Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης
Διάβασα με μεγάλη προσοχή όλα τα σχόλια που ακολούθησαν την ανάρτηση του κομματιού μου για την οικονομική υποστήριξη της Ουκρανίας. Σχόλια, σχεδόν στο σύνολο τους, καλόπιστα και ευγενικά, που αντιστοιχούν στο επίπεδο και στην παιδεία των συντακτών τους.
Σε γενικές γραμμές, οι αναγνώστες που διαφώνησαν με τα επιχειρήματα μου (τους ευχαριστώ που αναγνωρίζουν το δικαίωμα μου να τα εκθέτω), σημειώνουν στο σχολιασμό τους ότι η Ευρώπη και ειδικά η Ελλάδα, δεν έχουν καμία υποχρέωση έναντι της Ουκρανίας. Θεωρούν ότι η Ρωσία ορθώς εισέβαλε στη χώρα, διαισθανόμενη απειλή, εξολοθρεύει τους ναζιστικούς θύλακες, ενώ αρκετοί σχολιαστές αναδεικνύουν τον πρόεδρο Πούτιν ως έναν από τους μεγαλύτερους ηγέτες της ανθρωπότητας, ο οποίος καλείται να αντιμετωπίσει τη διεφθαρμένη Δύση.
Δυστυχώς έχω κάποια άσχημα νέα. Και οι εν λόγω σχολιαστές κατοικούν στη Δύση. Συνεπώς ακόμα και αν αναθεματίζουν τις Βρυξέλλες, αν υπάρξει μία σύγκρουση με τη Ρωσία, τις συνέπειες θα τις υποστούν και οι ίδιοι. Και δεν μπορούν να κάνουν κάτι διαφορετικό. Επίσης δεν μπορούν να υποχρεώσουν την Ευρώπη σε αναθεώρηση της θέσης της. Όσο και αν πατήσουν με δύναμη το CAPS LOCK, όσες κατάρες και αν γράψουν στο Facebook, η θέση της Ευρώπης δεν αλλάζει. Συνεπώς ας μην συγχύζονται αδίκως, ανεβάζοντας και τις τοξίνες στον ψυχισμό τους.
Κάποιοι σχολιαστές με μάλωσαν, ευγενικά πάντα, σημειώνοντας ότι ουδέποτε η Ρωσία δεν εξέφρασε επεκτατικές τάσεις έναντι της Ευρώπης. Ενδεχομένως ορισμένοι εξ αυτών είναι νέοι και γεννήθηκαν μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά και αυτοί θα είδαν τον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας με τη μπλούζα, στην επιφάνεια της οποίας επιγράφεται το CCCP, δηλαδή Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Αν ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας νοσταλγεί τη CCCP, δηλώνει ότι του λείπουν από το μπρελόκ τα κλειδιά για μια σειρά από χώρες. Θα μου πείτε ότι ουδόλως μας ενδιαφέρουν κάτι χώρες όπως η Μολδαβία, η Λιθουανία, η Λετονία, η Εσθονία, η Αρμενία, η Γεωργία και πάει λέγοντας. Πολύ σωστά, έχετε δίκαιο. Όμως μη διαμαρτυρηθείτε αν δείτε Τούρκους αξιωματούχους με t-shirts που θα γράφουν Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Στέκομαι σε ένα πολύ εύστοχο σχόλιο που ζητεί ελληνική παρέμβαση στην κρίση με τον αποστολή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών στη Μόσχα και στο Κίεβο. Είναι, πράγματι, μία καλή ιδέα που πέφτει για πρώτη φορά στο τραπέζι. Και μας δίνει την ευκαιρία να θυμηθούμε έναν από τους λόγους για τους οποίους μεγάλο μέρος του ελληνικού ακροατηρίου είναι θετικά διακείμενο προς τη Ρωσία. Δεν είναι μόνο η θρησκευτική πίσω υπό το δόγμα της Ορθοδοξίας. Είναι και η απέχθεια του Πούτιν προς οτιδήποτε μπαίνει κάτω από την, εντελώς αόριστη, έννοια της woke κουλτούρας. Πολλοί άνθρωποι στέκονται στο πλευρό της Ρωσίας επειδή υπερασπίζεται έναν κόσμο που χάνεται και αντιμάχεται ένα νέο κόσμο που τους γεμίζει φόβο ή αποστροφή. Διόλου παράλογο.
Αυτή η στάση, τους κάνει να ομονοούν με όσους συμπαρίστανται στη Ρωσία για ιδεολογικούς λόγους. Προέρχονται από το χώρο της Αριστεράς και, δια της Ρωσίας, έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν την απέχθεια τους προς τη Δύση. Εδώ όμως σηκώνει μεγάλη συζήτηση με ψυχαναλυτικές προεκτάσεις. Με την ευκαιρία, να ενημερώσω τους ενδιαφερόμενους ότι η Ρωσία διαθέτει πλέον πρόγραμμα εγκατάστασης οικογενειών από τη Δύση στη χώρα που σέβεται τις αξίες της οικογένειας και της ορθόδοξης πίστης. Σχετικές πληροφορίες μπορούν να πάρουν από την πρεσβεία.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, οφείλω να σημειώσω ότι αντιλαμβάνομαι πλήρως και κατανοώ τους λόγους για τους οποίους η αρθρογραφία μου, υπέρ της Ουκρανίας, προκάλεσε την όχληση αρκετών αναγνωστών. Σέβομαι τις ενστάσεις, αλλά οι αποφάσεις δεν κρίνονται από τα σχόλια στο Facebook. Η Ευρώπη έχει διαλέξει ποια πλευρά της Ιστορίας θέλει να υπηρετήσει. Και εγώ, επίσης. Και, παρακαλώ, θυμηθείτε: τις αποφάσεις της Ιστορίας δεν τις γράφουν τα σχόλια, αλλά οι συγκρούσεις που δεν θέλετε να δείτε στην πόρτα σας.
Πηγή: news247.gr
