Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης
Η χθεσινή πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία, πέρα από την καταγγελία της επίθεσης στο Ιράν, είχε ως αίτημα το κλείσιμο της αμερικανικής βάσης στη Σούδα καθώς η λειτουργία της εμπλέκει την Ελλάδα στις πολεμικές επιχειρήσεις.
Ας αφήσουμε στην άκρη τον ιδεολογικό προσανατολισμό των διαδηλωτών που ανησυχούν για την Τεχεράνη, αλλά δεν τους καίγεται καρφί για το Κίεβο. (Αντίστοιχα βέβαια, η Ευρώπη μάτωσε την καρδιά της για την Ουκρανία, αλλά ίσα που είπε κάτι μισόλογα για τις σφαγές στη Γάζα.) Ο καθένας πορεύεται, στη ζωή και στους δρόμους, ανάλογα με τις προσωπικές του πεποιθήσεις. Έχει λογική το να διεκδικείς το κλείσιμο της Σούδας; Ναι, σε έναν κόσμο φτιαγμένο από ροζ ζάχαρη και καραμέλες. Στη χώρα της Barbie δεν θα το συζητούσαν καν. Όμως φανταστείτε τι θα συνέβαινε έτσι και η ελληνική κυβέρνηση έκλεινε τη Σούδα και ζητούσε από τους Αμερικανούς να τα μαζέψουν για άλλους τόπους. Θα νόμιζαν ότι τους κάνουμε πλάκα. Οχι άδικα. Μπορεί βέβαια να ύψωναν ελληνικές σημαίες στην Τεχεράνη, αν και ο σταυρός θα διατάρασσε την ισλαμιστική αισθητική. Συνεπώς ας το ξεχάσουμε, σύντροφοι, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται.
Τι κάνουμε, λοιπόν;
Η Ελλάδα είναι μία μεσαία δύναμη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ που, παραδοσιακά, διατηρεί ήπια σχέση με τον ισλαμικό κόσμο και δεν αγαπά, για ευνόητους λόγους, τις βίαιες αλλαγές του status quo. Είναι δεδομένη στρατηγική σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών και αυτή η συνθήκη υπηρετήθηκε με συνέπεια από όλες τις κυβερνήσεις, ακόμα και της Αριστεράς. Επίσης διατηρεί τεράστιο ενδιαφέρον για την κατάσταση στα Στενά του Ορμούζ, λόγω του ελληνόκτητου εμπορικού στόλου.
Την ίδια στιγμή, δέχεται πιέσεις. Η Λιβύη ουσιαστικά μας λέει ότι απαιτεί συνεκμετάλλευση υδρογονανθράκων και στρέφεται προς την Τουρκία. Η Αίγυπτος, με τα γεγονότα στη Μονή Σινά, μας έκανε να αμφιβάλλουμε για τη σταθερότητα της σχέσης μας. Και η Τουρκία δεν μας αφήνει να ποντίσουμε ένα καλώδιο. Ο μοναδικός και σταθερός ισχυρός σύμμαχος στην περιοχή παραμένει το Ισραήλ. Και όσο και αν οι θηριωδίες του Ισραήλ στη Γάζα προκαλούν το λαϊκό αίσθημα, τα κράτη πορεύονται με βάση τα συμφέροντα τους. Δυστυχώς στον κόσμο μας, ο ηθικός κώδικας υιοθετείται όταν και μόνο εξυπηρετεί τα συγκεκριμένα συμφέροντα.
Στη σημερινή κρίση η Ευρώπη θυμίζει ποδοσφαιριστή που είναι στο γήπεδο, αλλά κανένας δεν του δίνει μία πάσα, δεν ακουμπάει τη μπάλα. Καταπίνει, σαν μουρουνέλαιο, τις αγριότητες του Ισραήλ, αναγνωρίζοντας ότι αδυνατεί να σταθεί απέναντι. Και καλεί σε αποκλιμάκωση και διπλωματικούς χειρισμούς της κρίσης με το Ιράν, αλλά ο Τραμπ δεν τους βγαίνει στο τηλέφωνο.
Τι οφείλει να κάνει η Ελλάδα; Σε γενικές γραμμές να διατηρήσει τη στάση που έχει και τώρα. Φιλοδυτική με συνεπή καταδίκη των πολεμικών επιχειρήσεων και, αναγκαστικά, με το κεφάλι μέσα στην άμμο για όσα συμβαίνουν στη Γάζα. Εδώ δεν μιλάνε οι μεγάλοι, θα βρεθεί η Ελλάδα απέναντι από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ; Εντάξει, αλλά μπορεί, πότε-πότε, έστω να λέει ότι είναι ασύμμετρη η απάντηση του Ισραήλ στην τρομοκρατία της Χαμάς. Αν το κάνει όπως λένε τα πανό και, καμιά φορά, η συνείδηση, τι θα κερδίσει; Αξιοπρέπεια; Ωραία. Κάτι άλλο; Τίποτα. Τι θα χάσει; Πολλά. Πάρα πολλά.
Δεν είναι καιροί για γενναίους. Ας κοιτάξουμε τι επιπτώσεις θα έχει μία ευρύτερη κρίση στη ναυτιλία και στα ενεργειακά, να έχουμε το νου μας στον πληθωρισμό και ας είμαστε πιο προσεκτικοί σε θέματα τρομοκρατίας και κυβερνοεπιθέσεων. Η χώρα οφείλει να πράττει κατά το συμφέρον της. Ο λαός κατά συνείδηση. Για αυτό τα υπόλοιπα ας τα πει η ντουντούκα και ας τα φωνάξει η πορεία.
Πηγή: news247.gr
