Γράφει ο Γιάννης Μαρίνος
Καλώντας τον μη μουσουλμανικό κόσμο να μελετήσει σε βάθος τη θρησκευτική σχέση του Ισλάμ με τον πόλεμο, ο συνάδελφος Αθανάσιος Παπανδρόπουλος μας εξηγεί το γιατί.
Από ιστορικής πλευράς η αντιπαράθεση Ισλάμ και Δύσης, Ισλάμ και χριστιανισμού, έχει βαθύτατες ρίζες και σήμερα το μεγάλο ζητούμενο είναι κατά πόσο ο δυτικός πολιτισμός θα διατηρήσει την ταυτότητά του, όταν το Ισλάμ κάνει πιο επιθετική τη δική του. Είναι δύσκολο να βρει κανείς δηλώσεις οποιουδήποτε μουσουλμάνου πολιτικού, αξιωματούχου, μελετητή, επιχειρηματία ή δημοσιογράφου που να επαινούν τις δυτικές αξίες και τους θεσμούς.
Αντιθέτως τονίζουν τις διαφορές μεταξύ του πολιτισμού τους και του δυτικού, την ανωτερότητα του δικού τους πολιτισμού, καθώς και την ανάγκη να διαφυλάξουν την ακεραιότητά του απέναντι στη σφοδρή επέμβαση της Δύσης. Οι μουσουλμάνοι φοβούνται και ταυτόχρονα απεχθάνονται τη δύναμη της Δύσης, επειδή συνιστά απειλή για την κοινωνία και τις πεποιθήσεις τους. Θεωρούν καθετί το δυτικό υλιστικό, διεφθαρμένο, παρηκμασμένο και ανήθικο και τονίζουν την ανάγκη συνολικής αντίδρασης και αντίστασης στη δυτική επίδραση, διαπίστωνε ο πολύς Σάμιουελ Χάντινγκτον.
Ο σύρος φιλόσοφος, ποιητής και συγγραφέας Αλί Αχμάντ Σαΐντ Σιμπίρ, που φέρει το ψευδώνυμο Αδωνις, σε συνέντευξή του σε γαλλική εφημερίδα, με αφορμή τη δολοφονία 160 γάλλων αθώων πολιτών από ισλαμιστές στο Κέντρο Μπατακλάν στο Παρίσι, τόνιζε ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι έχουν ήδη κηρύξει πόλεμο κατά της Δύσης, η οποία ελάχιστα αντιλαμβάνεται τι μεθοδεύεται εναντίον της. Στη Δύση, τόνιζε ο σύρος διανοούμενος, οι περισσότεροι μελετητές αναλύουν το Ισλάμ με δυτικά κριτήρια και όχι με αυτά που το Κοράνι περιγράφει.
Σύμφωνα με το Ισλάμ, ο άνθρωπος δεν έχει καμία σημασία αν δεν είναι μουσουλμάνος. Αυτός ο τελευταίος είναι το ανώτερο είδος ανθρώπων γιατί ανήκει στο Ισλάμ. Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, το άτομο δεν αντλεί την ανθρώπινη υπόστασή του παρά μόνο με αφετηρία την εξ αποκαλύψεως αλήθεια του Ισλάμ. Η ανθρώπινη υπόσταση είναι εκ Θεού. Απορρέει από την εξ αποκαλύψεως αλήθεια και όχι από την κουλτούρα, τις εμπειρίες, τη ζωή. Απορρέει δηλαδή από τον λόγο του Θεού και επομένως όχι από τον λόγο των ανθρώπων.
Αν η ουσία του ανθρώπου προηγείται της ύπαρξής του, ο άνθρωπος δεν διαμορφώνει ο ίδιος την προσωπικότητά του, δεν επηρεάζει την τάξη του κόσμου. Στη ζωή του και στο έργο του προσπαθεί να μιμηθεί το υπόδειγμα της ζωής του Προφήτη και των πιο στενών συνεργατών του. Τη ζωή του μουσουλμάνου δεν τη σφραγίζει το στοιχείο της δημιουργίας, αλλά ο μιμητισμός και η επανάληψη.
Οπως έγραφε ο Ιρανός Αγιατολάχ Χομεϊνί, «ο πόλεμος κατά της Δύσης ξεκινά με την εξαφάνιση του Ισραήλ από προσώπου γης, την κατάρρευση της διεφθαρμένης Αμερικής και τη διαγραφή του ευρωπαϊκού ορθού λόγου».
Ας υπογραμμιστεί ότι οι βομβιστές αυτοκτονίας μουσουλμάνοι το πράττουν ευχαρίστως καθώς, όταν πεθαίνουν ως μάρτυρες της πίστεως, πηγαίνουν κατά το Κοράνι απευθείας στον Παράδεισο, ο οποίος τους υπόσχεται πλούσια αγαθά και ηδονές της σάρκας, ανεξάρτητα αν βαρύνονται με σοβαρές αμαρτίες. Η θυσία τους για την πίστη τούς εξασφαλίζει απευθείας τον Παράδεισο. Γι’ αυτό βλέπουμε με πόση προθυμία νεαροί μουσουλμάνοι γίνονται βομβιστές αυτοκτονίας.
Πηγή: tovima.gr
