσε ολοταχώς στο γκρεμό του Grexit.
‘Η μήπως δεν ήταν αυτός που διατράνωνε με περίσσιο θράσος ότι «το νόμισμα δεν είναι φετίχ». Δεν ήταν εκείνος άραγε που δήλωνε επιθετικά ότι «οι εταίροι είναι εκβιαστές». Δεν υποσχόταν εμφατικά να σκίσει τα μνημόνια. Δεν διακήρυσσε πομπωδώς μετά την επίσκεψη του στο Πούτιν πως “είναι καιρός να αναζητήσουμε άλλα λιμάνια”. Όλα αυτά για τα όποια λησμόνησε να λογοδοτήσει.
Τζάμπα, λοιπόν, οι τωρινές προσποιήσεις. Με αέρα κοπανιστό δεν φουσκώνει ούτε η πιο εξασθενημένη μνήμη. Ποσό μάλλον όταν του προσφέρουν σήμερα τη σαμπρέλα της εξιλέωσης. Τον βαφτίζουν άμοιρο ευθυνών. Ρίχνουν τις τυχοδιωκτικές ζαριές του στα βαρίδια του ιδεοληπτικού Λαφαζάνη, της αντισυστημικής Κωνσταντοπούλου, του ναρκισσιστή Βαρουφάκη.
Λες και δεν τους διάλεξε ο ίδιος. Αυτός ο υποτιθέμενος αριστερός ριζοσπάστης που συγκυβέρνησε με συνέταιρο το δεξιό λαϊκιστή Καμένο και αρωγό τον Παυλόπουλο ως επικεφαλής της μικροκαραμανλικής συνιστώσας της διακυβέρνησης του.
Κακά τα ψέματα. Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί, εκ των υστέρων, να προβάλλεται όπως θέλει και όπως φαντασιώνεται. Να αυτοαναπαριστάται ως ρεαλιστής και όχι ως κωλοτούμπας. Να αυτοπεριορίζεται ως έντιμος φιλοευρωπαϊστής που κράτησε σωτήρια στη ΕΕ τη χώρα. Έστω κι αν της στοίχησε ένα αχρείαστο τρίτο μνημόνιο ακρωτηριαστικής λιτότητας. Παρότι υποθήκευσε τα ασημικά της για ένα αιώνα.
Δικαιούται, πάντως, να ανακτήσει επίμονα τη πολιτική του αξιοπιστία και να διεκδικήσει την υστεροφημία του, όπως ο ίδιος την οραματίζεται. Να ανοικοδομήσει με όσα μπετά και τούβλα χρειάζονται το κατεδαφισμένο πολιτικό του προφίλ. Να στεριώσει με τη βοήθεια φίλων, παλιών συντρόφων και οπαδών του στο πολιτικό σκηνικό. Αυτή τη φορά ως υποτιθέμενος κεντροαριστερός.
Να γράψει ακόμη σε βιβλίο τα απομνημονεύματα του, όπως αυτός τα θυμάται, δεδομένου ότι η μνήμη είναι γειτόνισσα των τύψεων. Πρωτίστως οφείλει με καθαρή συνείδηση να κάνει την αυτοκριτική που αποφεύγει. Πριν πει την αλήθεια που τον συμφέρει.
Οι Έλληνες πολίτες με αρκετά παραμύθια ταΐστηκαν κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας. Και τους έμειναν αχώνευτα. Δεν είναι πλέον διατιθέμενοι να θαυμάσουν ένα δικό του rebranding τυλιγμένο φιγουρατζίδικα σε μεταξωτές κορδέλες. Ιδίως αν αυτές ισοδυναμούν με φύκια.
Πηγή: protothema.gr
