Γράφει ο Μιχάλης Στούκας
Οι «δηλώσεις μετανοίας» που ζήτησαν κάποιοι και κάποιες από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από τη Γλυκερία και τον Νίκο Βέρτη επειδή θα δώσουν συναυλίες στο Ισραήλ αποδεικνύουν ότι και στη χώρα μας έχει χαθεί κάθε μέτρο και λογική
Ένα μεγάλο μέρος Ελληνίδων και Ελλήνων είναι εθισμένο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γνωστότερα ως σόσιαλ μίντια. Το Facebook, το Instagram, το «Χ» (τέως Twitter), το TikTok κ.ά. δίνουν τη δυνατότητα σε δισεκατομμύρια χρήστες τους σε όλο τον κόσμο να εκφράσουν τις απόψεις τους για διάφορα θέματα.
Η ελευθερία του λόγου, κάτι αυτονόητο για μένα προσωπικά, δεν θα πρέπει όμως σε καμία περίπτωση να γίνεται «ασυδοσία» του λόγου και, πολύ περισσότερο, «δικτατορία του λόγου», κάτι που τείνει να εμφανιστεί στη χώρα μας τον τελευταίο καιρό. Θα αναφερθώ σε δύο πρόσφατα παραδείγματα. Τον Γιώργο Λιάγκα και τους Γλυκερία-Νίκο Βέρτη.
Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Γιώργο Λιάγκα, ούτε παρακολουθώ την εκπομπή του. Δεν είναι πολύς καιρός που έκανε σοβαρά και ανεπίτρεπτα λάθη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το περιστατικό με την «αναπαράσταση» της χυδαίας ενέργειας σε βάρος φοιτήτριας στο ΑΠΘ και την παρουσίαση του σπιτιού όπου έμενε ο αδικοχαμένος διεθνής ποδοσφαιριστής μας Τζορτζ Μπάλντοκ. Οι εκ των υστέρων «συγγνώμες» και όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν κανένα νόημα. Πρόσφατα μίλησε με απαξιωτικά λόγια για την Κλαυδία και την «Αστερομάτα» που μας εκπροσώπησε με μεγάλη επιτυχία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Γιουροβίζιον. Πριν τον Διαγωνισμό χαρακτήρισε «ίσως τη χειρότερη ελληνική συμμετοχή» την «Αστερομάτα», ενώ για τη θέση που θα καταλάβει προέβλεψε ότι «θα δούμε για πρώτη φορά τον πάτο του βαρελιού, τον πάτο του πηγαδιού».
Αν και διαψεύστηκε πανηγυρικά, τη Δευτέρα μετά τη Eurovision, δεν μπήκε στον κόπο να ζητήσει ένα «συγγνώμη». Αρκέστηκε σε ένα «την πάτησα» και τελείωσε… Όλες και όλοι που κατέκριναν τον Γιώργο Λιάγκα για τα παραπάνω πήραν… την εκδίκησή τους όταν ο δημοσιογράφος «ανέβασε» μια φωτογραφία από την παραλία με τη σύντροφό του Μαρία Αντωνά στην οποία ήταν ορατά τα περιττά κιλά του. Βρήκαν λοιπόν ευκαιρία κάποιες και κάποιοι στα σόσιαλ μίντια όχι απλά να χρησιμοποιήσουν λέξεις όπως «χοντρός», αλλά και «ψόφο», «να πάθεις καρκίνο» κ.λπ. Δίκαια ο Λιάγκας διαμαρτυρήθηκε, γιατί τα όποια «ατοπήματά του» δεν αποτελούν λόγο για ανάλογες εκφράσεις. Και πιθανότατα, ανάμεσα στους «haters» του Γιώργου Λιάγκα, ήταν και άτομα που θεωρούν λέξεις όπως «χοντρός» ρατσιστική έκφραση, bullying κ.λπ.
Το άλλο περιστατικό το οποίο θεωρώ εντελώς απαράδεκτο είναι οι «δηλώσεις μετανοίας» που ζητήθηκαν από τη Γλυκερία και τον Νίκο Βέρτη επειδή θα δώσουν συναυλίες στο Ισραήλ. Μάλιστα, η Γλυκερία που «μετρά» σχεδόν 50 χρόνια στο τραγούδι αποσύρθηκε από τη συναυλία στη μνήμη του Μίκη Θεοδωράκη με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του στις 25/6 στο Καλλιμάρμαρο. Εδώ, με τα σχόλια για τη Γλυκερία και τον Νίκο Βέρτη ξεφεύγουμε τελείως. Δικαίωμα του καθενός σχολιαστή του πληκτρολογίου είναι να έχει όποια άποψη θέλει για το Ισραήλ, το Εσουατίνι, τα Νησιά Φίτζι ή τη Γη του Πυρός(το ξέρω ότι δεν είναι ανεξάρτητο κράτος). Και φυσικά να την εκφράσει δημόσια. Με ποιο δικαίωμα όμως η έκφραση της γνώμης κάποιου «εξισώνεται» με απειλές, κατάρες, παροτρύνσεις για μποϊκοτάζ των συναυλιών τους στην Ελλάδα το καλοκαίρι κ.ά. Δεν είναι διαδικτυακή τρομοκρατία αυτό; Δεν έχει δικαίωμα ο κάθε καλλιτέχνης να επιλέξει πού θα εμφανιστεί; Θα περιμένει τη γνωμοδότηση των δικαστών του διαδικτύου; Μήπως όλοι αυτοί οι σχολιαστές και οι σχολιάστριες θα πρέπει να μην μένουν μόνο σε χαρακτηρισμούς και ετεροχρονισμένες απαγορεύσεις, αλλά να αναρτήσουν έναν κατάλογο με τις ιντερνετικά κολάσιμες πράξεις και τις σχετικές τιμωρίες, έτσι ώστε να ξέρουμε εμείς οι υπόλοιποι τι επιτρέπεται και τι όχι…
Την ίδια ώρα που κάποιες και κάποιοι στην Ελλάδα εργάζονται 10-12 ώρες τουλάχιστον, έξι μέρες την εβδομάδα και είναι συνεχώς στο τρέξιμο για να ανταπεξέλθουν σε στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους, άλλες και άλλοι ξημεροβραδιάζονται μπροστά σε οθόνες κινητών, τάμπλετ, λάπτοπ και υπολογιστών για να στάξουν χολή. Το αυθόρμητο ερώτημά μου είναι: «Πώς βιοπορίζεστε βρε παιδιά; Άλλη δουλειά δεν έχετε να κάνετε;». Αν για 1-2 μέρες δεν έχετε πρόσβαση στο ίντερνετ τι θα κάνετε; Κι αν ισχύει αυτό που γράφουν πολλοί στα σχόλια, ότι πρόκειται για άτομα που προέρχονται κυρίως από τον χώρο των δικαιωματιστών, πώς συμβιβάζεται αυτή τους η ιδιότητα με τα υβριστικά σχόλια; Και φυσικά, σχεδόν πάντα ανώνυμα (τύποις βέβαια, γιατί είναι πολύ εύκολο να βρεθεί η Ι.Ρ. καθενός και καθεμιάς). Ποιοι είστε εσείς που δεν εκφράζετε απλά τη γνώμη σας -εκεί θα σας υποστηρίξω μέχρι τέλους- αλλά θέλετε να βάλετε τους δικούς σας νόμους στην κοινωνία; Ο καθένας και η καθεμία, αναφερόμαστε σε ενήλικα άτομα βέβαια, είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους. Αν πήγαινε κάποιος ή κάποια να τραγουδήσει στα Κατεχόμενα της Κύπρου, ναι, θα υπήρχε σοβαρό ζήτημα. Πιθανότατα θα έγραφα, όχι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάποια κριτική κόσμια όμως. Έχω την εντύπωση ότι κάθε ομάδα, κάθε επάγγελμα, κάθε οργανωμένο σύνολο αποβάλλει με κάποιον τρόπο όσες και όσους παραβιάζουν κάποια άτυπη αρχή τους.
Ο ιντερνετικός κανιβαλισμός, οι αγοραίες εκφράσεις και οι απειλές είναι παντελώς απαράδεκτες και θα πρέπει να εκλείψουν. Προσοχή!!! Σε καμία περίπτωση δεν τάσσομαι κατά της ελευθερίας του λόγου! Στρέφομαι όμως κατά της ιντερνετικής «αλητείας».
Ο Γ. Λιάγκας ζήτησε «να σταματήσουν τα μεγάλα σάιτ να επιτρέπουν τα σχόλια». Διαφωνώ κάθετα μαζί του. Έχοντας δεχτεί απίστευτα υβριστικά προσωπικά σχόλια, με κορυφαίο το «να πάθεις καλοκαιρινό ζώδιο Στούκα» σε άρθρο μου για τις κακοκαιρίες (!), κατηγορίες ότι τα «παίρνω» από διάφορους, ότι εξυπηρετώ συγκεκριμένα συμφέροντα, λογοπαίγνια με το επώνυμό μου (που είχα να ακούσω από την εποχή που ήμουν μαθητής του Δημοτικού) κ.ά., θα μπορούσα να συμφωνήσω μαζί του, άνετα. Αυτό όμως συνιστά φίμωση του δημόσιου λόγου. Ούτε έχω τη δυνατότητα να «κόψω» σχόλια σε βάρος μου, ούτε απαντώ υβριστικά. Εντάξει, λίγη ειρωνεία δεν βλάπτει, ιδιαίτερα από κάποιον που αυτοσαρκάζεται στο έπακρον…
Σαν κατακλείδα όλων των παραπάνω, θεωρώ ότι θα πρέπει η κυβέρνηση να θεσπίσει κάποιους στοιχειώδεις κανόνες για το ίντερνετ γιατί η κατάσταση εκτραχύνεται επικίνδυνα. Στις εφημερίδες βέβαια υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί, οι οποίοι επίσης πρέπει να αναθεωρηθούν. Οι περισσότεροι αγνοούν ότι Υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ μήνυσε εκδότη εβδομαδιαίας εφημερίδας (περιοδικού για άλλους), λόγω άρθρου το οποίο τον συκοφαντούσε. Η υπόθεση ξεκίνησε το 2010 και τελεσιδίκησε το 2024. Μπορείτε να βρείτε περισσότερα στοιχεία στο ίντερνετ για τη συγκεκριμένη διαμάχη. Προς Θεού, δεν υπονοώ ότι πρέπει να φτάσουμε σε ανάλογες καταστάσεις και στο ίντερνετ. Ας μην επιτρέψουμε όμως σε κάποιες και κάποιους να επιβάλουν με το «έτσι θέλω» τη γνώμη τους.
Και όσες-όσοι σχολιάζουν με κακεντρέχεια ακόμα και ανθρώπους που χάνουν τη ζωή τους, από δικό τους λάθος, αντιμετωπίζουν ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας ή ακόμα και κάποιους που με πράξεις τους βλάπτουν σοβαρά τον εαυτό τους (πρόσφατο παράδειγμα ο νεαρός κλαρινίστας Άρης Μουγκοπέτρος), ας σταματήσουν να στάζουν χολή. Τα χαμογέλα μπορούν να μετατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη σε πικρούς λυγμούς και η αίσθηση του «άτρωτου» να καταρρεύσει σε χρόνο dt σαν χάρτινος πύργος…
ΥΓ. Ευχαριστώ θερμά τον αναγνώστη που με χαρακτήρισε «μπαγλαμά» σε σχόλιο του άρθρου του μπλογκ της περασμένης Παρασκευής. Εκτός από ότι διαβάζει βουλωμένο γράμμα, μου θύμισε και το μεγάλο σουξέ του Χρηστάκη «Παίζουν τα μπαγλαμαδάκια», που το ξανάκουσα μετά από πολύ καιρό!
Πηγή: protothema.gr
