Ζώντας στον δικό τους αραχνιασμένο κόσμο, τα κομμουνιστικά κόμματα νομίζουν ότι με το αγωνιστικό τους προφίλ και με επαναστατικές διακηρύξεις θα κινητοποιήσουν τις μάζες και θα φέρουν την ανατροπή. Αλλά αυτή η κακούργα η κοινωνία μένει ασυγκίνητη. Και εδώ και παγκοσμίως.
Γιατί άραγε; Μήπως επειδή ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο; Μήπως επειδή δεν γουστάρει καθεστώτα σαν αυτά του «Υπαρκτού σοσιαλισμού», αλλά προτιμά- παρ΄όλα τα κουσούρια της- την αστική Δημοκρατία;
Μήπως γι αυτούς λόγους είτε έχουν εξαερωθεί τα ΚΚ της οικουμένης είτε φυτοζωούν, παρά τις επαναλαμβανόμενες κρίσεις του καπιταλισμού; Πάντως, για να λέμε του στραβού το δίκιο, το δικό μας είναι το μοναδικό ΚΚ που φαίνεται στον ευρωπαϊκό χάρτη. Αλλά κι αυτό, με μικρά ποσοστά και ασήμαντη επιρροή.
Όμως συμβαίνει κάτι παράδοξο στη χώρα μας: Αν εξαιρέσεις κάτι χαλασμένους αντικομμουνιστές του παλιού καιρού, που βγάζουν απ΄το σακκούλι κονσερβοκούτια και συμμοριτοπόλεμο για να πλήξουν το ΚΚΕ, το υπόλοιπο σύστημα, πολιτικό και μιντιακό, φέρεται με αβρότητα στον Περισσό.
Και να σου ύμνοι για τη συνέπειά του, μόνιμες οι αχαμνές ερωτήσεις από τους περισσότερους δημοσιογράφους και φυσικά καθημερινή η παρουσία των εκπροσώπων του στα συστημικά ΜΜΕ. Δεν το λές και σοβαρή αντιμετώπιση ενός κόμματος που απειλεί να ανατρέψει το αστικό καθεστώς.
Υπάρχει εξήγηση. Και την ξέρετε: Με τέτοια ποσοστά το ΚΚΕ δεν συνιστά απειλή για το σημερινό δημοκρατικό και φιλελεύθερο καθεστώς. Όμως αν συνεχιστεί η άνοδός του-να μου το θυμηθείτε- τότε θα έχουμε πυρά ομαδόν εναντίον του Περισσού. Ηδη ο Μητσοτάκης έδωσε μια πρόγευση τις προάλλες μέσα στη Βουλή.
Υπάρχει άλλη μία εξήγηση: Ετσι και ασκηθεί ουσιαστική κριτική στο ΚΚΕ- κριτική για τον πυρήνα της ιδεολογίας του κι όχι επιχειρήματα με…κονσερβούτια και συμμοριτοπόλεμο-αμέσως η προπαγάνδα της ευρύτερης Αριστεράς και αρκετοί δημοσιογράφοι ακόμη και αστικών εντύπων μιλούν για έξαρση του αντικομμουνισμού!
Μόλις ακουστεί αυτή η…βαριά κατηγορία, σχεδόν κανένας συστημικός δεν λέει «ναι, είμαι αντικομμουνιστής». Αντιθέτως, βάζει όπισθεν, ξεροκαταπίνει και αποφεύγει τη σύγκρουση.
Εξηγήσιμο κι αυτό: Λειτουργούν ενοχικά οι εκπρόσωποι του αστικού καθεστώτος(πολιτικοί, διανοητές, δημοσιογράφοι κ.α.). Γιατί το μετεμφυλιακό καθεστώς-κεντρώο και δεξιό-έχει χεσ@@νη τη φωλιά του.
Ναι, για τις θηριωδίες εναντίον των κομμουνιστών και των αριστερών εν γένει, λέω. Θηριωδίες που συνεχίστηκαν για πολλά χρόνια(εξορίες, κυνηγητά, φάκελοι, εκτελέσεις κ.α.) και συνδέθηκαν με έναν μπρουτάλ και βάρβαρο αντικομμουνισμό. Να γιατί…
Ας τ΄αφήσουμε όμως αυτά στη μπάντα για να δούμε την ουσία της αυστηρής κριτικής που θα μπορούσε να ασκηθεί στο ΚΚΕ. Αυστηρής και ολωσδιόλου απορριπτικής.
Λέει να βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση κι από το ΝΑΤΟ. Μάλιστα. Πως θα αντιμετωπίσει η χώρα την αναπόφευκτη πτώχευση, αν βγει από την Ενωση; Που θα βρει λεφτά για να σταθεί στα πόδια της;
Μήπως από την Ρωσία και την Κίνα; Ας είμαστε σοβαροί. Αυτές οι δύο μεγάλες χώρες είναι πολύ σοβαρές για να μπλέξουν σε τέτοιες καταστάσεις. Ακόμη γελάει ο κόσμος με τις αστειότητες του Λαφαζάνη για βοήθεια από τη Ρωσία.
Οσο για την έξοδο από το ΝΑΤΟ: για πέστε μου, ρε παιδιά του Περισσού, που θα απευθυνθεί η χώρα για βοήθεια αν κάνει ντού η Τουρκία και πάρει ένα νησί έχοντας το ελεύθερο από την Αμερική, που θα θέλει να τιμωρήσει την Ελλάδα, αν φύγει από το ΝΑΤΟ;
Πως είπατε; Δεν άκουσα. Και τι ν΄ακούσεις. Απάντηση δεν έχει το ΚΚΕ. Ούτε για το φευγιό από την Ενωση ούτε για την έξοδο από το ΝΑΤΟ. Απλώς βολεύεται να παριστάνει τον καμπόσο λαϊκίζοντας μέχρι το θεό, χωρίς να προσφέρει έστω μια στοιχειώδη εναλλακτική για τη χώρα.
Ας δούμε τώρα την περίφημη συνέπεια του ΚΚΕ. Πράγματι είναι συνεπές στον δογματισμό του, στην εμμονή του για τυφλές κινητοποιήσεις, στον αθεράπευτο φιλοσοβιετισμό του και στην απόρριψη κάθε φιλολαϊκού μέτρου από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, γιατί τέτοια μέτρα τα θεωρεί μπαλώματα που αποκοιμίζουν την κοινωνία και κόβουν τον δρόμο προς την επανάσταση.
Συγγνώμη, αλλά τέτοια συνέπεια να τη βράσω. Μιλάμε για ένα κόμμα που κοιμάται με τα τσαρούχια αδυνατώντας να παρακολουθήσει τις ραγδαίες εξελίξεις και να διαβάσει τις ανάγκες ενός πολύπλοκου κόσμου.
…«Ετσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη», έλεγε ένα ποίημα Γερμανού κομμουνιστή, που έγινε τραγούδι στα μέρη μας. Απ΄ο,τι φαίνεται, η γη…θα παραμείνει ως έχει. Πάντως εκείνος που το έγραψε, ο Βόλφ Μπίρμαν, έκανε έμπρακτα την αυτοκριτική του.
Δεν αναθεώρησε απλώς τις πολιτικές του θέσεις, αλλά έφτασε να ψηφίσει ακόμη και την Μέρκελ. Και δεν είναι ο μόνος… Κάτι βλέπει ο κόσμος και είτε λακίζει από το μαντρί είτε βλέπει τι κοινωνία θέλουν τα ΚΚ και στρίβει δρόμο. Μιλάμε για τον θρίαμβο του…υπαρκτού αντικομμουνισμού!
