Στις 7 Ιανουαρίου του 2018, η Μπέτυ Μπαζιάνα, η σύζυγος του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα είχε παραχωρήσει συνέντευξη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» η οποία κυκλοφόρησε με τίτλο «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν πήρε την εξουσία». Ακόμα έχω στα αυτιά μου τις θυελλώδεις επιθέσεις που είχε δεχτεί για την παραπάνω φράση. Έξι χρόνια αργότερα με όλα όσα έχουν συμβεί στη χώρα μήπως θα πρέπει να βάλουμε στο μικροσκόπιο την έννοια της εξουσίας;
Ήδη από το 2018 η «εξουσία» -που παρεμπιπτόντως δεν είναι μια αφηρημένη λέξη- υποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία τις τραγικές συνέπειες ενός κράτους- λάφυρου. Σπεύδω να εξηγήσω τι εννοώ: το υπερτροφικό δημόσιο σχήμα που επιλέχθηκε τα προηγούμενα χρόνια με κορύφωση τις αρχές της δεκαετίας του 80 , για να εξυπηρετήσει το πολιτικό προσωπικό, κατάπιε ότι καλό προϋπήρχε στην κρατική διοίκηση. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες με μέτριες έως μηδενικές γνώσεις κατέλαβαν σημαντικές και λιγότερο σημαντικές θέσεις και φυσικά δεν εκπαιδεύτηκαν ποτέ σε συγκεκριμένο αντικείμενο. Άλλωστε η τυπική τους υποχρέωση ήταν να διατηρήσουν στην «εξουσία» τα πολιτικά κόμματα.
Αυτή νέα πραγματικότητα γιγάντωνε χρόνο με το χρόνο, γαλουχήθηκε στο τίποτα και την ατιμωρησία και από μία χρονική στιγμή και μετά δεν χρειαζόταν καν πολιτικό προσωπικό για να διασφαλίσει τα «κεκτημένα». Αυθαιρετούσε χωρίς αύριο σε κάθε έκφανση. Τα «λαδώματα» έγιναν κανονικότητα και η ημιμάθεια προσόν. Και κάπως έτσι μας βρήκε το μνημόνιο και οι σαρωτικές και επίπονες μεταρρυθμίσεις έφεραν στην επιφάνεια όλη τη «σαπίλα» της δημόσιας διοίκησης, η οποία για να είμαστε δίκαιοι συμπαρέσυρε και τον ιδιωτικό τομέα σε μια στρεβλή λειτουργία για λίγους και εκλεκτούς.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων ακόμα και σήμερα δεν επιθυμεί να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Του είναι αδιανόητο να αποδεχτεί ότι έχει συμβατικές υποχρεώσεις έναντι του κράτους. Δυσάρεστο να αντιμετωπίζεις το κράτος ως πατερούλη, που θα σου πληρώσει τις δικές σου αμαρτίες και ας έρθει ο λογαριασμός στα παιδιά σου. Και αφού οι πολιτικοί είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας περισσεύει και κάθε ερωτηματικό για το χάλι και την τοξικότητα που βιώνουμε με αφορμή το δυστύχημα στα Τέμπη.
Οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι το 2004 επιχειρήθηκε μια μετάβαση της κοινωνίας σε ένα διαφορετικό αξιακό σύστημα, όμως η κοινωνία και οι λοιποί παράγοντες της χώρας δεν ήταν έτοιμοι να δεχτούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους και έτσι εν μέσω τοξικότητας , ψεύδους και μίσους χάθηκε η ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι και να σταματήσουμε να ζούμε τραγωδίες.
Είκοσι χρόνια από εκείνη την προσπάθεια που έμεινε στη μέση πενθούμε 57 νέους ανθρώπους στα Τέμπτη γιατί 4 υπάλληλοι δεν έκαναν τη δουλειά τους, «έλα μωρε που θα κάτσω να προσέχω αυτόν», 2 υπουργοί έχουν βρεθεί στο στόχαστρο γιατί δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν μια σύμβαση που είχε ως αντικείμενο να μειώσει τις πιθανότητες ενός σιδηροδρομικού δυστυχήματος, και μια νέα γυναίκα έχασε τη ζωή της από τα χέρια του συντρόφου της, έξω από ένα αστυνομικό τμήμα όπου θα έπρεπε να υπάρχουν 25 αστυνομικοί και ήταν μόλις 2, εκ των οποίων ο ένας σε διαδικασία απόταξης για ποινικό αδίκημα.
Ο Γιάννης Μπουτάρης είχε συνοψίσει σε μια φράση όλη την αλήθεια «η χώρα θέλει μπουρλότο και χτίσιμο από την αρχή».
