Γράφει ο Γιώργος Παπαχρήστος
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μιας κυβέρνησης εκφράζει πρωτίστως και σχεδόν κατ΄ αποκλειστικότητα τον πρωθυπουργό της κυβέρνησης που εκπροσωπεί. Αυτή είναι η αποστολή του. Συνδιαλέγεται απευθείας με αυτόν, και όσα εκφράζει αργότερα, στη διάρκεια μιας δημόσιας παρέμβασης ή στο briefing των πολιτικών συντακτών, δεν είναι τίποτε περισσότερο από όσα καθοδηγήθηκε για να δηλώσει.
Στη φωνή του, πολίτες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι αναγνωρίζουν τη φωνή του πρωθυπουργού, τον οποίο εκπροσωπεί. Την Πέμπτη που μας πέρασε, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Π. Μαρινάκης δήλωσε τα ακόλουθα, εξαιρετικώς ενδιαφέροντα, αναφορικά με το «γαλάζιο» σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ:
«Η εντολή που έλαβαν από το 2019 όλοι οι διατελέσαντες υπουργοί Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων από τον Πρωθυπουργό ήταν να θωρακίσουν θεσμικά το κράτος απέναντι στις παρατυπίες και να προχωρήσουν σε όλες τις αναγκαίες αλλαγές».
Το σκάνδαλο όμως όπως περιγράφεται και καταγράφεται στην πολυσέλιδη δικογραφία της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας υποδεικνύει ως «υπευθύνους» τους κ.κ. Μ. Βορίδη και Λ. Αυγενάκη.
Πουθενά δεν αναφέρεται ότι φέρουν ευθύνη οι διατελέσαντες επίσης από το 2019 υπουργοί Αγροτικής Ανάπτυξης κ.κ. Σπ. Λιβανός, Γ. Γεωργαντάς και Κ. Τσιάρας. Γιατί λοιπόν ο Πρωθυπουργός, όπως εκφράζεται διά του κ. Μαρινάκη, «τσουβαλιάζει» κατά το κοινώς λεγόμενο και υπουργούς οι οποίοι δεν ευθύνονται για το σκάνδαλο;
Οταν δε, μεταξύ αυτών, υπάρχει λ.χ. ο κ. Γεωργαντάς, ο οποίος συγκρούστηκε με την οργανωμένη μαφία της Κρήτης που λυμαινόταν τις επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ, και αντί προαγωγής, είδε να αντικαθίσταται από τον Πρωθυπουργό;
Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά βρίσκεται ακριβώς στη γνωστή τακτική που εφαρμόζει το Μέγαρο Μαξίμου κάθε φορά που κάτι από όσα συμβαίνουν αγγίζει τον Πρωθυπουργό. Το είδαμε να συμβαίνει με τις υποκλοπές σε βάρος των πολιτικών του αντιπάλων, κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών, και της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων. Το βλέπουμε και τώρα.
Θα μπορούσε να δεχτεί κανείς ότι κάτι τέτοιο είναι λογικό. Ο Πρωθυπουργός πρέπει να προστατεύεται έναντι παντός άλλου και να περιφρουρείται για να μην αναλώνεται το πολιτικό κεφάλαιο που διαθέτει.
Ομως, στην περίπτωση του κ. Μητσοτάκη, πάρα τις κοπιώδεις προσπάθειες που καταβάλλει ο πανίσχυρος επικοινωνιακός-προπαγανδιστικός μηχανισμός που διαθέτει, το πολιτικό του κεφάλαιο συνεχώς συρρικνώνεται.
Επικρατεί στην πολιτική αρένα ως ο μονόφθαλμος που ηγείται στρατιάς τυφλών. Κυριαρχεί στην πολιτική έρημο που συγκροτεί η αντιπολίτευση, ως η μοναδική σκιά. Και συμπεριφέρεται ως το «τεφάλ» στο οποίο δεν κολλάει τίποτε, παρότι η κοινωνία πνίγεται στην αποφορά που αναδύουν τα σκάνδαλα και η σκανδαλολογία.
Και ποια είναι η απάντηση σε όλο αυτό; Μια προσπάθεια ίσως ανάταξης του κύρους της πολιτικής και των πολιτικών και αντιστροφής της γενικευμένης αποστροφής της κοινωνίας για το πολιτικό προσωπικό της χώρας; Οχι, βέβαια.
Αυτό δεν συμφέρει ούτε τον κ. Μητσοτάκη ούτε την κυβέρνησή του. Μια τέτοια προσπάθεια θα ανέδυε τις βαριές, και προσωπικά, ευθύνες που έχει για τη σημερινή κατάντια της πολιτικής μας ζωής. Παράλληλα θα μείωνε δραματικά το πολιτικό του κεφάλαιο, λόγω της αναπόφευκτης σύγκρισης. Και τρίτον, και πιο σοβαρό για τον ίδιο προσωπικά, θα δημιουργούσε εξ αντανακλάσεως συνθήκες ανανέωσης και για την ίδια τη Νέα Δημοκρατία.
Θα της έδινε δηλαδή τη δυνατότητα να ανασυγκροτηθεί μέσα από μια ηγεσία η οποία θα ήταν σταθερά προσανατολισμένη ενάντια στο πελατειακό κράτος το οποίο, όπως αποδείχθηκε περίτρανα από το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ, συντηρήθηκε και γιγαντώθηκε κάτω από τον μανδύα ενός δήθεν εκσυγχρονισμού του κράτους. Με μια άλλη εκδοχή της περίφημης στρατηγικής αποκατάστασης των «δικών μας παιδιών».
Είναι τραγικό όμως 35 χρόνια μετά τη διακυβέρνηση του αείμνηστου Κων. Μητσοτάκη να μοιάζει αθώα εκείνη η στρατηγική έναντι της ανεξέλεγκτης δράσης της «εγκληματικής οργάνωσης» που έδρασε με την ανοχή ή και τη στήριξη της κυβέρνησης Κυρ. Μητσοτάκη, για να καταληστεύσει τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις.
Προσωπικά, δεν μπορώ να φανταστώ ότι στελέχη όπως ο Νίκος Δένδιας ή ο Κωστής Χατζηδάκης θα ανέχονταν τέτοιες καταστάσεις. Οτι θα έκλειναν τα μάτια στη δράση των «φραπέδων» και των «χασάπηδων», μόνο και μόνο επειδή είναι στελέχη του κόμματος ή διαθέτουν προνομιακές σχέσεις με ισχυρές πολιτικές οικογένειες της Κρήτης.
Οτι θα υποδύονταν τους ανήξερους ή θα προσπαθούσαν να διαφύγουν των πολιτικών ευθυνών με κοινοτυπίες του είδους «αποτύχαμε». Η πως, ακόμη χειρότερα, θα «τσουβάλιαζαν» πέντε υπουργούς, που οι ίδιοι θα είχαν διορίσει, προκειμένου να μην αναδεχθούν τις προφανείς ευθύνες για ένα σκάνδαλο αυτών των διαστάσεων.
Είναι σαφές ότι το πανελλήνιο αίτημα για μια Ενάρετη Ελλάδα περνάει πρώτα και κύρια μέσα από τη Νέα Δημοκρατία. Το ερώτημα είναι ποιος θα το υιοθετήσει. Το πότε δεν αποτελεί ερώτημα. Χθες!
Πηγή: tovima.gr
